— Я хачу сказаць яшчэ вось пра што. Гэта тычыцца нябожчыка Эдварда Белсома.
Маладая жанчына спалохана глянула на святара.
— Слухаю...
Дзяўчаты далікатна выйшлі з пакоя.
— Калі вы ведаеце,— пачаў Хоўп,— у Шатландыі, пасля знікнення вашага мужа, усе занепакоены.
— Спадзяюся,— перапыніла святара лэдзі Белсом,— імя нябожчыка не ганьбяць?
— Не, не, не турбуйцеся. У Скотуэл-Хіле ўсе ведаюць, што забойцу не знайшлі. Але за яго прызначана вялікая прэмія. I ўсе спадзяюцца, што паліцыя...
На апошніх словах святара лэдзі Белсом яго перапыніла:
— Што ж зробіш?
Раптоўна дзверы гасцёўні расчыніліся, і лёкай абвясціў:
— Пан аканом Сілвертаўн...
Следам за лёкаем у пакой да лэдзі Белсом зайшла Лізбэт і падала даволі доўгі ліст. Перад тым як чытаць яго, лэдзі Белсом глянула на подпіс і заўважыла:
— А вось і навіны ад Эцьена Рамбэра.
Пачуўшы гэта імя, да лэдзі Белсом наблізілася Тэрэза.
— Прачытайце,— падала ёй ліст лэдзі Белсом,— потым раскажаце мне, што піша наш сябар.
Тыдзень таму Эцьен Рамбэр з’ехаў з Парыжа, паведаміўшы сябрам, што накіроўваецца ў доўгае падарожжа.
Лэдзі Белсом была занята размоваю з аканомам. Аканом супакойваў яе:
— Лэдзі Белсом можа не хвалявацца, я паставіў у доме новыя замкі. Дом добра ахоўваецца.
XXI
Забойца лорда Белсома
Гэтай жа ноччу, калі разышліся па дамах тэатральныя аматары, сціх грукат фіякраў і брычак і нічога болей не парушала цішыні ўтульнай парыжскай правінцыі Нэі, сціхла ўсё і ў палацы лэдзі Белсом. Але гаспадыня яшчэ не спала. Яна падсунула шэзлонг бліжэй да каміна, паставіла ногі на камінныя краты і задумалася. Раптоўна паднялася і падышла да акна. Аднекуль з цемры пачуліся рэвальверныя стрэлы. Лэдзі кінулася да дзвярэй у вестыбюль.
— Што адбываецца? Лізбэт, Тэрэза, Сюзанна, да мяне!
На калідоры загрукалі дзверы. Паўраспранутыя дзяўчаты падбеглі да яе.
— Які жах! — спалохана крычала Лізбэт.— Злодзей на першым паверсе. Ён залез праз аранжарэю. Уолтэр паваліў яго і душыць, яны б’юцца насмерць.— Расказваць далей яна не магла: у яе заняло дыханне.
Праз колькі хвілін да лэдзі Бэлсом падбег аканом Сілвертаўн. Ён пачаў узбуджана тлумачыць:
— Мы рабілі абход, калі нечакана заўважылі ў цемры чалавека — мяркуючы па ўсім — злодзея. Паклікалі яго — ён уцякаць. Мы за ім, схапілі яго, ён супраціўляўся. Давялося раз ударыць. Карацей, мярзотнік у нашых руках. I неўзабаве сюды з’явіцца паліцыя.
У лэдзі Белсом дрыжалі рукі.
— Але чаму вы вырашылі, што гэта злодзей?
— А што ж нармальнаму чалавеку рабіць у чужым доме?
— Як ён сам тлумачыць гэта? — спытала лэдзі Белсом.
— Ды ў яго не было часу тлумачыць,— адказаў аканом,— яго ўбачылі і злавілі дзякуючы нашаму Уолтэру. Лэдзі ведае, якое здароўе яму даў Бог.
Лэдзі Белсом перапыніла аканома:
— Спачатку трэба было яго распытаць, я не дазволю ў сваім доме пачынаць бойку, бо не прымаю жорсткасці. Спадзяюся, гэтаму чалавеку не нанеслі шкоды.
Аканом разгубіўся і не ведаў, што адказаць.
— Паклічце сюды Уолтэра,— загадала лэдзі Белсом.
Праз колькі часу з’явіўся вартаўнік — сапраўдны асілак.
— Як трапіў у дом незнаёмец?
Уолтэр камячыў у руках фуражку.
— Я сам дзіву даюся! Я згледзеў гэтага чалавека, а ён пачаў біцца, і я яго ўдарыў, потым прыбеглі слугі, зараз яны вартуюць яго.
— Як ён тлумачыць сваё з’яўленне?
— Ён сцвярджае, што лэдзі мусіць прыняць яго.
— Я прыму яго,— адказала лэдзі Белсом.
Але тут умяшаўся аканом Сілвертаўн:
— Гэта небяспечна, несумненна, гэты чалавек вар’ят або злодзей, асабліва пасля забойства лорда Белсома...
Лэдзі Белсом не дазволіла аканому скончыць фразу.
— Няхай яго прывядуць сюды,— і рашуча крыкнула: — Я загадала, выконваць!
Да яе прывялі стомленага мужчыну ў цёмным гарнітуры, з растрапанымі валасамі і барадой.
— Я скажу ўсё толькі вам і толькі сам-насам!
— Пакіньце нас адных,— звярнулася лэдзі Белсом да слуг.
На зачыненыя дзверы апусцілася аксамітная парцьера. У пакоі, ледзь асветленым слабай электрычнай лямпачкай, лэдзі Белсом засталася сам-насам з падазроным мужчынам, якога смела згадзілася выслухаць без сведак.
Яна замкнула дзверы на ключ і кінулася да незнаёмага, абняла яго.
— Мой каханы, Гурн! — прастагнала яна.— Божа літасцівы! Ды яны паранілі цябе. Табе, відаць, балюча! Гаротны мой!
— Я так доўга... Так доўга быў без цябе! — змрочна сказаў ён.— Сёння ўвечары я праходзіў непадалёк. Свяцілася толькі тваё акно...