Толькі павесіла Вандзя яго паліто i капялюш, як зайшла сюды жонка. Можа, i пачула нядаўнюю валтузню. Ён, стрымліваючы хваляванне i збянтэжанасць, пільна зірнуў ей у вочы. Не, тыя былі спакойныя.
— Ну дзе ты так доўга бавішся? — запытала яна.— Алесь каторы ўжо час тут, чакае.
Ён не спяшаўся адказваць, нібы не бачыў, але кожнаю жылкаю адчуваў, як шмыгнула адгэтуль Вандзя, знёсшы з сабою маладую натхнёнасць.
— Ну прабач, дарагая,— прамовіў, абняў невысокую, але поўную жонку, не адчуваючы ад яе ніякага хвалявання.— О, ты ў новай сукенцы!
Антаніна дала яму свае поўныя спакойныя вусны, не парывіста, а звыкла адказала на яго пацалунак, павярнулася:
— Не вельмі нязграбная я ў ёй?
— Што ты, сукенка вельмі табе да твару. I стужкi, i каруначкі, i мой любімы блакітны колер...
— Я ж сёння без гарсэта, адчуваеш? — запытала яна i, відаць, пра самае галоўнае для сябе,— Цяпер ужо кідаюць насіць гарсэт з прамой планшэткай. Цяпер жывот вольны i нават крышку абазначаны. Не нязграбна?
— Выдатна! — усміхнуўся.— Хоць на баль!
— Маглі б некуды i з'ездзіць,— адказала з крыўдаю.— Каб ты не запрасіў госця. А так прыйдзецца змарнаваць увесь вечар, слухаць пра нараканні на свой лёс... Я ніяк не магу зразумець, нашто ён табе?..
— Хоць ён i няўдачнік, але хлопец кемны. Не зашкодзіць ведаць, пра што ён i як цяпер думае, чаго хоча, што яму ўдаецца. Разумееш?
— Пра сябе ты думаеш, а пра мяне ні кроплі,— паскардзілася.— I клопаты. I... Сёння хоць свяці вачыма: я ж пазнала ўчора яго, але адвярнулася...
— Чаго свяціць?! Прыкідвайся: нікога не бачыла, нічога не чула...
Паспакайнелая, Антаніна патупала з ім у гасціную. Там, на канапе, засланай шыкоўным чырвона-сінім пледам, сядзелі іхнія тры дачкі. Усе ў белых сукеначках, з белымі банцікамі. Старэйшая дачка была падобна на яго, на бацьку,— надта яго былі ў яе высокі лоб i глыбока запалыя блакітныя вочы, меншыя ўдаліся ў чарнявую Антаніну. I ў ix, як i ў маці, былі кірпатыя насы, пульхныя шчочкі ды такія ж выпуклый чарнявыя вочы.
— Бачыш, якія ў мяне паненкі ўжо!— усміхнуўся ён, паджартаваў: — Калі яшчэ трохі пахаласцякуеш, дык можаш ужо i ў мяне знайсці нявесту! Юля — вучаніца, Надзі пяты годзік, Вользе — другі...
Госць, Алесь, высакаваты, худы i тонкі, з вялікімі залысінамі, не прыгажун, але i не нязграбны, падняўся з мяккага крэсла.
— Я сапраўды шмат што праспаў ужо! — усміхнуўся са збянтэжаннем.— А то i ўвогуле нічога яшчэ не дабіўся ў жыцці... A людзі як кажуць? Калі да дваццаці гадоў не вырас, да трыццаці не набраўся розуму, да сарака не жаніўся, да пяцідзесяці не разбагацеў, дык гані таго ў хлеў!
Васіль усміхнуўся. Не з адказу-прымаўкі (хоць ён гэтай прымаўкі яшчэ i не чуў), а з госцевага адзення. З суконнага чорнага не новага касцюма (гузікі на пінжаку былі розныя), з падрапаных наскоў чаравікаў (відаць, недзе спатыкнуўся i падрапаў ужо тут, у горадзе). Але ведаў: правінцыялы — людзі чунныя, самалюбівыя, востра ўсё адчуваюць, дык хутка адвёў позірк ад адзення, падаў руку.
— Думаю ж, да сарака ажэнішся i да пяцідзесяці разбагацееш... — зноў уступіў ён у гамонку, Антаніна маўчала. Відаць, усё не магла валодаць сабою. Вочы яе бегалі-бегалі, як у вінаватага дзіцяці. Хоць можна было падумаць, што яна саромеецца невялікай сваёй касавокасці.— А розум трэба набіраць усё жыццё... — узяў над локаць.— Сядай, калі ласка. Відаць, каб не запрасілі, дык i не зайшоў бы да нас. Пакрыўдзіўся, можа, на нешта, як i Сямён.
Адчуў з радасцю: змусіў таго збянтэжыцца, пачырванець. Замітусілася i Антаніна, затупалася, а пасля папрасіла выбачэння i падалася з гасцінай, павёўшы з сабою i дачок.
— Ну, як найшлася праца ў «Нашай ніве»? — як бы нічога i няма няёмкага ў гэтую хвіліну, запытаў.— Строгі ваш рэдактар?
— Яшчэ не разабраўся. Колькі ж я працую... Пакуль што Сямён, лічы, усё за мяне робіць. I вучыць, i карэспандэнцыі апрадоўвае.
— Ты менш слухай таго баламута. Во ён затлуміць табе галаву сваімі ідэямі i завіхрэннямі...
Бачыў: Алесь не можа пазбавіцда ад збянтэжанасці. Відаць, вагаецца: убачыў учора Антаніну ці іншую кабету палічыў за яе?
Пасядзелі, пагаварылі пра навіны ў Вільні, Пецярбурзе, у свеце, пра чуткі пра новую вайну. Ён сказаў, што вайна будзе. За перадзел свету. I, відаць, пачне вайну Германія. Ёй менш, чым каму з вялікіх дзяржаў, дасталося чужых зямель, калоній. А што такое чужыя землі, калоніі? Гэта — будучыня, магутнасць. I ў гэтым перадзеле кожны, Мікалай II таксама, пастараецца ўварваць сабе яшчэ болей, каб быць гаспадаром, дыктатарам у свеце.