— А як вы цяпер жывяце?
— Лепей, — хлопчык цыркнуў вялаю слiнаю на тратуар. — Мама даяркаю стала. Старшыня казаў, што хату паставiць.
I Ходас успомнiў тую хату, купiны зялёнага моху на страсе i слупок, што падпiраў у хаце старую, выкручаную бэльку. I перад хатаю шэрае ў сухiх лiшаях шула — знак, што некалi быў плот, веснiцы i што ў хаце няма гаспадара. У шуле ў глыбокай шчылiне сядзела газета. Газеты сядзелi ва ўсiх веснiцах, iх выпiсвала ўсiм, пэўна, праўленне. Мусiць, у гэтым слупку сядзела i яго пiсьмо — першае i апошняе, на якое нязграбна i, пэўна, мучачыся куды цяжэй, чым на жнiве, злiваючы два словы ў адно, Аксеня адпiсвала, што ўжо звыклася без яго i нашто варушыць старое. Ад пiсьма, быццам ад нежылое хаты, цягнула адзiнотай, холадам. Аксеня маўчала, што знайшлося дзiця, пэўна, адзiнока, цяжка i трывожна радуючыся, што ўдваiх некалi будзе лягчэй. А цяпер недзе глядзiць на сына, хмялеючы ад шчасця i не верачы, што можна было б жыць без яго.
Ён злавiў хлопчыка за плячо, квола-худое i вострае, — i яно не вырывалася — адчуў нейкую незразумелую для сябе вiнаватасць, якую не адчуваў даўно.
— Дык ты прыязджай i на другую восень, — сказаў ён, не знiмаючы рукi з худога пляча. — Тут у мяне во: груш, яблыкаў. Дома ж няма.
— Чаму, ёсцека. Дзiчка за хатаю.
Светлым нядзельным днём, людскою мешанiнаю панесла iх з-пад белае царквы, з-пад раймага — яны выйшлi на плошчу. I дыхнула асалавелаю гарачынёю позняга прывялага лета. Паколваючы, як iголкамi, суха прыпякала ў плечы. Каля царквы, каля халоднай бочкi з хлебным квасам, калыхалася сапрэлая чарга. Нехта лiў недапiты квас на пухкi гарачы пясок, на сцежку; квас шумеў, збягаючыся, як у прысаку.
— Дык ты прыязджай усё роўна, — сказаў Ходас.
— Прыеду, чаму не, — адказаў хлопчык абыякава i стала.
Была радаснаю гэта шчырая няўмелая дзiцячая сталасць.
«Вялiкi. I, мусiць, вялiкае яму трэба палiтцо, — думаў Ходас. Навырост…»
Ён успомнiў тое, што казала жонка, калi даставала загорнутыя ў старую зношаную хустку грошы, прыхаваныя недзе пад свежаю бялiзнаю ў шафе; ён нават не ведаў, што яна iх там хавае.
Казала i другое, каб хлопчык пабыў, пакуль у школу.
— Можа з палiтом успеецца? Можа зойдзем у сталовую? Мы ж яшчэ i прыезд твой не замачылi. Га?
Хлопчык па-даросламу i цвёрда кiўнуў галавою. I яны пайшлi, мiнаючы белую царкву, раймаг, мiнаючы дробны рынак за раймагам, што таптаўся ў пыле, гаманiў i весела бялеў жаночымi хусткамi. Там, за рынкам, была сталовая: з адчыненых насцеж сенцаў нясло духатою, пiвам, i адтуль выходзiлi чырвона-раздабрэлыя мужчыны, пахнучы смажаным алеем i тушанаю капустаю.
Яны iшлi туды, бацька i сын. На iх нiхто не глядзеў: усё было чалавечае — дзень, сонца, позняе лета i хараство нядзелi.
1965 г.