Цяпер вы бачыце, што кветка вельмі рызыкаваў, застаўшыся сам-насам з такой гаспадыняй, як я. І вы адначасова бачыце, як пашанцавала з кветкам мне, бо ні разу ён не паспрабаваў адпомсціць мне за кепскае абыходжанне, а наадварот рос сабе і рос. І калі Алена зазірнула да мяне ў госці, то заўважыла, што я добра-такі яго разгадавала, і што вось гэтых галінак з лісцем не было, і вось гэтых.
Перажытыя разам цяжкасці збліжаюць, так здарылася і з намі. Цярпенне і ўзаемаразуменне я лічу прыкметай моцных стасункаў любога роду. Як для расліны кветка паказаў сябе з самага лепшага боку, і я паважаю яго за гэта, таму ў нашых адносінах няма змушанасці. Толькі з тым, каго паважаеш, можна сябраваць. Калі б я раптам даведалася, што кветка мяне не паважае і не цэніць, я, не вагаючыся, выкрасліла б яго са свайго жыцця, то бок сама завезла б яго да Алены. Але кветка не такі.
Алена Пятровіч збіраецца забраць у мяне кветку. І гэта правільна. Кветкі павінны жыць з тымі, хто іх ну хай не нарадзіў, але завёў. Кветку Алене падарыла сяброўка на дзень нараджэння, і таму сумленне не дазволіць мне сказаць, што мяне няма дома і што Алена не можа забраць кветку. Магчыма, я нават буду наведваць кветку, калі ён пераедзе.
Цяпер я ўсур’ёз пачынаю думаць пра тое, каб і сапраўды завесці сваю ўласную пакаёвую кветку, з якой мы будзем жыць доўга і шчасліва.
Левы бок
Жэншчына зь вядром на галаве,
Вы каво удумалі пугаць ім?
Мы віць вам за эпатаж ня плацім,
Жэншчына зь вядром на галаве.
Вам ано ідзёт, я і ня спору,
Галаўной убор страйніт вас так!
Нет, ня каждаму прыдзёцца ўпору
Этат моды вычурный пусьцяк!
Мне нялоўка і аднаўрэменна больна,
Што ў вядрэ вы, а другіе без,
Што прычоскі локаны нявольна
Прыдавіл вядра пусцяшный вес.
Ваш партрэт ў сьціхах увекавечу,
Прама ў строчках эціх сахраню.
Прадзь валос, вядро і эту ўстрэчу,
І сьлязу пячальна ураню.
Сярэдзіна
Я, как братка Дунін-Марцінкевіч,
Тарашкевіч ваш мне не указ.
Ўместа правілаў забытай мовы
Мне майго народа вескі глас.
Напішу, ў аўтобусе как слышу,
Как па ціліфону гавару.
Пусць грамаціка таўпы мне пішчай —
Я затое словам не саўру.
Так крычаць у магазіне цёткі,
Вечарам ругаюцца дзядзькі,
Шчэ с утра паддаўшы добра водкі
І надзеўшы гразныя парткі.
Гаварат: «Вакс популі — вакс дэі»!
Па сакрэту пракрычу я вам:
З боку на бак круцяцца, шалея,
Багдановіч, Пушкін, Мандэльштам!
Правы бок
Місьцер Макл-кадл-дадл
П’ець ў гасьціннай чай «Ахмад»
І кладзець у чашку сахар
Трыццаць восем раз падрад.
— Місьцер Маклкадлдадл,
Ў галаве у вас — салата!
Вы ня бачыце, нібыта,
Ў вашым кубачку — ГАРБАТА!
— Гдзе гарбата?! Там гарбата?!
Што гарбата?! — стогнець сэр, —
Я сьпіну трымаю прама,
Я ж англійскі афіцэр!
— Місьцер, мне за вас няёмка,
Вы — дурное кенгуру!
Шчас нальлю на плеш вам кавы,
Вушы цукарам натру!
«Первая Мінская пціцэфабрыка
Паздраўляет усех
са сьветлым празьнікам
Пасхі».
А?!
Какаво?!
Палучыць паздраўленне
ад пціцэфабрыкі!
Я савецкія пацерала навыкі,
А вот, на! Палучы
паздраўленне па радзіва!
Яйкі пакрасіла? Не? Ну і дура!
Усе ж красяць краснай лукавай шалухой,
Парань з выбрытай, дзед —
па возрасце лысаю галавой.
Пасха на первава мая, святая!
Красная пасха, пракцічаскі
з лозунгамі, трудавая!
Картошку сеяць не магі, мама.
Ў дзень труда грэх трудзіцца,
пасядзім дома.
Пціцэфабрыке первай спасіба скажам
За яйца, за патрасаюшчых курыц,