– Nie wierzycie, że nadal próbują mnie uciszyć, prawda? – zapytała Rachael. – To już nie ma znaczenia.
– Jesteśmy zgodni co do tego, że możliwość twojego „wyznania” nie stanowi już większego zagrożenia – stwierdził Savich. – Teraz, kiedy wiemy już wszystko, co ty wiesz, zabicie ciebie sprawiłoby, że twoja wersja wydarzeń stanie się bardzo prawdopodobna. Jeżeli utrzymanie tej historii w tajemnicy jest motywem zabójcy, jego ostatnią deską ratunku jest to, że nie wyjawisz tajemnicy swojego ojca, a FBI nigdy nie zdobędzie wystarczających dowodów, żeby kogokolwiek oskarżyć. I mogą mieć rację.
– Więc dlaczego ktoś nadal próbuje mnie zabić? – zapytała Rachael z rozpaczą.
– Biorąc pod uwagę jego wczorajsze zachowanie, uważam, że jeszcze nie jest pewny swojego prawdziwego motywu – powiedział Savich.
– Może i to ma sens, rozsądek mi to podpowiada, ale powiem wam, że cała ta sytuacja mnie przeraża. Jasne, że lepiej zająć pozycję obronną. Przynajmniej człowiek coś robi. Ale, Rachael, nadal jesteś w niebezpieczeństwie.
– Po tym, co się stało w nocy – wyznała Rachael – jestem gotowa na wszystko. Rano znalazłam siwy włos w moim warkoczu. Powiedzcie tylko, co mam robić.
Jack uśmiechnął się do niej i pociągnął za warkocz. Savich miał coś powiedzieć, ale zobaczył, że Sean dochodzi do końca swojej gry komputerowej, podnosi do góry ręce i naciska dwa guziki. Potem rozległy się trzy gwizdy, coś dwa razy zatrąbiło i przeciągle zadzwoniło. Sean podskoczył na krześle.
– Zobacz, tato! Zhor wbiegł prosto do magicznego więzienia w „Lesie, z którego nie ma ucieczki”. Jest załatwiony.
– Ale może stamtąd uciec, jest sprytny i przebiegły, więc uważaj – ostrzegł Savich i szeptem zwrócił się do Rachaeclass="underline"
– Jeżeli Laurel czy ktokolwiek inny nie znajdzie cię jutro w ciągu dnia, a na pewno spróbuje, będzie musiała zaatakować jutro w nocy. Może przed twoim wystąpieniem? Nie wiem.
– Mogę mieć w torebce pistolet Jimmy'ego?
– Jeżeli o mnie chodzi, to możesz mieć nawet maczetę – odparł Jack. – Jeżeli pistolet sprawi, że poczujesz się bezpieczniej, ja go wezmę, bo przy wejściu na pewno będą robić rewizję.
– No, to wszystko ustalone – powiedział Savich. – Mam przeczucie, że Abbottowie będą działać, Rachael. Rachael ugryzła kolejną babeczkę, i słysząc triumfalny krzyk Seana, któremu udało się wrzucić Zhora do bagna, miała nadzieję, że uda jej się doczekać wtorku rano.
Wstała i oparła dłonie na blacie kuchennego stołu.
– Późno się zrobiło, a ja mam przemówienie do napisania. Muszę wykombinować, jak tu nie spanikować przed tymi wszystkimi grubymi rybami.
Wtedy ktoś zapukał do tylnych drzwi.
48
Jack podszedł do drzwi, wyjrzał przez wizjer i otworzył je.
– Hej, Clive, masz coś?
W drzwiach stanął Clive Howard, prawdziwy weteran, od dwudziestu lat w FBI, jeden z najlepszych ekspertów medycyny sądowej. Miał prawie dwa metry wzrostu, był chudy i miał szeroki uśmiech.
– Oczywiście, że coś mam – powiedział z najsilniejszym południowym akcentem, jaki Rachael kiedykolwiek słyszała.
– Spójrz na to. – Clive wręczył mu mały, poszarpany skrawek materiału. – Nasz delikwent powinien był bardziej uważać, kiedy wspinał się po tym dębie. Jeżeli zauważył już rozdarcie w swojej kurtce, pewnie się jej pozbył, a jeżeli nie, pomoże ona nam go zidentyfikować. Myślę, że ten skrawek pochodzi z lekkiej kurtki, i to ma sens, bo noc była raczej ciepła. Włókno syntetyczne, bez dodatku bawełny.
– Wiem, że to mały kawałek, ale czy ten materiał wygląda na nowy, Clive? – zapytała Sherlock.
– Jak na moje niezbyt wprawne oko – uśmiechnął się do Sherlock – powiedziałbym, że jest dość nowy. Sprawdzimy to, ale idę o zakład, że nie był prany chemicznie. Nie nadaje się do noszenia zimą, więc to prawdopodobnie wiosenny zakup, może sprzed trzech, czterech miesięcy.
