Трэці рамеснік
Мне ўсё адно — на ўсе бакі.
Чацвёрты рамеснік
У Бургдорф лепей рушым, дзецюкі,
Там дзеўкі — во! Там вараць піва густа,
І там пачэшам кулакі!
Пяты рамеснік
Свярбіць кулак? Наўме — распуста!
І вечна вабіць да крыві! —
Я не пайду з табою, не заві!
Служанка
Давай лепш вернемся дамоў.
Другая
Ай, не! — ён нас чакае пад таполяй.
Першая
Што мне за ўцеха? — будзе зноў
Ён ля цябе круціцца болей:
То ціхім крокам, то падскокам,
А мне ваш флірт вылазіць бокам!
Другая
Не бойся, будзеш не адна ты —
З ім прыйдзе той другі, чубаты.
Студэнт
Глядзі! Эх, чорт — вось дык дзяўчаткі!
Дагонім іх! Наступім ім на пяткі!
Мне што падай? — Табакі нюх ды куфаль піва
І — цёхкай з дзеўчынай юрліва!
Дзяўчына-мяшчанка
Аслеплі хлопцы! Ганьбяць шпацыр!
Аж сорамна глядзець на іх, калі
Так да кухарак ліпнуць, а маглі
З дастойнымі, з больш вартымі кахацца.
Другі студэнт (першаму)
Чакай, там ззаду дзве паненкі,
Надзеўшы новыя сукенкі,
Перабіраюць ножкамі; адна —
Мая суседачка, яна —
Тугі маёй прадмет, майго запалу —
Прыстроімся да іх памалу?
Першы
Памалу? Не! Давай хутчэй!
Бяжым! Бо красачка ўцячэ.
Рука, якая ў працы агрубела,
І лашчыць лепш, і горне больш умела.
Мешчанін
Я бургамістру нашаму не рады.
Як толькі ён дарваўся да пасады,
Парадкі новыя, свае, завёў,
Падаткі новыя прыдумаў. Людзі,
Палёгкі не было вам і не будзе:
Маўчы, плаці, бо ўкінуць бізуноў.
Жабрак (спявае)
Шаноўныя паны і пані,
Ніхто ў галечы з вас не рос.
Хай вас крануць мае рыданні,
Хай вас кране мой горкі лёс!
Хай чэрствасць сэрца не астудзіць,
Хто дасць — здабудзе болей той.
Дзень свята гэтага абудзіць
Шчадроты ўсе душы людской.
Другі мешчанін
На свята ці ў нядзелю мне прыемна
Паслухаць гутарку аб сварках, войнах,
Што ў Турцыі тамтэйшай неспакойна,
Што людзі недзе рэжуцца ўзаемна.
Сядзіш сабе з тым куфлем пад акном,
Глядзіш — па рэчцы праплываюць баржы,
А ўвечары ідзеш да жонкі ў дом,
Спакойны, мірны і спаважны.
Трэці мешчанін
Якраз і я так думаю, суседзе:
Хай б’юцца, душацца, наліха,
Хай дагары нагамі ўсё паедзе,
Абы — у нас было ўсё гладка, ціха.
Старая (дзяўчатам-мяшчанкам)
Ай, расфуфыры, ай, чапуры,—
Ад кавалераў горда вернуць пысу,
А самі ледзь не вылезуць са скуры:
Не поп — не прыбірайся ў рызу.
Дзяўчына-мяшчанка
Бяжым адсюль! Баюся я, Агата,
Каб не ўракла вядзьмарка спадціха,
Хоць мне яна яшчэ да свята
Наваражыла жаніха.
Другая
І мне майго паказвала ў крышталь —
Не хто-які ён — станісты ваенны!
Я ўсё яго шукала, ды, на жаль,
Увесь мой клопат марны і дарэмны.
Салдаты
Вежы высокія,
Вымураваныя.
Чуйныя, зоркія
Мы — чараваныя.
Крэпасці цвёрдыя
Войскам узяты!
Хочуць салдаты
Славай упіцца!
Гучнымі трубамі
У бітвы зазваныя.
Цяжкімі згубамі
Мы гартаваныя.
Ласкі жаноцкія,
Бітвы і страты,
Радасці плоцкія —
Знаюць салдаты.
Хочуць салдаты
Славай упіцца,
Замкі, дзяўчаты
Мусяць скарыцца!
Фаўст. Вагнер.
Фаўст
Сплылі па рацэ крыгі шумнай паводкі
Пад ветразем добрай красуні-вясны —
Даліны рунеюць, п’яніць пах лясны.
Сівая зіма баль спраўляе кароткі
Між горных уцёсаў і змрочных цяснін.
Адтуль яна, лютая, злосна яшчэ
Вятрыскамі, колкаю снежнай парошай
Па ніве ўзрунелай і пашы сячэ,
Ды сонца ўжо лашчыць праменнай раскошай.
Бягуць ручаіны, гамоняць заўзята,
Прыродзе і людзям аднолькава — свята.
І хоць не цвітуць ні лугі, ні палі,
Дык людзі затое паўсюль расцвілі.