АСАЦЫЯЦЫІ ПАСЛЯ МIТЫНГУ
Дзяўбуць, што нібы ўсё ідзе на лад.
Ды не заўсёды зроку можна верыць:
усё, што за акном, плыве наперад,
калі састаў кранаецца назад…
...........................
Паказваюць у кадры аднаго,
тлумачаць, што ён дрэнны, адыёзны.
Валтузіць вецер валасы яго.
Ён штось крычыць настойліва, сур’ёзна.
А вось другі раскладвае пасьянс
сваёй калодай – вынік прадказальны:
для аднаго – адваяваны шанс,
а для другога – гармідар вакзальны.
…Даўжэзная калона напрасцяк
ідзе – і ёй праспект здаецца вузкім.
Падтрымкай аднаму лунае сцяг.
Другому ж ганьба – словам беларускiм.
Але для тых, хто дзень у хаце кіс
ці корпаўся на дачы сярод градак,
адзін – неўтаймаваны экстрэміст,
другі – надзея, чэснасць і парадак.
…Хоць стома не пакінула вачэй,
ды развялі два мужыкі бадзягу:
– Што швэндацца, размахваючы сцягам?!
– Яно-то так. Дубінкамi – ямчэй…
Скарочаны маршрут. Усё, шабаш.
І разам выйсці прыйдзецца з салона –
з раскладу выбiўся тралейбус наш,
калі на мітынг крочыла калона…
СВАТАЎСТВО
І з нівай роднаю і з хатаю
(як бы ў пасаг – каб сплавіць з рук)
цябе, задрыпаную, сватае
былы саўгасны палітрук.
І між хвалебнымі прамовамі
на вуха сват табе вярзе:
“Ён хустку купіць табе новую
і з рынку пернік прывязе…”
І сват глядзіць з усмешкай строгаю!
Калі ўсумнішся спакваля –
ён тузане за косы доўгія
ці дасць у рэбры кухталя.
“Ну што ж, як твар – чырвонай цэглаю?
Ну што ж, калі была турма?
Не трэба ўпарціцца, нягеглая! –
і сподняга ў цябе няма!”
Жаніх стаіць і пасміхаецца,
як над халопкаю барон.
І перад сватам выстаўляецца,
якім ёй мужам будзе ён.
Што быць яму заўжды свабоднаму
(і не пярэч, калі кірнуў!),
што ён нядаўна брату зводнаму
прыкладам сківіцу звярнуў,
што гаспадарка – заняпалая,
што дзеці з голаду крычаць…
…Ды і ў самога з ботаў ялавых
анучы брудныя тырчаць…
Так і стаіш, істота, рабская –
ці то ў паўсне, ці ў забыцці…
Відаць, такая доля бабская:
хто возьме – за таго ісці.
ВАЙНА ЦІ МІР
1
“Беларус” узрывае дзірван,
птушкі ў лесе шчабечуць звонка.
А ў вушах – бы крычыць груган –
медыцынскае слова “зялёнка”.
Трэск бяздушны – ва ўсе бакі,
перакрытыя праўды краны.
Але слова “баевікі”
успрымаецца, як “партызаны”.
Скарга праз апантаны свіст:
“Крыўдзяць злыдні малыя большых!”
Кулямётнай чаргой: “Тэрарыст!”
А ідзе на ўспамін “падпольшчык”.
Каб пазбавіцца ад турбот,
негалосна прапісаны лекі.
Ёсць дыягназ: “Бандыцкі народ”,
а дакладней – “недачалавекі”.
Хоць да самай драбніцы цярусь,
атрымаюцца тыя ж “Итоги” –
прад’яўляе мая Беларусь
калькаваны чарцёж аналогій.