- Тут яму будзе лепш за ўсё, - адрэзаў Дамблдор. - Яго дзядзька і цётка змогуць растлумачыць яму ўсё пазней, калі ён трохі падрасце. Я напісаў ім ліст.
- Ліст? - слабым голасам перапытала прафесар МакГонагал, зноў апускаючыся на агароджу. - Вы што, Дамблдор, думаеце, што гэта можна растлумачыць у лісце? Гэтыя людзі ніколі не зразумеюць яго! Ён будзе знакамітасцю, легендай, я не здзіўлюся, калі ў будучыні сённяшні дзень назавуць Днём Гары Потэра – пра гэты дзень напішуць кнігі - яго імя будзе ведаць кожнае дзіця!
- Цалкам дакладна, - Дамблдор сур'ёзна паглядзеў з-пад акуляраў. - І гэтага досыць, каб ўскружыць галаву кожнаму. Стаць знакамітым раней, чым навучышся хадзіць і казаць! Знакамітым з-за чагосьці, чаго сам не можаш успомніць! Хіба вы не разумееце, наколькі яму ж самому будзе лепш, калі ён вырасце ўбаку ад падобнай шуміхі і даведаецца праўду тады, калі будзе ў стане сам ва ўсім разабрацца?
Прафесар МакГонагал жадала было нешта запярэчыць, але раздумала. Памаўчаўшы, яна сказала:
- Так-так, вядома, вы маеце рацыю, Дамблдор. Але як хлопчык патрапіць сюды?
Яна падазрона агледзела яго мантыю, як быццам шукаючы пад ёй абрысы дзіцячага цела.
- Яго прывязе Хагрыд.
- Вы думаеце, гэта разумна - давяраць Хагрыду такія важныя рэчы?
- Я б даручыў Хагрыду сваё жыццё, - сказаў Дамблдор.
- Я не кажу, што ў яго няма сэрца, - неахвотна растлумачыла прафесар МакГонагал, - але вы не можаце заплюшчваць вочы на тое, што ён вельмі неасцярожны. Ён заўсёды імкнуўся… А гэта яшчэ што такое?
Нізкі ракочучы гук парушыў цішыню вуліцы. Пакуль Дамблдор і прафесар МакГонагал азіраліся па баках, чакаючы ўбачыць святло фар, гук станавіўся ўсё грамчэй; неўзабаве ён стаў сапраўдным ровам, тады яны паглядзелі ўверх - і тут з неба на дарогу зваліўся вялізны матацыкл.
Матацыкл быў вялізны, але падаваўся малюсенькім у параўнанні са сваім наезнікам. Наезнік гэты быў прыкладна разы ў два вышэйшы і,прынамсі, ў пяць разоў таўсцейшы за звычайнага чалавека. Ён выглядаў неяк занадта больш дапушчальнага і падаваўся дзікім: доўгія кудлы кусцістых чорных валасоў і кашлатая барада амаль цалкам зачынялі твар, далоні былі памерам з вечка смеццевага бака, а ногі ў скураных ботах нагадвалі дэльфінят-пераросткаў. У велічэзных мускулістых руках ён трымаў штосьці, загорнутае ў коўдру.
- Хагрыд, - з палягчэннем вытхнуўся Дамблдор. - Нарэшце. А дзе ты ўзяў матацыкл?
- Пазычыў, прафесар Дамблдор, сэр, - адказаў гігант, асцярожна злазячы з матацыкла. - Юны Сірыус Блэк даў яго мне, сэр.
- Па дарозе ніякіх праблем?
- Не, сэр. Дом амаль цалкам разбураны, але хлапца атрымалася выцягнуць да таго, як маглы сталі хадзіць туды-сюды. Поўны парадак! Ён заснуў над Брысталем.
Дамблдор і прафесар МакГонагал схіліліся над скруткам. Усярэдзіне, ледзьве бачнае, моцна спало немаўля. Пад пасмай вугальна-чорных валасоў, на ілбе, быў прыкметны шнар незвычайнай формы, які нагадваў зігзаг маланкі.
- Гэта сюды… - прашаптала прафесар МакГонагал.
- Так, - адклікаўся Дамблдор. - Гэты шнар застанецца ў яго на ўсё жыццё.
- А нельга што-небудзь з гэтым зрабіць, Дамблдор?
- Нават калі б і было магчыма, я б не стаў. Шнары могуць апынуцца карыснымі. У мяне, напрыклад, ёсць шнар над левым каленам, дык ён у выглядзе схемы лонданскай падземкі. Што ж, давай яго сюды, Хагрыд, трэба завяршыць справу.
Дамблдор узяў Гары на рукі і павярнуўся да дома Дурсляў.
- А можна... Можна развітацца з ім, сэр? - папрасіў Хагрыд. Ён схіліў вялікую кудлатую галаву над Гары і пацалаваў яго вельмі калючым пацалункам. Потым, нечакана, Хагрыд завыў, як паранены сабака.
- Шшшш! - сыкнула прафесар МакГонагал. - Пабудзіш маглаў!
- І-і-прабачце, - зарыдаў Хагрыд, вымаючы гіганцкую перапэцканую насоўку і хаваючы ў ёй сваю фізіяномію. - Я не магу-у-у! Лілі з Джэймсам памерлі... Малога Гары адпраўляюць да маглаў…
- Вядома, вядома, гэта вельмі сумна, але толькі вазьмі сябе ў рукі, Хагрыд, не тое нас прыкмецяць, - зашаптала прафесар МакГонагал, падбадзёрваючы Хагрыда дотыкам рукі, у той час як Дамблдор пераскочыў праз нізенькую садовую агароджу і накіраваўся да ўваходных дзвярэй. Ён акуратна паклаў Гары на парог, выцягнуў з кішэні мантыі ліст, прасунуў яго паміж коўдрамі і вярнуўся да сваіх спадарожнікаў. Цэлую хвіліну яны моўчкі глядзелі на малюсенькі скрутак; плечы Хагрыда скалыналіся ад рыданняў, прафесар МакГонагал адчайна міргала,каб не заплакаць, а мігатлівае святло, якое звычайна струменілася з вачэй Дамблдора, падавалася, згасла.
- Што ж, справа зробленая, - нарэшце сказаў Дамблдор. - Заставацца больш няма чаго. Лепш пойдзем і далучымся да свята.