Flam' estingiĝas; karbo ora
cindriĝas hele post forbrul';
apenaŭ ŝvebas stri' vapora,
kaj varme spiras en angul'
nun la kameno. Tuben fluas
la pipa fumo, kaj situas
surtable ŝaŭma vinpokal'.
Densiĝas jam vesper-vual'…
(Al mi tre plaĉas blag-abundo
kaj amikeca vin-kalik'
en temp', nomata sen logik'
“la tempo inter lup' kaj hundo” —
nom' vere stranga.) En komfort'
aŭdeblas nun amika vort':
5
I
En tiu jar' aŭtunvetero
tro longe daŭris. La natur'
atendis vintron kun sufero.
Ekneĝis januare nur,
la trian nokte. Frumatene
Tatjana vidis: jen ĝardene
blankiĝis ĉio, hela bril'
sur bed', tegmentoj kaj baril',
sur vitroj la ornam' aĵura,
jen arboj en la prujn-arĝent',
longvostaj pigoj — gaja gent',
kaj la montaron kovras pura
de l' vintro luksa tapiŝeg'.
Sur ĉio — blanke-brila teg'.
VIII
Tatjana kun scivolo granda
rigardas al la vaks-figur':
formiĝas el bizaro fanda
pri io stranga la aŭgur';
el akvoplena plad' laŭrite
elvenas ringoj; kaj subite
ŝi sian ringon el ĉi kvant'
ricevis kun antikva kant':
“Kampuloj riĉaj en vilaĝo
arĝenton rastas per la ŝpat';
al vi ni kantas por bonstat'
kaj gloro!” Tamen pri damaĝo
ĉi kant' avertas laŭ destin';
pli bonas aŭdi pri katin'.
XXIV
Alarmas ŝin la sonĝ terura.
Ne konsciante pri la senc',
signifon de l' koŝmar' obskura
Tatjana serĉas. Por komenc'
laŭ kurta listo, malkviete,
Tatjana trovas alfabete:
arbar', blizard', kaban', krescent',
ogrin', ponteto, urso, vent',
kaj tiel plu. Ŝin kontraŭ duboj
ne helpos de Zadeko saĝ;
sed aventurojn por domaĝ
al ŝi aŭguras la inkuboj.
Dum kelkaj tagoj, pro l' memor',
ŝin ne forlasis mishumor'.