- Tak, to jest naprawdę niezły plan! – oznajmił radośnie Blaine, po czym dumny z siebie wyciągnął się jeszcze bardziej odprężając tak, jak miał to w zwyczaju robić w bezpiecznym pokoju znajdującym się gdzieś na północy pod jednym z górskich szczytów należących do rozległego masywu Coast Ranges.
Puk-puk-puk…
Ochłap oblizał pysk i odtrącając nosem wyczyszczoną do cna kość, nastawił uszu i przez moment trwał nieruchomo wpatrzony w drzwi wejściowe prowadzące do pokoju numer jeden.
Puk-puk… - rozległo się pukanie, nieco bardziej stanowcze, niż za pierwszym razem.
- A kto to może być, Ochłapku?
/ Ta, jasne, rżnij głupa. Dobrze wiesz, tak samo jak ja /
- Jak myślisz? – ciągnął Blaine wstając z łóżka. Miał na sobie tylko slipki i skarpetki: czyste pary (oszczędzał na specjalną okazję). Obie produkcji Vault-Tec.
/ Otwórz drzwi, to się przekonasz. Ale chyba nie wyrzucisz mnie na zewnątrz? Bardzo podoba mi się twój plan rozpracowania Neala. Dwunogiemu f iutowi należy się kara, za to co, mi zrobił, ale ty chyba nie będziesz taki sam?! /
Blaine nacisnął na klamkę. Drzwi otworzyły się do środka. Na korytarzu było dość ciemno. We wnętrzu pokoju numer jeden płonęła oliwna lampka i trzy świeczki.
- Mogę? – głos dziewczyny był spokojny i pewny siebie. Jednocześnie bardzo miły dla ucha.
Blaine odsunął się zapraszając samicę do środka. Była to strażniczka, która pomagała Philowi rozwiązać jego kilkudniowy problem z Ochłapem.
Na imię miała Lenore.
Ochłap wydał z siebie dźwięk zwodniczo przypominający westchnienie. Zdążyliście już zauważyć, że jak na kundla włóczęgę był całkiem mądry, co było naturalnie zasługą długotrwałej ekspozycji jego i jego przodków na panujące na zewnątrz promieniowanie. Dobrze więc wiedział, że kiedy jego nowy pan i ta ładna, młoda pani będą zajęci tym, co stanowiło drugi z najważniejszych życiowych instynktów każdego ssaka, nikt nie zwróci już na niego najmniejszej nawet uwagi.
Tej nocy łóżko skrzypiało i ustawicznie przesuwało się to w jedną, to w drugą stronę. Blaine sapał, dyszał i machał biodrami jak oszalały przyjmując najróżniejsze pozycje, która z perspektywy czworonożnego Ochłapa stanowiły czystą abstrakcję. Lenore natomiast krzyczała, piszczała i nieustannie domagała się więcej, mocniej i niekiedy podkreślała: „o, tak! Tak, tak, tak! Właśnie tu! Tutaj!”.
Starając się nie słuchać nieustających odgłosów miłości, rozkosznych jęków, szaleńczych uniesień (co w wypadku psa o czułym słuchu było trochę problematyczne), Ochłap nakrył oczy uszami, westchnął raz jeszcze po czym ziewnął kilkukrotnie i najedzony, na swój sposób szczęśliwy, przeniósł się do krainy, gdzie wszystko było zawsze tak, jak chciały jego najskrytsze marzenia, a braminie nogi i pulchne schabiki leżały rozrzucone to tu, to tam i czekały, by ktoś w końcu wybawił je od ciężaru obecności w niniejszej powieści.
32
PUK-PUK-PUK!!!
Po ciężkiej i na swój sposób wyczerpującej nocy, Blaine Kelly spał w najlepsze. Pomimo, iż mocno strudzony i nakryty kołdrą, przewalał się z boku na bok bardzo usatysfakcjonowany, puszczając przy tym bąbelki nosem. Lecz im bliżej poranka, tym bardziej nękające go sny stawały się mroczne i przerażające.
PUK-PUK-PUK!!!
Teraz dla przykładu śniło mu się, że w nocy ktoś dobijał się do drzwi. Nie było to subtelne, zwiastujące cielesne rozkosze pukanie w stylu Lenore.
Nie.
W jego śnie był to złowrogi łomot zwiastujący obecność oddziału nazistowskiego Gestapo owładniętego manią nienawiści dla wszystkich, którzy trzymali w swoich domach czworonogi. Blaine pamiętał, że poprzedniego dnia udało mu się przekupić Ochłapa tym samym zyskując dozgonną i trwającą najpewniej do śmierci przyjaźń i uznanie w jego oczach.
PUK-PUK-PUK!!!
Wyważone drzwi. Ktoś wdarł się do środka. Banda oprychów odzianych w metalowe pancerze. Takie sam jak ten, który miał na sobie gwałcący wszystko, co się rusza, Garl. Pochwycili Blaina, wsadzili mu spluwę Desert Eagle .44 do buzi i kazali siedzieć cicho. Po chwili przez wyłupaną siekierą framugę drzwi wtoczyła się taczka. Na taczce zaś siedział Jabba z Powrotu Jedi.
