Але гэта было потым. Цяпер мы сядзелі ў густой лістоце і чакалі індзейца.
Індзеец прабег метраў дзвесце, азірнуўся. «Э-э-э!» — неяк дзіка крыкнуў і вялікімі скачкамі кінуўся наперад.
«Сваіх таварышаў за сабою кліча», — падумаў я. Ды памыліўся.
З лесу выбегла нейкая пачвара. Вялізная, як цялё. Яна гналася за індзейцам.
Я ледзь з дрэва не зваліўся, калі ўбачыў яе.
— Што гэта?
— Мабыць, мабыць… — прашаптаў збялелымі вуснамі Міхась.
— Павук-людаед, — закончыла за Міхася Наташа. — Кляйн яго на паляванне выпусціў.
Павук-людаед набліжаўся, і мы змаглі яго разгледзець.
Кожны з вас бачыў павука-крыжавіка. Восем ног, восем вачэй, дзве верхнія сківіцы, падобныя на клюшні. Яны выдзяляюць яд. І яшчэ адна пара шчупальцаў, каб датыкацца, хапаць, звязваць. Павялічце ўсё гэта ў дзесяткі разоў. Павялічылі, уявілі?
Не дзіва, што я ледзь з дрэва не зваліўся.
Страшны драпежнік гнаўся за індзейцам. Восем пар ног лёгка неслі цела, на цёмнай спіне выразна вырысоўваўся светлы крыж. Індзеец, не дабегшы да дрэва, павярнуўся і пабег да лесу, уздоўж возера.
Зліпліся ад поту доўгія чорныя валасы, калыхаліся птушыныя пер’і, пакута сцяла мышцы твару.
Наташа ўхапілася за маю руку, моцна-моцна сціснула яе.
— Хутчэй, міленькі, хутчэй, — зашаптала.
— Нелюдзь! — вырвалася ў Міхася.
Я здагадаўся, што гэта ён пра Кляйна.
Індзеец ужо падбягаў да лесу, але і павук не адставаў, набліжаўся. Трыццаць метраў… Дваццаць… Не паспее ўцячы. Не паспее… Не памятаю, хто першым крыкнуў: «Бяжым!» Але мы саскочылі з дрэва і пабеглі за імі, за павуком і індзейцам. Я бег, трымаючы ў руках бамбукавы кій. Не памятаю, дзе і калі яго схапіў.
Мы, мабыць, не выратавалі б індзейца. Не паспелі б дабегчы. А калі б і дабеглі, то што змаглі б зрабіць? Але хіба можна было сядзець на дрэве і спакойна назіраць? Гэта ж не перадача па тэлебачанні.
Індзеец каля самага лесу, і зусім побач павук…
Раптам з дрэва, якое стаяла на ўскрайку, саскочыла малпа. Яна нагнулася і… кінула ў вочы павуку-людаеду жменю зямлі.
— Шымпанзэ! Наш шымпанзэ! — закрычаў Міхась.
Міхась, відаць, не памыліўся. Хіба знайшлася б ва ўсім лесе яшчэ адна такая разумная істота?
Індзеец знік у лесе. Павук-людаед спыніўся, потым, паволі перастаўляючы ногі, рушыў на шымпанзэ. Той не стаў чакаць, скокнуў на дрэва. Павук палез за ім, хутка-хутка перастаўляючы доўгія худыя ногі.
Шымпанзэ кулём скаціўся з дрэва. Няўклюдна павярнуўшыся, павук пачаў злазіць на зямлю…
Нарэшце мы дабеглі да лесу, але ні павука, ні шымпанзэ на ўскрайку не ўбачылі.
Наташа прыхінулася да дрэва, закрыла твар рукамі.
— Ён зловіць шымпанзэ, зловіць…
— Не зловіць, — няўпэўнена прагаварыў Міхась. — І, павярнуўшыся да мяне, запытаў: — Чаму мы не дагналі яго?
Я адкінуў убок непатрэбны кій.
— Чаму, чаму… У нас па дзве нагі. А ў яго колькі? Восем.
Сустрэча з Кляйнам
З лесу выехалі два коннікі. Адзін з іх быў індзеец, зусім малады, яшчэ юнак. За спіною ў яго вісеў лук, а на поясе — стрэлы. Ен падскакаў да нас, штосьці незразумелае крыкнуў.
А мы глядзелі на другога конніка, адзетага паеўрапейску: белыя штаны, белая сарочка, саламяны капялюш. Яму можна было даць гадоў шэсцьдзесят, не болей.
Гэты чалавек цягнуў за сабою… шымпанзэ. Цягнуў, трымаючы ў руках тонкі металічны ланцужок. Шымпанзэ ўпіраўся, але вузкі, завостраны на краях металічны нашыйнік сціскаў яму горла. Шымпанзэ, стараючыся ўхапіцца рукамі за ланцужок, тоненька пішчаў.
— Наш шымпанзэ! Наш! — прашаптаў я і памкнуўся наперад, каб вызваліць яго, адабраць у гэтага старога.
— Стой, — схапіў за руку Міхась. — Гэта Кляйн. Не разумееш? Ты павінен маўчаць.
Я і сам здагадаўся, што стары чалавек — Кляйн. Другога еўрапейца ў Эльдарада не было.
Індзеец зноў крыкнуў, падняў каня на дыбкі і, павярнуўшыся, падскакаў да Кляйна.
— Іх каля возера бачыў? — пачулі мы, як спытаў у яго Кляйн.
Голас у яго быў нейкі сухі, траскучы. Гаварыў ён так, быццам з рэвальвера страляў. Індзеец кіўнуў галавою.
Кляйн падаў індзейцу павадок ад аброці, ланцужок, злез з каня, стаў насупраць нас. Ногі ў яго былі кароткія, а жывот, як паветраны шарык.
«Раз’еўся на чужых харчах», — падумаў я.
Кляйн ступіў наперад, а на яго неспадзявана, ашчэрыўшы зубы, кінуўся шымпанзэ. Індзеец моцна пацягнуў за ланцужок, і шымпанзэ ўпаў на зямлю.