Распрастаў, бы коўдру, неба
месяца ражок.
А што ўсё не так, як трэба, –
я прывык ужо.
Вось і выбраўся з балота,
у якое ўлез!
Спляжыў прыкрасць і маркоту
раўнадушша прэс.
ВОЗ
Хлапчынкай шпарка па сцяжынцы крочыў.
А з боку – лес, з другога – рэчкі плынь.
Свяцілі дні, страшылі цемрай ночы.
То цень дажджу, то небакраю сінь…
Ды раптам стала сцежачка дарогай –
прасторы многа, свету і цяпла!
…Я не пачуў перасцярогі строгай –
прагледзеў, што ўгару яна пайшла.
…Караскаўся, збіваючы калені,
гульню жыцця ўспрымаючы ўсур’ёз!
І па дарозе назбіраў камення –
імкненняў, клопатаў і звычак – воз.
Калі ж з гары прыспеў мой час спускацца,
лягчэй не стала – цісне ззаду ён!
Не адпусціць яго, не адарвацца –
раздавіць, імкнучыся пад адхон!
…Ды прыйдзе час мне развітацца з возам.
Пад перапевы памяці званоў
знямоглым целам прасвятлелы розум
па зімняй сцежцы панясу я зноў…
ПАЭТ І СНЯЖЫНКА
Паміж зямлёй і небам снег кружыўся,
і вечнай каляінай час ішоў…
Ляцела ўніз пушыстая сняжынка
з мільёнамі сябровак і сяброў.
Збіралася ў хлюпоце на газоне
ў траве між недакуркаў паміраць.
Ды заляцела ў цёплыя далонi –
і ў іх не захацела раставаць.
Паэт, захоплены красой і чысцінёю,
Сняжынцы шчыра промні цалаваў,
і зоркай называў яе сваёю,
і разгарацца ёй дапамагаў.
Калі ж імпэт яго пачаў драбніцца –
спякотна стала з Зоркаю зусiм.
Ён упрыгожыў Зоркаю званіцу,
каб шчасце і надзею слала ўсім.
…І з ночы ў ноч, і з году ў год, Паэту
мільгаючы з нябёснай прасціны,
халоднай зоркаю зімой і летам
плыве яго Сняжынка ў вышыні…
ПЕСНЯ АНЁЛА
Ліха сатырам з кустоў забляяла.
Выгук савы раскалоў цішыню.
Змрок абступіў. Неяк холадна стала.
І цыгарэта мігнула агню.
Ды ненадоўга святла іх хапіла!
Свечкай, як німбам, свой твар асвячу,
і развяду свае белыя крылы,
і за аблокі ад вас палячу!
…Гне гарызонт залатою дугою
сонечны дыск, што ўсміхнуўся мне зноў.
Мяккім цяплом мае крылы лагодзіць
шчасце без межаў, любоў без краёў…
Я ажыву і душой уваскрэсну.
І без тугі, і без жалю аб Ёй
буду спяваць сваю светлую песню
з чыстых нябёсаў над грэшнай Зямлёй!
Лёсам нязвыклым сябе супакою.
Не завіруюся ў марнай журбе…
Ты не мая – і не будзеш маёю!
…Толькi вось як мне пражыць без цябе?…
ТОЙ ГОД
Гадзіны пад няўмольным метраномам
знікалі, як зярняты ў баразне…
А я з табой спаткаўся днём вясновым,
калі наўзрыд ад сонца плакаў снег.
Ляцелі дні ў надзеі непрыкметна
і абляталі, быццам квецень з лоз…
А я з табой кахаўся ноччу летняй,
калі зляцела зорачка з нябёс.
Затым былі спатканні і сустрэчы,
і хвосткі дождж цвярэзіў галаву…
А я згубіў цябе ў асенні вечар,
калі каштаны падалі ў траву.