Словы камісара здзівілі Жэрома Фандора.
— Пра што вы, пан камісар?
— Нічога пэўнага, але ты мусіш мне верыць. Магчыма, бацька твой жывы. Да таго ж у цябе ёсць яшчэ і маці,— камісар Жуў нечакана змяніў тэму.— Як ты знайшоў мяне тут, у Гурна?
— Выпадкова,— збянтэжыўся Жэром Фандор.
— Гэта не адказ!
— Я ішоў за вамі.
— Ішоў? — здзівіўся Жуў.
— Ад самага вашага дома.
— Скажы шчыра, ты сочыш за мною?
— Ну што, пан камісар, так! Я сачу за вамі штодня.
— Я гэтага не заўважаў,— здзівіўся Жуў.— Але нашто ты гэта робіш?
— Прашу дараваць мне,— сумеўся Жэром Фандор.— Цяпер гэта гучыць дзіўна... Я думаў — вы Фантамас!
— А з чаго ты ўзяў, што я Фантамас? — рассмяяўся камісар.
— Я паабяцаў сабе,— пачаў тлумачыць Фандор,— што абавязкова знайду чалавека, які сапсаваў мне жыццё. Але я ведаў, што Фантамас надзвычай спрытны злодзей. А мне вядомы толькі адзін такі хітры чалавек. Гэта вы, пан камісар.
— Сапраўды, цікава, тут ёсць логіка.
— Не, я больш не веру ў гэта. З таго часу, як вы ўвайшлі ў гэты дом. Фантамасу няма чаго шукаць у Гурна, таму што...
Юнак змоўк. Жуў пільна глядзеў на яго.
— Паслухай, Фандор, ты, як журналіст, неўзабаве зробішся лепшым крымінальным хранікёрам нашага часу, калі і надалей будзеш такі здагадлівы і знаходлівы! — Камісар Жуў нечакана пацягнуў яго за сабою.— Пайшлі ў Палац Правасуддзя. Мне трэба выклікаць па справе Гурна аднаго сведку.
Дождж, што ішоў з самае раніцы, нарэшце сціх. Мажардом Далон паглядзеў на неба, каб упэўніцца, што ён не пачнецца зноў, потым выйшаў з пакоя і паклікаў сына:
— Жак! Дзе ты?
— Тут! У майстэрні.
Праз колькі месяцаў пасля забойства маркізы дэ Лангрун баранеса дэ Вібрэ ўзяла Далона на працу і была задаволена ім. Ён пераехаў у флігель замка Керэль і, вядома, не мог падумаць, што лёс яго дзяцей неўзабаве зменіцца.
Баранеса па-сапраўднаму прывязалася да ягонай дачкі Элізабэт, да якой і Тэрэза Авернуа ставілася як да сяброўкі, і да Жака, якога лічыла вельмі разумным хлопцам. Яна не раз казала, што дапаможа знайсці яму ў жыцці сваю дарогу.
Разам з сынам Далон выйшаў у парк, але тут Жак спыніў яго:
— Тата, нас кліча паштар.
— Пан Далон,— звярнуўся да яго паштар,— гэта афіцыйны ліст, і я абавязаны аддаць яго вам асабіста.
— Кабінет судовых следчых? — здзівіўся Далон, калі разгарнуў бланк.— Хто мне можа пісаць з Палаца Правасуддзя?
Ён пачаў чытаць уголас:
— Пан Далон, я не маю часу выклікаць Вас праз судовага ўпаўнаважанага павесткай, таму прашу Вас тэрмінова, пажадана, не пазней чым паслязаўтра, прыехаць у Парыж і з’явіцца ў мой кабінет, бо мне неабходныя Вашыя сведчанні, каб завяршыць следства па справе, у выніках якой зацікаўлены і Вы самі. Прашу Вас прыхапіць усе без выключэння дакументы, якія перадаў Вам судовы сакратар пасля завяршэння разгляду справы маркізы дэ Лангрун.
— Ад каго ліст? — пацікавіўся Жак.
— Падпісаў Жэрмэн Фузілье.
Покуль паштар адпачываў, Далон напісаў у адказ такі тэкст тэлеграмы:
«Пану Жэрмэну Фузілье, судоваму следчаму. Парыж. Выязджаю заўтра, дванаццатага лістапада, цягніком на сем дваццаць увечары, у Парыжы буду а пятай раніцы. Час сустрэчы прызначце тэлеграмай. Гатэль «Фран Буржы», дом 152, вуліца дзю Бак».
XXIV
У турме Сантэ
Гурн імкліва хадзіў па двары турмы Сантэ, ён выкарыстоўваў кожную хвіліну, адведзеную турэмным раскладам, для шпацыру.
Ужо мінула пяць дзён з таго часу, як забойца лорда Белсома быў арыштаваны, калі выходзіў ад сваёй каханкі лэдзі Белсом, і вось пяць дзён ён сядзеў за кратамі.
Спачатку вязню было невыносна цяжка прызвычаіцца да зняволення. На яго находзіў то шал, то адчай, але цвёрды характар і сталёвая воля дапамаглі Гурну авалодаць сітуацыяй.
Гурн імкнуўся не згубіць выдатную фізічную форму і кожны шпацыр колькі разоў хутка абыходзіў двор.
— Пан так шпарка ходзіць,— звярнуўся да яго ахоўнік,— што, відаць, служыў у спецыяльным атрадзе пешых стралкоў. Некалі і я належаў да гэтай вайсковай эліты. Колькі часу ўжо прайшло! Пан таксама ваяваў? Я чуў, вы даслужыліся да сяржанта ў Трансваалі?
Гурн моўчкі кіўнуў.
— А мне не выпала ўзняцца вышэй капрала.— Ахоўнік Сьежанталь паклаў Гурну на плячо руку.— Прызнайцеся, гэта ж усё з-за жанчыны? Забойства на глебе рэўнасці, у стане шалу? Праўда?
Гурн паціснуў плячыма. Прабіў гадзіннік.
— Зняволены Гурн, час вяртацца ў камеру!