Аўтандзіл сардэчным словам спачуваў цару з пашанай.
І сказалі ўсе: «Даволі, хай журба пакіне нас!
Леў адбіў у цемры сонца, зло навекі пакарана,
Хай жа зменіць холад жалю буйнай радасці вясна!»
І яны, мінуўшы браму, увайшлі ў Мульгазанзары.
Зазвінелі тут кімвалы, загудзела трубаў медзь,
Загрымелі барабаны. Пазбягаліся з базару
Гандляры і гараджане на прыйшоўшых паглядзець.
Перапоўнілі натоўпы плошчу, вуліцы, завулкі,
Варта стрымлівала націск, стаўшы ў шчыльныя рады;
Над людскім імклівым морам разлягаўся гоман гулкі —
Кожны мкнуўся кінуць позірк на герояў маладых.
Вось прыйшлі. Палац Прыдонаў лашчыў вока прыгажосцю,
У залочаных папругах сталі слугі ля варот,
Дыванамі шлях услалі, і па іх ступалі госці,
Грошы жменяй раскідалі, іх падхопліваў народ.
ВЯСЕЛЛЕ ТАРЫЭЛЯ І НЕСТАН-ДАРАДЖАН У ПАЛАЦЫ НУРАДЗІН-ПРЫДОНА
Для заручаных адменны трон стаяў чырвона-белы,
Дзе пунсова-жоўтай стужкай самацветаў бляск ірдзеў.
Аўтандзілу ж чорна-жоўты побач з тронам Тарыэля
Быў пастаўлен. Ад здзіўлення люд прыдворны загудзеў.
Спевакі прыйшлі, і з вуснаў палілася гукаў слодыч,
І адорваў ва вяселлі пышным шоўкам цар гасцей,
І раскошны баль наладзіў, шчасця зычыў ён і згоды,
Ад нявесцінай усмешкі ўсім рабілася святлей.
Дар паднёс шчаслівай пары цар уласнымі рукамі:
Дзевяць перлаў, кожны з яйка, са скарбніц сваіх дастаў,
І ў дадатак, нібы сонца, самацвет — чароўны камень,
Ён свяціўся так, што ноччу маляваць бы мог мастак.
Падарыў яшчэ той пары ён багатыя каралі,
Іх рубінавыя грані пунсавелі, як пажар;
Залаты паднос, што слугі ледзь ад важкасці трымалі,
Аўтандзілу ў знак пашаны цар паднёс як пышны дар.
На падносе тым блішчастым груда жэмчугу ўзнялася,
Цар аддаў яго герою разам з ласкай цёплых слоў.
Быў палац увесь у шоўку, ў хвалях мяккага атласу.
Тарыэль за ўсіх аддзячыў красамоўнейшай з прамоў.
Восем дзён вяселле гэта на хвіліну не сціхала,
Дар падносілі за дарам госцям юным, дарагім,
І ліліся мілагучна гукі арфаў і кімвалаў,—
Так з'яднаўся з дзевай віцязь, дзева — з віцязем сваім.
Тарыэль сказаў аднойчы так з пашанаю Прыдону:
«Сэрцам братнім і адданым ты прагнаў маю тугу.
Ідучы на смерць, вярнуў ты да жыцця мяне з прадоння;
Чым, якім учынкам добрым адплаціць табе змагу?
Аўтандзілавы ахвяры аказалі мне паслугу,
За праяву дружбы гэткай я аддаць усё гатоў.
Ты дазнайся асцярожна, як нам выратаваць друга,
Што, маю бяду згасіўшы, сам гарыць бядою той.
Ты скажы яму, як брату: «Як цябе бяды пазбавіць?
Міласэрны бог паможа сваёй ласкаю табе.
Калі ж я цябе забуду, хай мой лёс мяне зняславіць,
Хай бадзягаю прытулку не знайду нідзе сабе.
Чым карысны быць магу я, ты скажы мне, дружа мілы,
Калі трэба, да арабаў ехаць я з табой гатоў.
Мы сваё здабудзем пэўна ці то ласкай, ці то сілай,—
Не жаню цябе, дык сам я нежанатым стану зноў».
Аўтандзіл, пачуўшы гэта, ўвесь усмешкай засвяціўся
І з удзячнасцю сардэчнай так Прыдону адказаў:
«Мне не трэба дапамога, друг дарэмна клапаціўся,—
Кадж пракляты маёй любай свет няволяй не звязаў.
З ласкі божае жывая, трон займае свой царыца,
Ад людзей пашану мае і не ведае абраз,
Ні вядзьмар ёй не пагроза, ні каджэцкая цямніца.
Дык нашто мне дапамога, другі мілыя, ад вас?
Атрымаць павінен кожны, што каму наканавана
Воляй божаю. Палёгкі сам чакаю я ў цішы.
Ён падорыць сваю літасць — зноў жывы пад сонцам стану,
А датуль — дарэмна буду марнаваць агонь душы.
Вось адказ мой Тарыэлю, я даю яго ад сэрца:
«Цар, падзяк тваіх высокіх я не варты аніяк.
Я адданы твой паплечнік з нараджэння і да смерці,
Ты ўладар мой, загадаеш — прахам лягу ў ногі я!
Ты сказаў: «Табе жадаю я з каханаю сустрэчы».
Чулы голас сэрца друга ў гэтых словах я спаткаў!
Толькі меч там не патрэбен, красамоўства недарэчы,
Дзе кіруе нашым лёсам найвышэйшага рука!
Аднаго табе жадаю, каб вярнуўся на радзіму,
Каб у Індыі на троне зноў ты стаў уладаром,
Каб зіхцеў з табою поплеч бляск праменных воч адзінай,
Каб злачынцаў-супастатаў ты знішчаў, як грозны гром.
І калі я здзейсніў мэту, што душою заўладала,
У Аравію вярнуся сонца-любую спаткаць.
Хай яна патушыць ласкай жар сардэчнага запалу...
Вось і ўсе мае жаданні — не хачу аб іншым дбаць».
Словы гэтыя пачуўшы, Тарыэль сказаў Прыдону:
«Так зрабіць мяне не змусяць нават чары ведзьмака!
Ён мяне вярнуў да шчасця, вырваў з кіпцяў чорных скону,
Дык гатоў на ўсё для друга — вось у тым мая рука!
Перадай яму, будзь ласкаў, словы — сведчанне сумлення:
«Слуг, адданых Растэвану, я калісьці пакараў,
Дык хачу з табой паехаць, каб дабіцца прабачэння;
Супакоены душою, я паеду ў родны край».
Перадай: «Не трэба спрэчак, і дарэмны ўсе размовы.
Заўтра рушу ў край далёкі — Аравійскую зямлю.
Цар забудзецца пра крыўду, прыме дружбы шчырай слова —
Я прасіць яго з'яўлюся, каб на твой згадзіўся шлюб».