А Фацьма, сустрэўшы дзеву, пала ніц з рыданнем шчасным,
Рукі, ногі цалавала, слёзы беглі з-пад павек.
Гаварыла: «Дзякуй богу! Змрок святлом азоран ясным,
Зло мінае вокамгненна, а дабро пануе век!»
І, Фацьму абняўшы, дзева ёй сказала пранікнёна:
«Літасць бога абудзіла ў маім сэрцы шчасны след;
Я была, як цемра ночы, ззяю месяцам сягоння,
Так у сонечным праменні ажывае ружы цвет».
Цар спраўляў вяселле пышна, сам ва ўладзе весялосці;
У падзяку за Каджэці цэлы тыдзень баль грымеў;
Шмат раздаў ён падарункаў тым, хто быў ягоным госцем,
Па манетах там хадзілі — браць ніхто іх не хацеў.
Горы шоўку і атласу ў палацы там ляжалі,
Упрыгожыў Тарыэля цар цудоўнейшай з карон,
Лал, сапфір і дыяменты пераліўна ў ёй блішчалі,
Быў яшчэ для Тарыэля залаты пастаўлен трон.
Цар паднёс красе-нявесце ў дар раскошнае адзенне,
Біруза на ім блішчала, пунсавеў чароўны лал;
Селі побач маладыя — з воч лілося зор мігценне,
Выгляд іх прывабна-юны жарам сэрцы распаляў.
Аўтандзіла і Прыдона ашчаслівіў дар багаты:
Конь быў кожнаму падоран і раскошнае сядло,
І адзенне дарагое. І сказалі два сабраты:
«Перад шчодрасцю тваёю нізка хілім мы чало!»
Тарыэль цару марскому словам дзякаваў прыгожым:
«Ты прымі падзяку нашу, о вялікі ўладар!
Быў ты шчодры ў падарунках, ласкай болей мы дарожым,
Гэта шчасце, што сустрэцца нам з табою творца даў!»
Цар сказаў: «О леў адважны! Ты ўсеўладны і магутны,
Ты сустрэчай радасць дорыш, ты разлукай гора шлеш.
Дар мізэрны мой ці варты тваіх подзвігаў славутых?
Без цябе гібець у цемры, а з табой жыць у святле».
Тарыэль Фацьме прамовіў: «Стала ты маёй сястрою,
Маю доўг перад табою. Як табе яго вярну?
Тыя скарбы, што з Каджэці я прывёз сюды з сабою,
Ты вазьмі як майго доўгу толькі частачку адну».
Галаву Фацьма схіліла і з паклонам адказала:
«О ўладар мой! Без цябе я застануся як адна?
Я вар'яткаю зраблюся, патану ў шаленства хвалі;
Быць з табою — гэта шчасце, быць пакінутай — труна!»
І, ад шчасця прасвятлеўшы, так сказалі маладыя,—
Бы крышталь блішчэлі зубы, пунсавеў на вуснах лал:
«Хоць не ў радасць без цябе нам будуць гукі струн жывыя,
Ды з табою развітацца мусім мы, суняўшы жаль.
Ты наш бацька і заступнік, наша вера й спадзяванне,
Карабель і стырнавога мы ласкава просім даць».
Цар сказаў: «Я задаволіць мушу вашае жаданне,
Што ж, плывіце, хоць, папраўдзе, адпускаць мне вас шкада».
І па царскаму загаду карабель падрыхтавалі,
Паплылі на ім па моры госці ў край далёкі свой.
Людзі білі сябе ў грудзі, валасы свае ірвалі,
І ад слёз Фацьмы ўздымаўся мора сіняга прыбой.
Паплылі па моры сінім дружбай злучаныя шчырай,
Клятве верныя заўсёды тры названыя браты.
Жарты з песнямі гучалі ў прасторах морскай шыры
І святлом крыштальным ліўся з вуснаў промень пекнаты.
Да Асмат ганца з дарогі з добрай весткаю паслалі
І ў палац Прыдонаў людзям загадалі перадаць:
«Едзе сонца госцяй знатнай, што зацьміла зор каралі,
Мы, пазнаўшы ноч і сцюжу, рады цёплы дзень вітаць!»
Доўга ехалі ўзбярэжжам, ззяла сонца з паланкіна,
Весяліліся, як дзеці, знікла гора і бяда.
Вось нарэшце і ўступілі ў край цудоўны Нурадзіна;
Песняй славы прывітала іх людская грамада.
Знаць вяльможная ўрачыста іх на лузе сустракала,
І Асмат, прагнаўшы смутак, так царэўну абняла,
Што лязо сякеры вострай нават іх не раз'яднала б,
Бо яна сяброўкай вернай засталася, як была.
І Нестан сваю сяброўку цалавала несупынна:
«Колькі гора,— гаварыла,— напаткалі мы з табой!
Бог цяпер нам дорыць ласку. Чым аддзякаваць павінна
За адданасць твайго сэрца і за шчыры клопат твой?»
Ёй Асмат сказала: «Ружу не скаваў сцюдзёны вецер,
З ласкі божай тайна стала светлай яваю цвісці.
Я цябе шчаслівай бачу — значыць, зніклі здані смерці,
Бо любоў рабыні з паняй — наймацнейшая ў жыцці».
І, схіліўшыся ў пашане, гаварылі ім вяльможы:
«Бачым вас мы з перамогай — радасць гэту бог даў нам.
Згас пякучы боль пакуты, сэрца болей не трывожыць,—
Бог параніць можа сэрца, бог яго загоіць сам!»
Да асілкаў падышоўшы, шмат разоў іх цалавалі.
Тарыэль сказаў: «За справу нашу шмат лягло ахвяр.
Вечнай славаю над імі вее плынь нябёснай далі,
Богам душы іх з'яднаны і глядзяць на нас з-за хмар.
Іх заўчасная пагібель да жалобы ўсіх нас кліча,
Хоць над імі райскім крыллем распасцерта неба сінь».
І заплакаў ён: упала шэрань слёз на снег аблічча,
Астудзіў нарцысы студзень, ахапіла ружу стынь.
Тут жа ўслед прыдворных світа, як адзін, загаласіла,
Па забітых на чужыне плач і стогн гучалі скрозь;
А пасля яму сказалі: «Ты для ўсіх жывых — свяціла,
Дык павінен несці людзям радасць, а не рэкі слёз!
Хто тваёй гароты варты? Хто з табой не дзеліць болю?
Кожны з нас за шчасце лічыць за цябе жыццё аддаць».
Тут Прыдон сказаў: «Суцешся, цар, не трэба смутку болей,
Бог пашле ўцеху, радасць, і сплыве вадой бяда!»