Toen hij wakker werd was de pijn en het ongemak grotendeels weg en de koorts ook; en hoewel hij nog erg zwak was slaagde hij er toch in zich door de gangen naar de regelkamer te slepen. Meta was bezig met het uitzetten van de koers op de computer.
“Voedsel!” kraste Jason terwijl hij naar zijn keel greep. “Mijn weefsel put zich uit om zich te herstellen en ik scheur van de honger.”
Zonder iets te zeggen reikte Meta hem een knijpfles met voedsel en ze deed dat op zo’n manier dat hij wist dat ze ergens kwaad over was. Toen hij de buis in zijn mond stopte zag hij Ijale die aan de andere kant van de ruimte ineengedoken zat — tenminste voorzover ze dat kon in vrije val.
“Hè, dat was lekker!” riep Jason met onechte vrolijkheid. “Vlieg je alleen, Meta?”
“Natuurlijk ben ik alleen.” Ze zei het op zo’n manier dat het meer klonk als: Wat ben je toch voor een dwaas? ’Ik mocht het schip hebben, maar er kon niemand met me mee.”
“Hoe heb je me gevonden?” vroeg hij in een poging een onderwerp aan te snijden dat haar ter harte ging.
“Dat is wel duidelijk zou ik denken. De radioman op de ruimtehaven noteerde het kenteken toen het ruimteschip vertrok met jou aan boord en toen hij het beschreef herkende Kerk het als een schip van Cassylia. Ik ging naar Cassylia en stelde een onderzoek in; zij identificeerden het schip, maar volgens de boeken was het niet teruggekeerd. Toen vloog ik weer terug in de richting van Pyrrus en onderweg vond ik drie planeten die dicht genoeg langs de route lagen om tijdens de vlucht in de sprongruimte in het schip te worden opgemerkt. Twee daarvan hebben een centrale regering en moderne luchthavens en vluchttorens en zij zouden het hebben geweten als het schip dat ik zocht daar was geland of zelfs neergestort. Dat was niet het geval. Daarom moest het schip op de derde planeet zijn geland, de planeet waar we net vandaan komen. Zodra ik de atmosfeer binnenkwam hoorde ik het noodsein en ik kwam zo vlug mogelijk… Wat ben je van plan met die vrouw?”
Die laatste woorden klonken ijskoud. Ijale dook nog meer in elkaar. Ze begreep wel geen woord van het gesprek, maar ze was kennelijk verstijfd van schrik.
“Ik heb er eigenlijk nog niet over nagedacht…”
“In jouw leven is slechts plaats voor een vrouw, Jason. Dat ben ik. En iedereen die daar anders over denkt zal ik doden.”
Zonder twijfel meende ze wat ze zei; en als hij Ijale nog langer in leven wilde houden, moest ze zo snel mogelijk bij de dodelijke dreiging van de Pyrraanse vrouwejaloezie vandaan. Jason dacht snel na.
“We stoppen bij de eerste beschaafde planeet en daar laten we haar uitstappen. Ik heb genoeg geld om een bedrag op een bank te zetten waar ze jaren van kan leven. En ik zal het zo regelen dat het met kleine beetjes tegelijk wordt uitbetaald, zodat ze, hoe ze ook wordt bedrogen, altijd genoeg zal hebben. Over haar maak ik me geen zorgen — als ze in het krenolegioen in leven kon blijven, kan ze zich op een rustige planeet overal redden.”
In gedachten hoorde hij de klachten al die hij te horen zou krijgen als hij Ijale dat nieuws vertelde, maar het was voorhaar eigen bestwil.
“Ik zal voor haar zorgen en haar begeleiden op de paden der rechtvaardigheid,” sprak een bekende stem uit de deuropening. Daar stond Mikah tegen de deurpost met een verwarde baard en schitterende ogen.
“Dat is een geweldig idee,” was Jason het geestdriftig met hem eens. Hij draaide zich naar Ijale en sprak met haar in haar eigen taal. “Hoorde je dat? Mikah neemt je mee naar huis en hij zal voor je zorgen. Ik zal het zo regelen dat je wat geld krijgt voor alles wat je nodig hebt — hij zal je alles over geld uitleggen. Ik wil dat je nauwkeurig naar hem luistert. Onthou precies wat hij heeft gezegd en doe dan precies het omgekeerde. Je moet me beloven dat je dat zal doen en nooit die belofte breken. Op die manier zal je wel een paar vergissingen maken en zal je het soms verkeerd doen, maar de rest van de tijd zullen de dingen zeer gladjes verlopen.”
“Ik kan je niet missen! Neem me met je mee — ik zal altijd je slaaf zijn!” jammerde ze.
“Wat zei ze?” snauwde Meta die het wel ongeveer begreep.
“Jij bent slecht, Jason,” galmde Mikah, die zo langzamerhand weer goed op dreef raakte. “Ze zal je gehoorzamen, dat weet ik, zodat ze ondanks al mijn moeite altijd zal doen wat jij hebt gezegd.”
“Dat hoop ik van harte,” zei Jason vurig. “Je moet al temidden van jouw bijzondere soort anti-logica zijn geboren om er enig plezier aan te beleven. De rest van ons mensen is gelukkiger als ze een beetje doorbuigen onder het gewicht van het bestaan en zij beleven heel wat meer plezier aan het fysieke leven om ons heen.”
“Slecht, zeg ik, en je zal niet ongestraft blijven.” Mikahs hand kwam achter de deurpost vandaan met een ploffer erin die hij beneden had gevonden. “Ik neem het bevel van dit schip over. Jij bindt de twee vrouwen vast zodat ze geen moeilijkheden kunnen veroorzaken en dan gaan we naar Cassylia om je te laten berechten.”
Meta zat met haar rug naar Mikah in de regelstoel, ruim vijf meter van hem af; ze had haar handen vol met navigatieaantekeningen. Langzaam hief ze haar hoofd op, ze keek naar Jason en ze begon te lachen.
“Je zei dat je hem niet wilde laten doden.”
“Dat wil ik nog steeds niet, maar ik ben ook niet van plan naar Cassylia te gaan.”
Hij lachte terug en draaide zich om.
Hij zuchtte gelukkig en plotseling klonken er snelle voetstappen achter zijn rug. Er werden geen schoten afgevuurd, maar aan de schorre kreet, de dreun en het scherpe, knappende geluid hoorde hij dat Mikah zijn laatste debat had verloren.