Josiah skinął głową na znak zgody, a Rye jeszcze raz uścisnął jego ramię.
Wyjazd Rye'a ułatwił Laurze dotrzymanie obietnicy złożonej mężowi. Miała jednak wrażenie, że Dan czyta w ukrytych zakątkach jej umysłu. Coraz częściej podnosząc z nagła wzrok dostrzegała, że przygląda się jej z konsternacją, jak gdyby dokładnie wiedział, o czym myśli żona. Irytowała ją jego nieufność, skądinąd słuszna, bowiem choć cieleśnie pozostała mu wierna, w duchu wędrowała po wzgórzach wraz z Ryem.
Tak wiele zawdzięczała Danowi. Był dobrym mężem, a jeszcze lepszym ojcem. Nauczył Josha puszczać latawce, chodzić na szczudłach, odróżniać mewę śmieszkę od rybołówki, a co więcej – radzić sobie z rysikiem przy stawianiu liter. Josh uczył się już alfabetu, a jego bazgroły doczekały się od Dana niezliczonych pochwał. Spędzali obaj wiele czasu pochyleni razem nad dużym stołem. A kiedy przypadkiem rozlał się atrament, Dan nigdy nie krzyczał; poprawiał, zachęcał, lecz nie krytykował.
Ostatnio jednak, gdy codzienna lekcja dobiegała końca, prawie natychmiast nakładał surdut i kapelusz, i szedł topić smutki w alkoholu. Laura snuła się niespokojnie po domu, przesuwając dłonią po licznych luksusowych sprzętach, które sprawił jej Dan – cynkowanym zlewie, mosiężnym rożnie z mechanizmem, który sam obracał mięso. Miała sporo porcelany, nie musiała więc ciągle lutować cynowych garnków, w których bez przerwy wypadały dziury.
Kupował jej pachnące mydło, a gdy protestowała, argumentując, że może robić je sama, lekceważąco stwierdzał, że to żaden luksus, skoro mydło stanowi niejako produkt uboczny przy wyrobie świec. Kiedy do portu zawinął statek z Francji, Dan przyniósł do domu barwnie malowaną cukiernicę i imbryk z nowoczesnego francuskiego fajansu.
Ale Laura wiedziała, z jakiego powodu częściej ją obdarowuje. Przyjmowała prezenty, a sumienie gryzło ją coraz mocniej. Dan otoczył ją dostatkiem, a mimo to miała ochotę wyrwać się z tego życia – gdyby tylko wiedziała, jak to zrobić, nie krzywdząc wszystkich wokoło!
Po powrocie z lądu Rye zastał w warsztacie czek od Dana – czynsz za dom. Odesłał go z powrotem i zrugał Josiaha, pytając dosadnie, czy każe mu również przyjmować opłaty za użytkowanie Laury!
Tymczasem Laura, rozdarta pomiędzy namiętnością a poczuciem obowiązku, tęskniła za kimś, kto pomógłby jej się uporać z własnymi uczuciami. Rzeźbiona brykla tkwiła w gorsecie, przyciśnięta do jej serca przez cały dzień, a obraz Rye'a co noc nachodził ją w snach.
Rozmowę z matką z góry odrzuciła. Jej zamężne przyjaciółki były także przyjaciółkami Dana. Pozostawała siostra Laury, Jane, która mieszkała w Madaket Harbour, pół godziny piechotą na zachód od miasta.
Mąż Jane był niezależnym rybakiem, który korzystał z sezonowych ławic w okolicach Nantucket – w marcu cieśniny wypełniały się śledziem, w kwietniu na wschodnim krańcu wyspy roiło się od dorszy i łupaczy. Laura wiedziała, że kuter Johna Durninga łowi teraz dorsze przy Sankaty Head, będzie więc mogła pogadać z Jane bez świadków.
Zarzuciła ciepły płaszcz z kapturem i ruszyła przez wzgórza, posuwając się równolegle do nadbrzeżnych urwisk. Była szczęśliwa, że znów wdycha zdrową, słoną bryzę, choć dzień był pochmurny i zbierało się na deszcz. Josh w podskokach biegł przodem. Droga wiła się pomiędzy palczastymi zatoczkami Long Pond. Gdy ze wzgórz północno – wschodniego krańca wyspy Laura spojrzała w dół, w stronę Madaket, wyspa Tuckernuck była ledwie widoczna poprzez zasłonę gęstniejącej mżawki. Laura wzdrygnęła się i przyspieszyła kroku.
Dom Jane zbudowany był z drewna, które pod wpływem słonych wiatrów przybrało szarą barwę. Dobudówki pojawiły się w miarę powiększania się rodziny, bo Jane miała sześcioro dzieci poniżej dziewiątego roku życia, a niemal codziennie jeszcze co najmniej troje cudzych plątało się pod nogami. Człowiek miał wrażenie, że lęgną się i wypełzają ze szpar w ścianach. Jane znosiła hałas i szamotaninę ze zdumiewającym spokojem, na bieżąco rozwiązując konflikty, spełniając ciągłe prośby o coś do jedzenia i sprzątając, co było nieuchronnym następstwem karmienia całej zgrai.
