Усяго толькі праз некалькі месяцаў славу бацькі Альбуса зацямніла яго ўласная. Да канца першага года яго ведалі не як сына магланенавісніка, а як самага блішчалага з усіх вучняў, якія калі-небудзь вучыліся ў школе. Тым з нас, каму пашчасціла быць яго сябрамі, вельві павезла запазычыць ад яго шматлікае, і атрымаь дапамогу і падтрымку, на якую ён не павыкупляўся. У апошнія гады свайго жыцця ён прызнаўся мне, што нават тады ён ведаў — больш за ўсё яму падабалася вучыць.
Ён не толькі выйграваў усе прызы, якія можна было выйграць у школе, але і вёў рэгулярную перапіску з самымі выдатнымі асобамі міру тых дзён, уключаючы Нікаласа Фламеля, вялікага алхіміка, Бацільду Бэгшот, выдатнага гісторыка і Адальберта Ваффлінга, тэарэтыка магіі. Некалькі яго работ былі апублікаваныя ў папулярных выданнях: “Трансфігурацыя сёння”, “Выпрабаванні Заклёнам” і “Зеллі На Практыцы”. Наступная кар’ера Дамблдора, здавалася, ляцела з хуткасцю свтла, і засталося толькі пытанне, ці стане ён міністрам Магіі. Хоць гэта часта прадказвалі ў апошнія гады, у яго ніколі не было амбіцый міністра.
Праз тры гады пасля пачатку нашай вучобы ў Хогвартс пайшоў малодшы брат Альбуса, Аберфорт. Яны не былі падобныя: Аберфорт ніколі не любіў кніг і аддаваў перавагу вырашаць спрэчкі убоем, чым разважлівай гутаркай. Але няправільна было б меркаваць, як гэта рабілі шматлікія, што браты не былі сябрамі. Яны ладзілі роўна настолькі, наколькі маглі б ладзіць два такіх розных хлопчыка. У апраўданне Аберфорта можна сказаць, што жыць у цені Альбуса было не самым прыемным досведам. Нават сябры не маглі пазбегнуць падобнай долі, а для брата гэта было яшчэ малодшым задавальненнем.
Калі мы з Альбусам скончылі Хогвартс, мы намерваліся па традыцыі таго часу здзейсніць кругасветнае вандраванне, пагутарыць з замежнымі чараўнікамі, перш чым нашы кар’ерныя дарожкі разбегліся бы. Але здарылася няшчасце. Маці Альбуса, Кендра, памерла, пакінуўшы сына главой сям’і і адзіным карміцелем. Я адклаў свой ад’езд, каб развітацца з Кендрай на пахаванях, а затым адзін адправіўся ў вандраванне. Цяпер, калі ў Альбуса на руках засталіся малодшы брат і сястра, не магло і промовы аб тым, каб ён паехаў са мной.
Гэта быў той час, калі мы мелі зносіны менш усяго. Я пісаў Альбусу, апісваючы, магчыма бестактоўна, усе цуды: ад таго, як мяне ледзь не злавілі хімеры у Грэцыі, даэксперыментаў егіпецкіх алхімікаў. Яго лісты мала распавядалі мне пра яго паўсядзённае жыццё, якое, мабыць, было вельмі сумным для такога адоранага чараўніка. Да канца майго вандравання я з жахам пазнаў, што сям’ю спасцігла яшчэ адно няшчасце — смерць сястры Альбуса, Арыяны.
Хоць у Арыяны і так было дрэнна са здароўем, гэты ўдар, які рушыў так хутка пасля смерці іх маці, моцна ўразіў абодвух братоў. Усе блізкія Альбуса, і я адношу сябе да гэтых шчасліўцаў, лічаць, што смерць Арыяны і адказнасць Альбуса за яе (хоць ён, вядома, вінаваты не быў) наклалі на яго велізарны адбітак.
Я вярнуўся дадому і перад мной стаяў малады чалавек, які выпрабаваў не менш шматлікіх пажылых людзей. Альбус ужо не быў такім жыццярадасным, стаў стрыманей. Нажаль, нібы таго, што здарылася было мала, страта Арыяны прывяла не да збліжэння братоў, а да іх большага аддалення. (З часам гэта прайшло, вярнуліся калі не блізкія, сямейныя адносіны, то досыць сяброўскія). Але з тых часоў ён рэдка казаў пра бацькоў або Арыяне, а яго сябры аб гэтым не ўпаміналі.
Хай іншыя напішусь пра яго заслугі ў наступныя гады. Дамблдор занёс вялізарны ўклад у скарбонку ведаў чараўнікоў, уключаючы яго адкрыццё дванаццаці спосабаў выкарыстання драконавай крыві. Ён пакінуў шматлікае наступным пакаленням, яго незвычайная мудрасць выяўлялася ў яго судовых рашэннях, калі ён быў Вярхоўным Чараўніком Візенгамота. Кажуць, што не было роўных таго двубоя, які абыўся паміж Дамблдорам і Грындэльвальдам у 1945 гаду. Тыя, хто бачыў яго, апісвалі жах і захапленне, якія яны выпрабавалі, нізіраючы бітву двух дзіўных чараўнікоў. Трыюмф Дамблдора і яго вынікі для чарадзейнага міру параўноўваюцца да паваротнага моманту чарадзейнага міру, як, напрыклад, Міжнародны Закон пра Сакрэтнасць або падзенне Самі-Ведаеце-Каго.