— На якім ранейшым?
— Гандлёвага абсталявання.
— Гэта вы вылучылі сваю кандыдатуру?
— Я.
— Смела.
— У наш час трэба быць смелым.
— Правільна. У вас якая прафесія?
— Машынабудаўнік.
— Аўтамабіліст?
— Станкабудаванне. Але станкі я не рабіў. Ведаеце, якія зігзагі бываюць пры размеркаванні маладых спецыялістаў.
— Любіце аўтамабілі?
— Люблю цікавую работу.
— На заводзе прычэпаў цікавая работа?
— Можа стаць такой.
— Пры ўмове?
— Мадэрнізацыі вытворчасці. Аднаўлення прадукцыі. Адстаём жа ад сусветных узораў.
— Адстаём,— міністр уздыхнуў, а ўвогуле быў задаволены сабою, што прыняў дырэктара малавядомага завода; спадабаўся яму гэты малады востры чалавек, некалі на заводзе ў рангу інжынера, начальніка цэха і ён быў, бадай такім, праўда, у крэсле дырэктара быў ужо іншым, можа, і гэта было прычынай цяжкаватага ўздыху, бо падумаў: «Напэўна, гэтак не адсталі б, каб не толькі я, але многія дырэктары даўжэй заставаліся такімі, як гэты Ліхач,— і зноў разгладзіў маршчыны, усміхнуўся. Ліхачоў быў такі ліхачом, таму застаўся Ліхачовым».
— І якая ў вас просьба? Толькі канкрэтна. Не расцякайцеся. У мяне мала часу.
— Мне трэба новае абсталяванне, напачатку хаця б для аднаго цэха — шасі. У нас, смешна сказаць, працуюць станкі пяцідзесяцігадовай даўнасці.
Міністр лёгка свіснуў.
— Вы думаеце, яно ляжыць у мяне пад сталом?
— То з чаго пачынаць перабудову?
— З перабудовы.
— Сяргей Паўлавіч, я фантазёр, але адначасова і прагматык і ніколі не любіў сафістыкі, нават у адносінах з дзяўчатамі, дзе трэба напускаць туман.
Міністр зноў засмяяўся.
— Сядзець вам гадоў праз дзесяць у маім крэсле.
— Сесці магу, але не ўсаджу. Выб'юць. Не ўмею я моцна трымацца за яго, за крэсла.
Маршчыны на твары Сяргея Паўлавіча, якія былі расплыліся і памаладзілі яго, раптам звузіліся і паглыбіліся. Пачарсцвеў бохан твару.
Міністр задумаўся.
Ліхач упікнуў сябе:
«Распусціў язык, дурань. Знайшоў перад кім дэманстраваць сваё вастраслоўе. Гэта табе не Ала Наліцкая. Ды і яна ў ролі першага сакратара кісла прымае такі тон».
Міністр павярнуўся да пульта селектара, націснуў кнопку. Адразу адгукнуўся густы барытон:
— Слухаю, Сяргей Паўлавіч.
— Андрэй Самойлавіч, у нас нямецкая лінія ў Брэжневе так і ляжыць?
— Ляжыць,— уздыхнуў барытон.
— І доўга будзе ляжаць?
— Думаю, год, не менш. Будзем рэалістамі. Падводзяць будаўнікі.
— Самае простае: усё валіць на будаўнікоў,— Сяргей Паўлавіч чамусьці раптам цяжка задыхаў, быццам у яго пачаўся прыступ астмы.
Мабыць, сэнс дыхання гэтага добра ведалі, нават калі яно перадавалася і па селектарнай сувязі.
— А што вы прапаноўваеце? — у Андрэя Самойлавіча барытон змяніўся на тэнар.
Голас міністра наліўся гарачай сталлю:
— Упакоўка згніла. Ржавеюць дарагія станкі. Псуецца праграмная сістэма...
— Яна якраз пад крышай.
— Ты супакоіць мяне хочаш? Нас з табой судзіць трэба!
— Гэта куплялася да мяне.
— Я купляў, чорт вазьмі! А ты павінен быў устанавіць. Год назад лінія павінна была працаваць! А ты мне абяцаеш — праз год. Праз год нас з табой не будзе тут, май на ўвазе...
— Не разумею вашага гневу,— голас Андрэя Самойлавіча перайшоў на піск.
— Перадайце лінію энскаму заводу! Сёння ж!
— Ка-а-му? — гэтае «каму» праспявалася з вялікім здзіўленнем.
— Табе што трэба — прэстыжны завод ці машыны?
— Прычэпы.
— А прычэпы — не машыны? У цябе яны лішнія? Няма каму працаваць? Перавытворчасць? Зараз да цябе зойдзе дырэктар завода. Аформіць без каніцелі! Усё! — і націснуў на кнопку пульта. На развітанне міністр сказаў проста, па-бацькоўску: — Ну, калі ты мяне падвядзеш — я з цябе штаны здыму.
— Не падвяду, Сяргей Паўлавіч. Не падвяду.
У прыёмнай намесніка Ліхач чакаў значна даўжэй. І нічога не рабіў, каб паскорыць прыём. Няхай самаўпэўнены Андрэй Самойлавіч астыне, перагаворыць з аддзеламі, пададдзеламі, можа, нават з Брэжневам — з нейкай там філіяй гіганцкага КамАЗа, якую ніяк не могуць дабудаваць. Сядзеў дырэктар ціха і пачціва. Нават не жартаваў з сакратаркай, хоць была яна намнога маладзейшая, чым Зоя Аліеўна.
З бліжэйшага паштамта (з міністэрства не стаў званіць, каб не выдаваць сваёй радасці) звязаўся з заводам, з галоўным інжынерам.
— Міхаіл Юзафавіч, я толькі што выбіў у міністра лінію. Заходнегерманскую.
Галубятнік расчаравана ўздыхнуў.
— За морам цяля — паўрубля... Але бяда не ў цане перавозу — у часе. Лепш свае, за рублікі, ды хутчэй.