Масква мне здалася новаю і трохі нейкаю чужою — я не быў там тры гады. Толькі метро, гэты востры, свежы і цеплаваты вецер, і гэты страх перад эскалатарам, калі ты не ведаеш, як ступіць, як патрапіць на яго, каб не ўпасці, і гэты спакой у людзей, што едуць знізу ўверх і, задраўшы галаву, ціха глядзяць на цябе, успёршыся локцем на гумавую парэнчу, гэты глыбокі жалезны грукат электрычкі, чырвоныя вочкі, што тухнуць на гадзінніку светафора,— усё гэта было знаёмае і блізкае мне.
Была голая вясна, а ў вагоне ўжо сядзела маладое дзяўчо з букетам краснадарскага бэзу, і сталага веку кабета з гаспадарчаю сумкаю на поўных каленях усё драмала на сядзенні і раптам уздрыгвала. А электрычка ляцела ў прорву цемнаты, толькі за вокнамі мільгаў ланцужок цьмяных лямпачак, і ўсё бег па сцяне, цягнуўся чорны тоўсты кабель. Пад вагонам стаяў нейкі глыбокі, жалезны лязгат, нібы электрычка ішла праз мост.
I запруджаныя людзьмі вуліцы, і машыны, што ў некалькі радоў ляцяць адна за адною, і калі глядзіш на іх, аж пачынае кружыцца ў галаве, — усё гэта была Масква і новая, і блізкая мне. I ціхі нумар у старой, здаўна знаёмай гасцініцы — за акном па ржавай блясе ходзіць голуб і, адварочваючы галаву, глядзіць у шыбу адным вокам,— і кафэ на вуліцы пад тэнтам, куды на сталы залятаюць вёрткія вераб’і. I азыраватая цішыня раніцаю, і цюкат абцасаў па асфальце. I толькі ў табачны магазін забягаюць мужчыны... Бог ведае, якою здалася мне Масква!
За дзень я залатвіў усе свае справы і назаўтра быў слабодны. З нейкай трапятлівай радасцю я прыехаў на вакзал, кінуў у аўтамат 35 капеек і з зеленаватым білецікам выйшаў на перон. I тут мяне ахапіў страх, мне здалося, што тут недзе павінна быць яна, Кеня. Зайшоўшы ў вагон, нават пачаў прыглядацца да маладзіц і потым усё азіраўся — ці не сядзіць яна на лаўцы блізка за спіною, сядзіць са сваім мужам, вясёлая, і ўсё смяецца яму і, пэўна, не думае, што ў гэтым вагоне еду я...
Ногі ў мяне аслабелі і зрабіліся як не свае, калі я, прыглядаючыся да ўсіх і шукаючы вачыма яе, Кеню, выйшаў на перон, дзе стаяў невялікі лёгкі будыначак вакзала, абліцаваны кафельнай пліткай. I калі я пазіраў на людзей, што ішлі ад электрычкі, мяне невядома чаму брала радасць, што вось гэтыя людзі ведаюць яе, Кеню, брала радасць, што іду вуліцаю, якою, напэўна, не раз хадзіла яна, калі ішла ехаць у Маскву ці вяртаючыся з электрычкі дадому.
Як я ўжо казаў, было гэта голаю вясною. За платамі ў гародчыках там-сям яшчэ не растаў, разварушаны, мусіць, лапатамі, снег. Была субота. Людзі падмяталі надворкі. Пахла сырою зямлёю, і аднекуль цягнула дымам, недзе палілі смецце. Па сухой ужо вуліцы на веласіпедах ганяліся дзеці, і ціш, як бывае яна перад святам, перад вечарам, ляжала над гарадком. Я прачытаў назву вуліцы: «Гагарына». «А дзе ж Пірагова?» За мною з транзістарам, што хрыпеў нейкую англійскую песню, ішло трое падлеткаў. Я прыпыніўся, чакаючы іх.
— Скажыце, а дзе вуліца Пірагова? — спытаўся я, калі яны параўняліся са мною.
— Мы туды ідзём,— сказаў вышэйшы за ўсіх, чарнявы хлопец год семнаццаці.
— А які вам нумар трэба? — хлопцы прыпыніліся і выключылі транзістар.
Я запнуўся: казаць ці не?
— Дваццаты,— я змахляваў на два нумары.
— Дык звярніце вось сюды і дварамі выйдзеце да гэтага дома.
Я падзякаваў і зарадаваўся, што хлопцы адчапіліся ад мяне. Звярнуў у завулак і выйшаў да шарага цаглянага дома. На сіняй эмаліраванай таблічцы пісалася: «вул. Пірагова» і стаяла лічба «20». Значыць, наступны будзе яе дом. Я выйшаў на нешырокую брукованую вуліцу з голымі ліпкамі, у якіх ад сырасці пазелянела на чорных камлях кара. Я звярнуў управа і ўбачыў трохпавярховы дом з чырвоным абводам пад кожным акном і, мусіць, скарэй інтуітыўна дагадаўся, што гэта і ёсць нумар васемнаццаць. Я стаяў, баючыся падысці бліжай. «А вось зараз недзе будзе ісці яна». Мне ўспомнілася тое, што я некалі думаў. Я хацеў гэтага і баяўся, баяўся, што не вытрываю, і ў мяне ад нечаканае радасці разарвецца сэрца.
«Кватэра — чатыры». Гэта недзе на першым паверсе. Я пайшоў тратуарам уздоўж дома, крадком узіраючыся ў вокны. У адным мільганула белая галава — я аслупянеў. Яна! Кеня! Я вярнуўся назад і зноў зірнуў у акно. Над сталом стаяла маладое дзяўчо і прасавала бялізну. Убачыўшы мяне, дзяўчо засмяялася і паклікала некага яшчэ. У акно ткнулася сівая кабета з зачэсанымі на радок валасамі. Я сышоў з вачэй.
Завярнуў за рог дома і глянуў на двор. На лаўцы, недалёка ад нізенькага, у калена, плоціка, за якім быў нейкі гарод, голыя кусты агрэсту, сядзела спіною да мяне маладзіца ў пуховай хустцы, трымаючы на каленях укручанае ў ружовую атласную коўдру дзіця. На вяроўцы, што была нацягнута між укопаных у зямлю тоўстых калкоў, вецер падварушваў сухія накрухмаленыя прасцірадлы.