— Наўрад,— сказаў адзін з пасажыраў,— такое я напэўна заўважыў бы.
— Дзіўна,— сказаў другі,— але мне прыгадваецца, што покуль мы спалі, у нашае купэ нехта заходзіў.
XXVII
Гурн вярнуўся ў турму
Да турэмнай брамы Нібэ набліжаўся з хваляваннем. Што скажа яму вартавы?
Але вартавы Марэн павітаўся з ім.
«Неверагодна!» — падумаў Нібэ.
Ані слова не сказаў яму начальнік аховы!
Як магло здарыцца, што ўцёкі забойцы лорда Белсома засталіся незаўважанымі?
Не выклікаючы падазрэнняў, Нібэ падняўся на свой паверх якраз у той час, калі гадзіннік пачаў біць дванаццаць.
— Калá,— Нібэ звярнуўся да зменшчыка,— можаш ісці.
— Усё добра! — адказаў ахоўнік.— Да шасці вечара.— Кала павярнуўся, каб пайсці.
— Што новага? — спытаў Нібэ, ён імкнуўся, каб голас гучаў абыякава.
— Нічога,— спакойна адказаў Кала.
Праз тры хвіліны, як сышоў ахоўнік Кала, Нібэ не вытрымаў і падышоў да камеры Гурна. Расхінуўшы дзверы, ён аслупянеў ад здзіўлення: Гурн спакойна сядзеў на сваім ложку.
Забойца лорда Белсома сядзеў, закінуўшы нагу на нагу, і, не заўважаючы ахоўніка Нібэ, засяроджана нешта натаваў.
— Ах вось як? — пакрыўджана закрычаў Нібэ.— Ты застаўся тут?
Гурн узняў галаву і пасля паўзы адказаў:
— Як бачыш!
Нібэ збялеў і абапёрся аб сцяну.
Гурн усміхнуўся.
— Што ты так расхваляваўся, дарма! Я, сапраўды, застаўся тут. Усё добра. Давай лічыць, быццам мы ні пра што не гаварылі.
— Ты застаўся... — прамармытаў Нібэ.
— Так,— кіўнуў Гурн.— I калі цябе гэта цікавіць, то скажу праўду: у апошні момант я спалохаўся і адмовіўся ад таго, што задумаў.
Вопытным вокам Нібэ агледзеў камеру і заўважыў пад рукамыйнікам пакунак з вопраткаю, які ён учора прынёс зняволенаму. Нібэ вырашыў найперш пазбавіцца ад гэтых небяспечных рэчаў: раптам хто іншы знойдзе пакунак у камеры? Ён схаваў пакунак пад фрэнч. Гурн спакойна сядзеў на ложку, а Нібэ раптам адчуў, што праз паперу, у якую загорнута вопратка, выступіла халодная вільгаць. Абмацаўшы адзежу, Нібэ пераканаўся, што яна наскрозь вільготная.
— Гурн, не дуры мне галавы,— закрычаў ён.— Адзежа змокла, значыцца, ты недзе быў гэтай ноччу.
Гурн кіўнуў і ўсміхнуўся.
— Няблага для звычайнага ахоўніка! Ты маеш рацыю, учора ўвечары я спрабаваў уцячы, аднак у самы апошні момант спалохаўся, зноў залез на дах і праседзеў там цэлую ноч. А да сябе ў камеру вярнуўся толькі раніцою, калі прыйшлі рабочыя...
Нібэ слухаў, што казаў Гурн, і адначасова разважаў. Наогул яго задавальняў такі вынік, аднак ён не ведаў, што скажа таямнічая пані, якая так добра плаціць. I Нібэ шчыра выказаў свае сумненні Гурну. Гурн зарагатаў і супакоіў Нібэ:
— Не хвалюйся, у цябе яшчэ ўсё наперадзе. Мы рашылі выпрабаваць цябе, паглядзець, да чаго ты здатны. Магу запэўніць: калі я зараз у турме, то на гэта ёсць падставы.
У Палацы Правасуддзя судовы следчы Фузілье размаўляў з камісарам Жувам.
— Паўтараю, пан следчы,— казаў камісар,— я лічу, што карта Тарыда, якую знайшлі на кватэры ў Гурна, мае вялікае значэнне.
— Нават так? — іранічна спытаў следчы.
— Калі я не памыляюся, летась, калі я займаўся расследваннем забойства маркізы дэ Лангрун у замку Бале, я знайшоў кавалак ад карты, карты Тарыда, на якой быў той самы кавалак мясцовасці, дзе знаходзіцца замак. Я аддаў карту следчаму дэ Прэлю, упаўнаважанаму весці тую справу, аднак ён не звярнуў на яе ўвагі. Ды і я сам не ведаў, да чаго яна прыдасца.
— Сапраўды,— кіўнуў следчы Фузілье,— што дзіўнага ў тым, калі ў нейкім раёне знаходзяць карту гэтага ж раёна?
Жуў усміхнуўся.
— Вы разважаеце дакладна так, як у свой час разважаў дэ Прэль. Тым не менш я паўтару вам тое ж, што адказаў дэ Прэлю: калі дзе-небудзь раптам знойдзецца карта, з якой выразалі гэты кавалак, і мы даведаемся імя гаспадара, то гэта падштурхне нас на пэўныя думкі.
— Якія?
— Карту знайшлі ў замку Бале, а ў Парыжы на кватэры Гурна я знайшоў тую самую карту, з якой выразалі гэты кавалак. Калі мае думкі пацвердзяцца і гэты кавалак падыдзе да карты Гурна, то можна будзе зрабіць лагічны вывад, што менавіта Гурн быў у замку Бале і мае дачыненне да забойства маркізы дэ Лангрун.
— Як вы гэта даведзяце?
— Каб гэта давесці,— заўважыў Жуў,— мы выклікалі сюды Далона. Ён дапамагаў весці следства дэ Прэлю, і ў яго павінен захавацца кавалак той карты. Мы параўнаем яго з картай Гурна.
— Добра,— сказаў Фузілье,— нават калі абрывак падыдзе да карты Гурна, ці зможам мы давесці і катэгарычна сцвярджаць, што Гурн — забойца маркізы дэ Лангрун? Вы хочаце пераканаць мяне, што Гурн — гэта Фантамас?