Міхась схапіў вудзільна, стукнуў шчупаку па галаве раз, другі. Шчупак аціх, квола варочаючы жабрамі.
Я ўзяў яго аберуч, узняў над галавой. А ён нечакана страпянуўся і выслізнуў з маіх рук.
— Уцячэ! — крыкнула Наташа.
Мы з Міхасём кінуліся на шчупака, кулём пакаціўшыся па траве. Міхасю ўдалося схапіць шчупака за жабры, і ён павалок яго далей да берага.
— Не ведаеш, як рыбу трымаюць? — выгаварыў мне.
— Не бяда, калі б і ўцёк, — сказаў я. — Яшчэ аднаго злавілі б.
— Калі мы яго злавілі б? Ужо сонца спускаецца. Лісцяў нарві. Будзем шчупака ў пяску пячы.
У паўднёвым лесе ў большасці раслін лісты маленькія, як у нашай слівы. Яны цвёрдыя, бліскучыя, і гэта добра абараняе іх ад палаючых промняў. Толькі на пальмах і асабліва на бананах лісты велізарныя.
Я нарваў пальмавых лістоў. Міхась абгарнуў шчупака гэтымі лістамі, закапаў у гарачы пясок.
Мне здавалася, што шчупак пячэцца доўга-доўга. Я глытаў сліну і ўсё падганяў Міхася:
— Вымай. Хопіць. Ад яго хутка вугельчыкі застануцца.
Міхась разгортваў пясок, вострым бамбукавым кіёчкам пароў шчупака, казаў:
— Пацярпі.
Я ледзьве дачакаўся, пакуль спячэцца шчупак. І нездарма так доўга чакаў. Смачнейшага мяса ніколі не еў.
— З цябе некалі выйдзе добры кухар, — пахваліў я Міхася. — Ёсць у цябе задаткі.
А Міхась лёг на траву, выцягнуў ногі і прагаварыў:
— І ў Эльдарада людзі жывуць.
Хацеў я сказаць, што не збіраюся тут доўга заставацца, ды Наташа як крыкне над самым вухам:
— Чалавек! Чалавек на кані!
Гэтае «Чалавек на кані!» яна крыкнула так, як, напэўна, крыкнуў бы кожны з нас, калі б у сябе на агародзе ўбачыў жывога маманта.
Я глянуў у той бок, куды паказала Наташа. Берагам возера, не спяшаючыся, ехаў коннік. Ен ехаў не на маленькім кані, не на старажытным, а на вялікім, на сапраўдным.
Забыўшыся пра ўсё на свеце, я ўсхапіўся і загалёкаў:
— Чалавек! Чалавек! Пачакай!
Я пабег, за мною пабеглі Міхась і Наташа. Коннік азірнуўся.
— Пачакай! Пачакай нас!
А ён не захацеў нас чакаць. Прыгнуўся і паімчаўся, кіруючыся да лесу.
— Ча-ал-ла-ве-ек! Па-а-ча-ака-ай!
Дыхання не хапала, а мы крычалі, крычалі…
І раптам над галавою конніка загарэўся блакітны агонь. Ен ахапіў конніка, а той імчаўся, імчаўся, як бы не заўважаючы, што гарыць.
Мы спыніліся. Коннік знік у лесе. Знік і блакітны агонь.
З перыафтальмусам на дрэве
— Што гэта? — запытаўся я ў Міхася.
— Трэба падумаць, — адказаў Міхась.
І праўда, было над чым падумаць. Конь і чалавек — гэта зразумела. У Эльдарада, відаць, ёсць не толькі старажытныя коні. І людзі ёсць, хоць і хаваюцца. Але агонь… Блакітны агонь над галавою… Ен сам па сабе загарэўся — гэта мы добра бачылі.
— Міхась, ну ты падумаў ужо? — не выцерпеў я.
— Пакуль нічога канкрэтнага не магу сказаць, — неяк па-вучонаму адказаў Міхась.
Над лесам апускалася сонца. Паўзмрокам ахутала возера, лес. Непрыкметна прайшоў дзень.
— Што будзем рабіць? — спытала Наташа. — Сёння Кляйна мы не знойдзем. Заблудзімся.
Я азірнуўся. Наўкола лес, балота, возера… Няўжо давядзецца начаваць у лесе ці на беразе? Я заўсёды начаваў дома, у хаце. У хаце і тата, і мама. А тут? Што, калі які дзікі звер поначы падкрадзецца?..
Удалечыні бліснула маланка, загрукатаў гром.
— Навальніца будзе, — сказала Наташа.
— Я здагадаўся! Здагадаўся! — усклікнуў Міхась. — Гэта агні Эльма.
Наташа здзіўлена паглядзела на яго.
— Ты што? Гэта маланка.
— Ды не пра маланку я кажу. Той блакітны агонь, які мы бачылі над галавой конніка, называецца агні Эльма. Яны вельмі рэдка бываюць. Перад навальніцаю, калі ў паветры вялікі ціск і высокае напружанне. Блакітны агонь — гэта электрычныя зарады, якія рухаюцца ў паветры. Агнямі Эльма іх вучоныя назвалі.
— Значыць, будзе навальніца? — пытаюся ў Міхася.
— Будзе. Трэба хутчэй шалаш будаваць.
— А дзе мы пабудуем яго? — цікаўлюся.
— Вунь на тым паўвостраве, — паказаў рукою Міхась. — Далей ад лесу.
Непадалёку палоска зямлі, парослая чаротам, метраў на дзесяць — пятнаццаць вузкаю касою прарэзвала возера. Вось гэтую палоску Міхась і назваў паўвостравам.
Далей ад лесу… Вядома, някепска, што далей. Але затое блізка да вады. Ну й месцейка выбраў Міхась!
— Ад лесу ўцякаеш, а сам у чарот лезеш, у гушчыню? — сказаў я.
— Не хвалюйся. Чарот мы на шалаш паломім.