І рэхам стрэлу прагрыміць
няўрымслівая памяць…
Ды ўжо нічога не змяніць,
нічога не падправіць.
Чарговы год замест “бывай”
сухой галінкай трэсне.
І сцісне сківіцы адчай
радком забытай песнi…
САМОТА
Самота зіркне злоснай кобрай
і праслізне ў душу вужом.
Не зыч таму дарогі добрай,
хто выкрасліў цябе крыжом.
Жадаць не трэба ўваскрашэння
ілюзій, ад якіх адвык.
Хто сеяў шрот замест насення,
пажне не каласок, а цвік.
Калі ж каменне праўды жорсткай
сатрэ на пыл крышталь надзей,
хай не застране ў горле косткай
абломак крыўды на людзей.
НАВАЛЬНІЦА НАЧНАЯ
…Вечар спёку астудзіць, здавалася –
ды прыпар ірвануўся ў неба!
У спакой навальніца ўварвалася
спадзяванкаю-непатрэбай.
Можна плюшчыць санліва вочы,
затыкаць безнадзейна вушы:
праз павекі маланка праскочыць,
коўдра гулу грымот не заглушыць.
Вы хацелі?! Што ж плакаць-маліцца:
што прасілі – таму і мецца!
…Ноч прынесла з сабой навальніцу,
ад якое няма куды дзецца.
ПРАГНОЗ
Анахата – згодна з усходняй філасофіяй, верхняя (грудная) чакра.
Яшчэ і снег сышоў не ўвесь,
а ты – аб леце…
Навокал – бруд, а ты – пра чэсць…
Пазбаў, паэце!
Не час з расхрыстанай душой
вандроўкі ладзіць!
…З азызлай роднаю зямлёй
табе не зладзіць.
Яшчэ табе мароз-кароль
уцісне плечы!
Застудзіць анахаты боль
імпэт хлапечы…
І ў час адлігі веснавой
няўдалай фразай
склізне няўстрым тралейбус твой
пад бампер МАЗа!
Здранцвелай ластаўкай, павер,
прадвесцем мая
ў сумёце тысячаў папер
твой верш сканае…
НА ПРЫПЫНКУ
Навес на прыпынку зрабілі шыкарны
і разбурылі бардзюр тратуарны…
Я не смуткую – вершык чытаю
пра непаўторнасць роднага краю.
Пырснула лужына з-пад матацыкла,
хтось мацюкнуўся злосна і звыкла…
А я ўсё чытаю чулыя словы
пра мілагучнасць роднае мовы.
Крапае дождж, але мокра – не пыльна.
Тралейбус пад’ехаў, набіліся шчыльна…
Толькі бянтэжыць безварыянтнасць–
верш дачытаць пра талерантнасць.
РАЎНАДУШША
Стан здароўя – не адбавіць.
(Сплюнь і не грашы!)
Роўна дыхаю і нават
роўна на душы.
Ні журбе, ні думкам горкім
не скараюся!
Выйду ў горад надвячоркам,
прагуляюся.
Дагарэла сонца свечкай,
за дамы сцякло.
Цёплы вецер, ціхі вечар,
ліхтароў святло.
А з апошняй цыгарэты
ўецца сіні дым…
Адляцеў акраек лета.
Ну і ліха з ім!
Шэпчуць шынамі машыны,
зораць фарамі.
А мужчыны і жанчыны
ходзяць парамі.
Толькі дзе паненка тая,
што была маёй?
Ці сумуе, ці чакае?
Зрэшты, ліха з ёй!