— Можа, i настане, Фоля. Але трэба ўсім ісці туды шчыра, сумленна, без кропелькі маны, крывадушнасці, без фанабэрыстага адчування сваёй перавагі, без карыслівых мэт...
— Тады доўга яшчэ трэба чакаць той залатой часіны...
— Ты гэтага хочаш, я хачу — значыць, ужо такая ідэя жыве...
— Аляксандр Іванавіч, вы баіцеся суда, турмы ці не? — трывожна запытаў Фоля.
— Не вельмі баюся, але i не радуюся, што туды траплю...
— А я вельмі баюся... — прызнаўся малады госць,— Ды што мне рабіць? Пакаяцца? Прыкінуцца паслухмяным? Уцячы ў свет?
— Не ведаю, што табе i параіць, Фоля,— развёў рукамі Алесь.— Адно адчуваю, i перад табою паўстаў жыццёвы выбар... А выбар, мусіць, трэба зрабіць найперш самому.
— Ці можна прыходзіць да вас i раіцца? Ці вы ўжо маеце да мяне перасцярогу пасля таго, што я вам сёння расказаў?
— Не, Фоля,— усміхнуўся Алесь.— Я табе веру, рады. Мне прыемна, што ты шчыры. Не магу ж я з-за аднаго таго рош-гашывы кепска пра ўсіх думаць. Ва ўсіх ёсць шчырыя, сумленпыя, ёсць i хціўцы, крывадушнікі, фанабэрыкі, цемрашалы... Пачакай,— схамянуўся, адгарнуў сшытак, спрабуючы ўбачыць у змроку напісанае.— А як ты пішаш? Калі па-свайму, дык я не прачытаю.
— Я прынёс вам беларускія вершы.
— Ну i Фоля! — здзівіўся Алесь,— Ашаламіў ты мяне сёння!
— Вось чаму я да вас іменна i прыйшоў,— той усміхнуўся, зірнуў на яго з надзеяю.— Вы адзіны тут, хто можа мне памагчы. Я ведаю старую нашу мову, але... Яе ведаюць тут добра толькі рабін ды настаўнікі. A астатнія, лічы, ужо не знаюць. I тата, i мама не разумеюць. Самі ж бачыце i чуеце, яны гавораць так, як i ўсе тут, у Янкавінах. Дык я падумаў: а чаму мне не пісаць вершы так, як i наш Змітрок Бядуля? Яго ж добра тут прымаюць!
— Што ж я магу нараіць i тут табе, Фоля?! — паціснуў плячыма Алесь.— Пішы пра тое і на той мове, якую больш любіш, на якой можаш лепш сказаць, што думаеш. А мовы, па-мойму, усе прыгожыя. Бо яны — дар божы, вялікі файны букет з самых розных кветак.
— Я люблю паэзію. Пушкіна, Лермантава, Цютчава, Фета, Багушэвіча, Купалу, Коласа, Багдановіча. Я хацеў бы вучыцца, вывучаць мовы i літаратуры, сам пісаць. Але тата ў горад мяне не пусціць. Кажа: не хацеў вучыцца на настаўніка, дык ідзі па маіх слядах. Я стары, скора памру, дык будзеш трымаць маю крамку. А каб вы, пане Аляксандра, ведалі, як я не хачу быць крамнікам! Гандляваць, усякімі хітрыкамі вырываць капейкі. А не будзеш вырываць, абманваць — пойдзеш з торбаю па свеце...
— Яно так... — уздыхнуў Алесь.— Гэта закон уласнасці. Думай пра сябе, а не пра іншага. Абманвай, абірай, занявольвай, як можаш. Такі Свістуноў, Невядомскі, Гарбацэвіч, твой бацька i любы іншы ўласнік... Ад ix аднолькава пакутліва гаруюць усе бедныя людзі...
Але вы можаце спачуваць беднаму, ганіць багатага, дабівацца справядлівасці. Я — не,— сказаў Фоля.— Багатыя баяцца, каб не аслабела ix моц. Жабацінскі, адзін з нашых правадыроў, сказаў: «Хто з нас прызнае класавую барацьбу, той — нацыянальны здраднік». Таму нават тата забараняе скардзіцца на багатага. Кажа: усе мы — бедныя, але павінны імкнуцца пабагацець. Але ж гэта не так, не ўсе бедныя. Ёсць нават i мільянеры. Дык як жыць з маною? Ці не ўцячы, пане Аляксандра, у горад, да рэвалюцыянераў — сумленных людзей?
— Глядзі сам, Фоля. Кожны ж, відаць, павінен найперш сам выбраць сабе дарогу ў жыццё.
— А вы будзеце зноу п'ескі ставіць, хор ладзіць, вершыкі чытаць?
— Можа, i буду. Хай пост скончыцца. Ды ўлады дазволяць, людзі гэтага захочуць...
— Можа, вы i мяне ў свой гурток узялі б? — падняўся Фоля.— Я, можа, таму i вершы пісаць пачаў, што ўсё тое ваша мне ў душу запала...
— Калі ласка, Фоля,— падняўся i Алесь.— Давай разам будзем усё рабіць. Hi ад сумеснай работы, ні ад сяброўства я не адмаўляюся. Абы мы былі шчырыя, верылі, памагалі адно аднаму.
6.
— От, разводзіце толькі сырасць у хаце...— з незадавальненнем сказаў Мішук, каторую ўжо хвіліну назіраючы, як старэйшая дачка, Галена, прысела i трэ рукамі камякі мелу, мяшае яго ў вялікай мядніцы з вадою. Вось падышла Зося, пачала ліць у мядніцу са збанка свежае малако.
Дочкі прамаўчалі; гаспадыня, тоўстая, як капа, усё яшчэ прыгожая кабеціна, не змаўчала, гэтаксама накінулася на буркатлівага мужа:
— Па-твойму, няхай i на вялікдзень будзе ў хаце чорна, як у пуні?
Мішук — тонкі, худы мужчына — не саступіў. Пaвёў тонкім носам, шморгнуў вусамі:
— Вам абы ваду ліць...
Яны, старыя Мішукі, усё жыццё вось так: Мішук крычыць на жонку. Мішучыха — па яго. Ніхто нікому не саступае.