– Dzięki niebiosom za ciebie, Clive – powiedział Savich, w geście toastu unosząc filiżankę z zieloną herbatą. Clive rozpromienił się.
– Wiemy też, że nasz chłopiec naprawdę jest chłopcem – nosi buty rozmiar dziesięć, chodzi z naciskiem na pięty, to kawał chłopa, waży jakieś osiemdziesiąt kilogramów, ale nie jest zbyt wysoki – tak twierdzi Mendoza, który jest w stanie określić rozmiar stopy goryla dyndającego na drzewie w lesie.
– Las? – wtrącił nagle Sean. – Czy ktoś jeszcze jest uwięziony w „Lesie, z którego nie ma ucieczki”?
Rachael pomyślała, że życie toczyło się dalej, i roześmiała się, a Savich szybko wyjaśnił Clive'owi, o co chodzi w grze komputerowej Seana.
– Wiesz, Sean – powiedział Clive. – Moja mała córeczka uwielbia Zhora i „Las, z którego nie ma ucieczki” i próbuje go zniszczyć za każdym razem, kiedy uda jej się zjeść swoją porcję warzyw.
Sean westchnął.
– Tata musiał mi trochę pomóc.
– W porządku, ja tez czasami pomagam mojej córeczce.
– Nie jest taka duża jak ja?
– Tak, jest duża. Właśnie skończyła osiemnaście lat. Sean zachichotał. Savich wstał i mężczyźni uścisnęli sobie dłonie.
– Podziękuj wszystkim, że zechcieli tutaj przyjść w niedzielę rano, Clive.
– Wszystko dla dobra sprawy – odparł Clive, skinął do wszystkich, a do Seana powiedział: – Hej, szkrabie, powodzenia w pokonaniu Zhora. I wyszedł.
– Mogę zobaczyć ten materiał? – zapytała Rachael. Savich podał go jej. Był to ciemnobrązowy, gładki materiał, szykowny, pomyślała Rachael.
– Materiał syntetyczny czy nie, facet, który go nosi, ubiera się elegancko – zawyrokowała. Komórka Savicha zadzwoniła, wygrywając melodię z Harry'ego Pottera.
– Savich, słucham? Co takiego? Słuchaj, Tommy, odprowadź doktora MacLeana do jego sali i upewnij się, że tam zostanie. Trzymaj tego dziennikarza z daleka od niego, i nie wpuszczaj go, dopóki nie przyjadę. Tak, dobrze, rozumiem. Tak, już jedziemy.
Savich spojrzał na pozostałych zrezygnowany.
– Doktor MacLean opowiedział dziennikarzowi o tym, że kongresmenka Dolores McManus zamordowała swojego męża.
49
Szpital im. George'a Waszyngtona
Zostawili Seana u jego babci, która natychmiast wyciągnęła go do kościoła, szepcząc mu do ucha, że zrobiła dla niego sałatkę ziemniaczaną. Wtedy Sean rozpromienił się i obiecał jej z przejęciem:
– Nauczę cię, jak złapać Zhora, babciu. Musisz zaprowadzić go do „Lasu, z którego nie ma ucieczki” i okręcić wokół jego szyi małpią winorośl.
– Zapowiada się wspaniały dzień – podsumowała babcia. Dochodziło południe, kiedy stanęli przy szpitalnej windzie.
Sześć osób w środku przesunęło się w głąb windy, robiąc im miejsce. Naciskając guzik, Savich powiedział cicho:
– Ollie przegląda zakupy Laurel, Quincy'ego, Brady'ego Cullifera, Grega Nicholsa i jeszcze trzech byłych pracowników senatora. Zobaczymy, czy wśród nich nie ma ładnej, brązowej kurtki.
– To mógł być wynajęty bandyta, Dillon.
Kiedy winda zatrzymała się na ich piętrze, wysiedli.
– Porozmawiam z doktorem MacLeanem, Dillon, a ty zajmij się dziennikarzem – poprosiła Sherlock. – Postrasz go porządnie, dobrze?
– Nie ma sprawy.
Dziennikarzem okazał się Jumbo Hardy z Washington Post, cwany, dobrze odżywiony dupek o wymiarach zapaśnika sumo. Był bystry i miał gadane. Zawsze wyglądał na śniętego i wczorajszego, jakby nie spał przez tydzień – Savich doskonale znał ten stan.
Jumbo uśmiechnął się szeroko, machając do niego swoją wielką dłonią.
– Widzę, że wytoczyliście ciężkie działa.
– Jestem zaskoczony, widząc cię ponownie tak szybko, Jumbo – powiedział łagodnie Savich. – Czy ty w ogóle sypiasz?