Яно так i было. Як толькі Сцяпан выйшаў з хаты, Вікця сказала мужу:
— Грэх жа, Пётрык, гэтак здзекавацца з чалавека. Мы ж можам пазычыць. I не толькі пуд ці два...
— Пабяжы, вярні! Дай, калі такая добрая! — агрызнуўся той, зноў даючы волю свайму сварліваму характару.— Чорнага ўгнявіў! Гэткага пана! Унадзіліся, як зайцы ў капусту!
— Бога пабойся, Пётрык. Ці забыўся, як сам некалі жадзён быў кавалачку хлеба?
— Хай не распускаюць языкі, як пугі! — адказаў са злосцю, маючы на ўвазе тыя крыўды i знявагі, што нядаўна меў ад братоў гэтага Чорнага ў Шлёмавай карчме.— Яны брэшуць на мяне, а я павінен ім у ногі кланяцца. Хай пагаладаюць, дык, можа, не такія языкатыя будуць! Дый калі пазычаць — вочы салаўіныя, аддаваць — савіныя!
— Нядобра так, Пётрык. Свае ж людзі...
— Сам ведаю, што добра, а што нядобра. Не сунься са сваім курыным розумам абы-куды без патрэбы. Не пан, прыйдзе i яшчэ, папросіць. Нідзе не дзенецца! Мае дабро, дык што хачу, тое з ім i зраблю! Хачу пазычу, хачу — не!!! Ды на пазыкі знойдзецца ахвотнікаў... Паўвёскі просіць, каб пазычыў хоць пуд, хоць паўпуда...— i бубніў-бубніў сам сабе, распаляючыся: — Хай ведаюць, хай глядзяць як на чалавека, а не як на сабаку. Ты яму дай, выратуй ад смерці галоднай, а ён на цябе брэша, гаўкае, як на ваўка...
У хату Сцяпан Чорны вярнуўся позна.
За гэтыя дні нізкая хата пахарашэла. Не пусцілі больш вячорнікаў, i нявесткі з дачкою памазалі столь, сцены, печ мелам, надралі рыдлёўкаю гліняны дол. Але на душы весялей не рабілася.
Жонка пільна зірнула на яго з печы. Каторы ўжо дзень ляжыць. Даядаюць яе сухоты — спадчынная іхняя хвароба.
— Не пазычыў? — ціха запытала.
— Нe,— адказаў, скінуў i павесіў у парозе нявыдублены, некалі белы, а цяпер ужо чорны, укарэлы кажух, сеў пры стале на лаве.
— От дзе чалавек! — застагнала жонка.— Нi душы, ні сэрца! Як каменны! Як той Гаспадар-камень!
Старэйшая нявестка, худая i хмурная, чорная, нібы цыганка, Аўдоля моўчкі стаяла ля палаючай печы, малодшая, тоўсценькая, зграбная Ганя — каля стала, рэзала ў вялізную місу, лічы, мядніцу, кіслыя гуркі. У мядніцы з палову было старога салёнага расолу.
Нявесткі між сабою каторую пару ўжо не гаварылі. На тапчане, на ложку дурэлі, енчылі, пішчэлі ўнукі. Як ніколі, сёння рвалі нервы.
— Ціха, таўчы вас камары! — крыкнуў на ix Сцяпан, хоць увогуле крычаў рэдка, a біць, лічы, ніколі не біў. Тыя — босыя, з бруднымі, аж чорнымі падэшвамі, чарнамазыя, як цыганяты, заціхлі, паселі, пасміхоўваючыся i штурхаючы адзін аднаго локцямі, зноў пад'юшчваючыся да дураслівых гуляў. Тут жа i адчуў: дарэмна злуе на дзяцей. Хіба яны вінаватыя? Яны па тое i дзеці, каб дурэць, гуляць. Але як ён можа ix пацешыць, што даць для іхняга дзяцінства? Адно толькі яму па сіле — наплесці ім лапцей.
Вочы запыніліся на малодшай нявестцы. Яна ўжо абірала цыбулю, плюшчылася ад слёз. Нешта завысока падняўся яе жывот, нешта пад весну — пад бясхлебіцу — пачала яна надта правіцца.
«Няўжо грубая? — жахнуўся.— Але ад каго? Андрэя ж яе ўжо каля двух гадоў няма дома. Няўжо з вясковым якім падгуляла? Ці з нашым меншым? З Петрусём?»
Зірнуў на яго. Той воддаль сядзеў на лаве. Адвёў вочы.
«Можа, i з гэтым падшыванцам нагуляла. Пасміхоўваліся ж абое раней, разам ды разам рабілі ўсё на двары, часта былі адны ў гумне... Але ж смаркач яшчэ, васемнаццаці няма. А яна ж баба, пад трыццаць...»
Лінула цяплынь да твару. Галава забалела, як па ёй ячмень змалацілі. I гэтак заўсёды: расхвалюецца — баліць галава.
Старэйшая нявестка дастала з печы чыгун з бульбаю, адцадзіла ваду і, трымаючы перад сабою, прынесла чыгун сюды i высыпала з яго бульбу проста на стол. Уверх узвілася пара.
Зноў завішчэлі ўнукі, адпіхваючы адзін аднаго, імтануліся да стала, абляпілі яго з усіх бакоў. Васьмёра бэйбусаў, будзь здароў едакоў. Пахапалі па самай вялікай бульбіне, адзіралі пазногцямі з яе лупіну.
«Добрыя людзі сёння будуць есці селядцы, грыбны суп, аладачкі з макам i цукрам, белы кісель...— падумаў Сцяпан са скрухаю,— а тут, таўчы яго камары, штодня бульба, вада ды вада... I Шлёма, паганец, не даў напавер ужо селядцоў i лёку...»
Малодшая нявестка адгарнула пасярод стала бульбу, паставіла туды мядніцу з расолам, пасля прынесла i шпурнула драўляныя лыжкі. Найбліжэй туды, дзе сядзела трое яе дзяцей, самыя меншыя тут.
— Матцы крыху адлі i падай,— сказаў малодшай нявестцы Сцяпан.
Таня паслухала, моўчкі сваёю лыжкаю зачарпнула з мядніцы расолу, наліла палову глінянай міскі, узяла пару бульбін i панесла да печы.
Селі каля стала i нявесткі, Пятрусь.
Тут жа ўнукі, сяк-так абабраўшы бульбіны, пачалі адзін перад адным чэрпаць з мядніцы i сёрбаць расол. Лілі ад мядніцы да сябе сцежачкі.