Przekroczywszy próg Laura zdała sobie sprawę, że przy takiej pogodzie nie będzie miała szansy pogawędzić z siostrą w cztery oczy. Deszcz sprawił, że cała szóstka brzdąców stłoczyła się pod dachem, sprowadzając ze sobą watahę kolegów. Josh natychmiast ochoczo dał się wciągnąć do zabawy z chowaniem naparstka i po chwili dzieciarnia rozbiegła się po całej izbie, zaglądając w każdy kąt, nie wyłączając kieszeni, butów, a nawet dekoltów obu kobiet.
Jane opędzała się ze śmiechem, sugerując bardziej prawdopodobne miejsca ukrycia naparstka, Laura jednak siedziała jak na szpilkach. W chwili, gdy zaczęła dochodzić do wniosku, że popełniła błąd, Jane sama przeszła do tematu.
– Cała wyspa plotkuje o tobie i Rye'u – zauważyła -…i oczywiście o Danie.
– Doprawdy? – zdziwiła się Laura.
– Powiadają, że w tajemnicy spotykasz się z Ryem.
– Ależ to nieprawda!
– Widziałaś się z nim przecież, prawda?
– Oczywiście, że się z nim widziałam! Jane przyjrzała jej się przez chwilę.
– My też – oznajmiła. – Wygląda świetnie, nie sądzisz? Laura poczuła, że oblewa ją rumieniec, który, rzecz jasna, nie uszedł uwagi siostry.
– Odwiedził nas – ciągnęła Jane. – Przyniósł zabawki, które wyrzeźbił dla dzieci, chociaż oczywiście nie wiedział, że mamy już o troje więcej. Zdziwił się trochę, kiedy ujrzał pełną osadę łodzi wielorybniczej – zachichotała. Po chwili spoważniała, a jej orzechowe oczy uważnie zmierzyły Laurę. – Widywano go na wrzosowiskach – dodała. – Ludzie mówią, że włóczy się z psem po bezdrożu, i że sam wygląda jak zbity pies.
Twarz Laury skurczyła się boleśnie.
– Och, Jane, co ja mam robić? – zawołała, zakrywając oczy, które nagle wypełniły się łzami.
Któreś z dzieci przemknęło obok nich z piskiem, ale Jane tym razem je zignorowała. Współczująco nakryła dłonią rękę Laury.
– A co chcesz zrobić? – zapytała.
– Przede wszystkim nie chciałabym nikogo zranić – chlipnęła żałośnie Laura.
– Nie dasz rady zadowolić wszystkich, maleńka.
Słysząc to pieszczotliwe miano, Laura chwyciła dłoń siostry i przycisnęła ją do policzka.
– Jeśli to, co mówisz, jest prawdą – szepnęła – to im obu zmieniłam życie w piekło. Rye włóczy się z psem po wzgórzach i czeka, aż powiem „tak”; Dan z kolei co wieczór ucieka z domu i upija się ze strachu, że powiem „nie”. A do tego Josh, który nie ma pojęcia, że Rye jest jego ojcem. Gdybym tylko wiedziała, jak powinnam postąpić!
– Najlepiej zrobić to, co dyktuje serce.
– Och, Jane, gdybyś widziała oczy Dana, kiedy wraca do domu po pracy i przynosi mi kolejny prezent w nadziei… nie, to straszne – Laura rozszlochała się na dobre. – Był taki dobry dla mnie… i dla Josha…
– A którego z nich kochasz?
Zaczerwienione oczy uniosły się, wargi rozchyliły z drżeniem. Laura przełknęła ślinę i znów spuściła wzrok.
– Boję się odpowiadać na to pytanie.
Jane dolała jej herbaty.
– Bo kochasz obu?
– Tak. Jane sięgnęła przez stół i delikatnie pogłaskała dłoń Laury.
– Nie potrafię ci nic doradzić. Mogę powiedzieć jedno: byłam już zamężna, kiedy ty i Rye dorastaliście. Widziałam, co się rodzi między wami, i widziałam też, jak Dan snuje się waszym śladem z tym samym wyrazem twarzy, jaki prawdopodobnie ma teraz, przynosząc ci podarki, z pomocą których chce odzyskać twą miłość. Lauro, kochanie… – Jane jednym palcem uniosła drżący podbródek siostry i spojrzała jej w oczy. – Wiedziałam o wszystkim na długo przedtem, nim wzięliście ślub. Wiedziałam, bo John i ja byliśmy wtedy tak cudownie w sobie zakochani, że nietrudno mi było rozpoznać u was te same oznaki. Nie mogliście wprost oderwać od siebie oczu… ani, jak podejrzewam, rąk, kiedy tylko znaleźliście się sami. Czy zachowam się nieskromnie, jeśli spytam, czy twoje rozterki mają z tym coś wspólnego?