- Ну што, мала гэтага? Мы з ім знайшлі агульную мову з дапамогаю робатаў-перакладчыкаў. Лепш вы, таварыш капітан, - Ваня ўжо добра разгледзеў пагоны афіцэра, - загадайце міліцыянерам, каб яны не падпускалі да нас блізка людзей. І самі не вельмі набліжайцеся, а то мядзведзь чуе зброю і хвалюецца. І выклічце, калі ласка, у звярынец «хуткую ветэрынарную дапамогу». У мядзведзя трэшчына ў касці, патрэбна гіпсавая павязка.
- Матылік! Казадой! Чыхуноў! Шкаварада! - выкрыкваў афіцэр прозвішчы міліцыянераў. - Вядзіце ўсіх да звярынца! Але будзьце пільныя!
Капітан дастаў недзе з рукава паласаты жэзл і спыніў рух на вуліцы ў абодва бакі. У вокнах машын і трамваяў відаць былі выцягнутыя ад здзіўлення твары людзей. Хто пасміхаўся, хто ківаў галавою, хто паказваў пальцам на дзіўную працэсію, што пераходзіла вуліцу з рэйкамі. Калі Ваня мінаў капітана, маленькая рацыя, што вісела на баку афіцэра, ажыла:
- Усім патрулям! Усім пешым і механізаваным патрулям! Стала вядома, што ў Менск на спадарожнай машыне прыехаў хворы на невядомую заразную хваробу хлопчык. Паражоны мозг, сімптомы - трызненне наяву, яму здаецца, што на Зямлю спусціліся касмічныя прышэльцы... Зваць хлопчыка Гардзей Іван Аляксеевіч. Хлопчыку на выгляд гадоў дзесяць-адзінаццаць. Адзеты ў звычайны школьны касцюм. Хлопчык прывёз з сабою самаробнага электроннага робата і выдае яго за пасланца з касмічнага карабля. Просьба не марудзячы затрымаць і ізаляваць яго, не ўступаючы з ім у фізічны кантакт...
У грудзях у Вані быццам іней асеў ад хвалявання. Здавалася, што ён чуе, як упіваюцца ў патыліцу праніклівыя вочы капітана міліцыі. Яшчэ хвіліна, другая - і ўсё перакуліцца дагары, адбудзецца катастрофа. Міліцыя можа затрымаць яго, пабраць Эрпідаў. Пачнуць дапытваць Эрпідаў, могуць размагніціць усе іх запісы. А ім жа хутка ляцець назад, вяртацца на карабель... І невядома, як усё скончыцца з мядзведзем. У апошнюю хвіліну ён можа западозрыць няладнае, рынецца наўцёкі, і па ім могуць адкрыць агонь... А міліцыя ж страляе метка! А Таню могуць абвінаваціць, што ўкрала чужы веласіпед... А Жучок астанецца адзін у вялікім горадзе, будзе бадзяжнічаць, і яго могуць вылавіць, як сабаку-валацугу.
Цераз меншы лясок і міма кола агляду ўжо не ішлі. Капітан сказаў абысці іх справа, дзе рэдка раслі зусім маладзенькія дрэўцы і месца было вельмі падобна на пустку. За імі напрасткі павярнула і міліцэйская машына, лёгка адолеўшы высокі каменны бардзюр. Машына паволі рухалася на некаторай адлегласці ад працэсіі. Ваню і Тані даводзілася памагаць Эрпідам, тыя часта заблытваліся ў траве, загразалі ў раскіслай зямлі.
Калі былі ўжо непадалёку ад увахода ў звярынец, машына падсунулася амаль упрытык, трохі падпужаўшы мядзведзя. Звузілі свой круг і міліцыянеры. Апошнія метры Мішка чыкільгаў з цяжкасцю, аглядваўся, непакоіўся. Мабыць, навярэдзіў, хоць, здаецца, і ўвязалі добра, пашкоджаную лапу.
- Гэта зноў вы?! - пазнала Ваню кантралёрка каля ўваходу і трывожна зірнула на мядзведзя. - І... Мішка з вамі?! Ратуйцеся, людзі!.. - Яна ўраз апынулася па той бок дзверцаў, зашчапілася знутры, а верашчаць не пераставала. Дурніца, магла сапсаваць усё, мядзведзь пачаў ужо дрыжаць і азірацца. - А дзе... вашы... асістэнты?!
- Мы гэта, мы... Асістэнты пайшлі дадому. Мядзведзя не бойцеся, мы яго ўгаварылі вярнуцца. Не пускайце нікога на тэрыторыю звярынца, мы зробім там некалькі заключных здымкаў з Мішкам - і ўсё. Ён пойдзе ў клетку.
Кантралёрка асцярожна прачыніла дзверцы, а сама так і тулілася за імі. Першая прайшла Таня з веласіпедам, потым Эрпіды, потым праціснуўся мядзведзь. Ваня ўзяў на рукі сабаку, каб не згубіўся ў тлуме і не хваляваўся дарэмна, ступіў таксама туды.
- А вы стойце, малады чалавек! - паклаў яму руку на плячо капітан і тут жа адхапіў: успомніў, што па рацыі папярэджвалі не кранацца яго. - Ты Гардзей?
- Гардзей Іван Аляксеевіч. А што? - стараўся гаварыць спакойна, хоць усё ўнутры сцялося і напружылася.
- Разбяромся - што. Пройдзем са мною ў машыну!
- Пачакайце пяць хвілін! Мядзведзь змучаны, расхваляваны. Можа ўзбунтавацца без мяне! Бяды наробіць! Пасадзім яго ў клетку, і мы выйдзем да вас. А вы ніхто не заходзьце са зброяй! Ён вельмі не любіць паху зброі.
- Пачакаем, - спыніў капітан міліцыянераў, што хацелі ўжо праціскацца ў звярынец, і сам застаўся каля ўваходу.
Як толькі Ваня зайшоў, кантралёрка вышмыгнула з-за дзвярэй - і да міліцыі. Ваня пачуў яе гарачы шэпт:
- Мо на замок узяць дзверы? Каб нікуды не ўцяклі... Таварыш капітан, яны і першы раз заходзілі, нібыта кіно здымаць, дык у мяне падазрэнне было. А цяпер добра бачу: справа тут нячыстая! Дзе гэта хто чуў ці бачыў, каб мядзведзь дзяцей слухаўся, ішоў, як цяля? Або гэтыя піпеткі іхнія... Хіба яны падобны на перасоўныя кінакамеры? Яны раз-маў-ля-юць! І гэта... Адна была піпетка, светленькая такая. Адкуль другую ўзялі?