- Ghisssmhooooo! – bełkotał Blaine z wypełnioną stalą jadaczką.
- Myślałeś, że możesz mnie wyjebać w dupę, co cycku? Zapamiętaj sobie jedno, w tym mieście to GIZMO jebie w dupę! A nie odwrotnie!
To mówiąc (swoją drogą Blaine świetnie już rozumiał, dlaczego wszyscy w Złomowie mówią na Gizma ten „tłusty skurwiel”) właściciel lokalnego kasyna uniósł obie ręce. W jednej trzymał Mausera. Musiał to być niezwykle rzadki i cenny oryginał z czasów drugiej Wojny Światowej. Takie cacka stanowiły okazy jeszcze przed Wielką Wojną. Blaine nie miał pojęcia skąd Gizmo wytrzasnął jeden w świecie zniszczonym przez konflikt atomowy.
Jednak pistolet nie zasnuł umysłu Kelly’ego tak przerażającymi wizjami, jakie wdarły się do niego pod wpływem tego, co ujrzał w drugiej, tłustej i przypominające napompowany wodą balon, dłoni „tłustego skurwiela”.
Hydroprocesor…
- Ooooo Pppposzzzee!
- Wiesz, co to jest, durniu? Oczywiście, że wiesz. Dla mnie to tylko kawał złomu, jak wszystko w tym mieście – Gizmo wybuchnął żabim rechotem falując przy tym niczym góra galaretki – ale dla ciebie, dla ciebie kutasiku, to jest życie albo śmierć tysiąca ludzi…
BANG!
Mauser wypalił, a ciśnięty przez Gizma w kąt hydroprocesor, rozpadł się na tysiące malutkich drobinek. Jeżeli kiedykolwiek działał, teraz był w jeszcze gorszym stanie niż ten znajdujący się we wnętrzu Krypty 13.
- Chyba jednak wszyscy zdechną, dzidowaty chuju! Gizmo zawsze wygrywa! Zapamiętaj to sobie! Chłopcy! – rzucił do czterech trzymających Blaina obwiesiów – Zdejmijcie mu majtki. Zobaczymy, kto tu kogo wydyma…
Dobywający się z drzwi łomot ustał. Owładnięty mglistymi i okrutnymi wizjami Morfeusza Blaine miał wrażenie, że coś zachrobotało w zamku. Potem jak przez nadrzeczną mgłę dotarł do niego cichy, zniekształcony dźwięk szczęku rygla i po chwili poczuł jak czyjaś dłoń łapie go za ramię.
- Zbudź się! Zbudź się, na Boga! Słyszysz mnie?! Zbudź się!
/ Kurwa / – pomyślał wylegujący się w kącie Ochłap po czym odwrócił się na grzbiet, zgiął wszystkie cztery łapy w kolanach tworząc z nich zawinięte ku dołowi „L-ki” i puszczając ordynarnie głośnego i smrodliwego bąka po wczorajsze wieczerzy złożonej z krowiej skóry, ścięgien, mięsa, nerwów, żył, pomniejszych naczyń krwionośnych, torebek stawowych, chrząstek, fragmentów drobniejszych kości, granulowanego szpiku i kilku innych przysmaków wyciągniętych z wysypiska śmieci, o których wątpliwym składzie i jakości informował teraz rozchodzący się po pomieszczeniu zapach metanu, przekręcił mordę wystawiając jęzor i zachrapał starając się raz jeszcze przenieść gdzieś, gdzie jest nieco więcej ciszy i spokoju.
- Zbudź się, słyszysz? Do kurwy nędzy, ZBUDŹ SIĘ CZŁOWIEKU!
Blaine opornie uchylił powieki. Przez moment wydawało mu się, że jest w swoim pokoju w Krypcie 13, a jedna z czołowych buntowniczek, rudowłosa Teresa pastwi się nad nim krzycząc mu do ucha:
- MUSISZ MI POMÓC!!!
- Kurwa… - mruknął zupełnie zdekoncentrowany i oszołomiony Blaine. – Nie uwierzysz, co mi się śniło…
Jednak Marcelles, recepcjonistka z Noclegowni miała gdzieś nocne historie Blaina. Chlusnęła mu w twarz miską z wodą, która pojawiła się znikąd.
Blaine Kelly poczuł natychmiastowe otrzeźwienie. Woda była lodowata i na jego nieszczęście wpadła mu do ust pozostawiając w nich obrzydliwy posmak mydlin.
Zerwał się na równe nogi z krzykiem.
- Co do…?! ZWARIOWAŁAŚ?!
/ Kurwa, no nie dadzą pospać. Nawet moja tajna broń ich nie zniechęca /
- Przepraszam, ale potrzebuję twojej pomocy!
Blaine przecierał oczy dygocząc z zimna. Marcelles podała mu ręcznik, który tak jak miska z wodą, wyczarowała najwyraźniej z nicości. Blaine wycierał się rozglądając wokół. Nigdzie nie mógł dostrzec Lenore.