– Мы Жан-Поль Сартар і Альбэр Камю! Мы прыйшлі паведаміць, што вы ўдастоеныя экзыстэнцыяльнае прэміі памерам у 100 000 эўра.
Мама пасадзіла нас піць гарбату зь лімонам і мармэлядам, наліла каньяку, прапанавала пледы. Яна распытвала нас пра Францыю, распавядала пра сваё жыцьцё-быцьцё. Напрыканцы яна заўважыла:
– Амаль усіх мужчынаў можна падзяліць на два тыпы – тых, каму проста карціць патрахацца, і тых, каму карціць, каб імі захапляліся. Аднак бываюць і выключэньні, вось да прыкладу тата маіх дзетак.
Мы не зразумелі, што значыць «патрахацца», але зацікавіліся. Па-першае, словам, па-другое, татам. Мы пераапрануліся ў Эмілі Дыкінсан і Эмілі Бронтэ і паехалі да таты на ягоную працу, у надзеі сустрэцца зь ім падчас перапынку на абед. Нам трэба было ехаць на трамваі-тройцы, але Хуліё прапанаваў сесьці ў сямёрку, каб скасаваць рог. Праз гэта мы спазьніліся да таты дый так анічога і не даведаліся. Але мы не замаркоціліся! Мы пайшлі да возера, сядзець на зрыве і глядзець на чаек.
16. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра вінэгрэт
Нашыя мама з татам, як і ўсе сем'і ў тыя сьветлыя часы, жылі ў суцэльнай гармоніі, душа ў душу, і нават ніколі не сварыліся. Ну зрэшты вядома часам усёткі сварыліся, дый даволі часта, але ўжо прынамсі ня тое што сучасныя пары. Цяпер чуць што, дык адразу бягуць па роспуст, а тады не, ані ў думках не было, хоць лаяліся натуральна штодня, нават успомніць пацешна. Прыкладам, тата мой быў, як зараз кажуць, grammar nazi, то бок за коску ці за які апостраф гатовы задушыць, а мама найперш за ўсё шанавала свабоду, і да лямпачкі ёй было. І вось аднаго разу тата выкрыў, што яна ня мае ні самамалага паняцьця, як патрэбна пісаць слова «вінэгрэт». І ён пасадзіў яе за парту, побач з намі, двоечнікамі, і прымусіў пісаць «вінэгрэт» сто радкоў, а калі хоць раз памыліцца, дык дзьвесьце. Каб не губляць перад намі ягоную павагу, яна падпарадкавалася, і села, і напісала – зь мілосным тварам. Але потым! Потым яна пайшла на кухню дый прыгатавала чатыры розныя стравы, па-першае, традыцыйны вінэгрэт, а па-другое-3-4, навінкі сэзона: веныгрэт (з салодкім перцам, кэш'ю і дзікім рысам), віныгрэт (з бананам, вішняй і ролтанам) і венэгрэт (з партвэйнам, цукатамі і кока-кольнай падліўкай). Яна сама іх вынайдавала, а значыць мела права паназываць як хоча! І тата ўсё зьеў, і нават з задавальненьнем, але яна прымусіла яго запомніць, як называецца кожная страва! І гатавала іх кожны дзень, і калі ён памыляўся ў назьве, дык ішоў стрыгчы газоны, а ён гэта цярпець ня мог, але ня мог жа ён губляць павагу.
17. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра каханьне
Калі мы былі маленькія, мабільныя тэлефоны былі рэдкасьцю. І вось на Каляды нам падарылі наш першы тэлефон, адзін на ўсіх. Тэлефанаваць не было каму, але затое былі гульні – тэтрыс і зьмейка. Мы гуляліся па чарзе, а ўвечары Хуліё выдумаў забаўку: разаслаць смскі па выпадковым нумарам. Мы напісалі на дзесяць нумароў «Я не магу безь цябе жыць», і пачалі чакаць.
Хутка прыйшлі адказы: «Я кахаю цябе, Волька», «Каб ты падох, мярзотнік», «Вы не туды патрапілі». Астатнія не адказалі.
А праз пару дзён прыйшло апошняе: «Тамлюся ў салодкай зьнямозе… О, як сэрца трымціць! Рукі нясьмела песь». 70 чароўных сымбаляў.
І Хуліё цэлы тыдзень хадзіў узрушаны, ўражаны. Ён быў цьвёрда перакананы, што гэтая смска прыляцела ад цудоўнае дзяўчынкі, якая прызначаная яму лёсам, але пакутаваў і кроіўся, не адважваючыся ёй патэлефанаваць. Ён закахаўся. Нарэшце рашучы Колік узяў у яго мабілку дый патэлефанаваў сам. «Гэта мужык», – сказаў Колік, вяртаючы тэлефон. Ён лічыў, што пытаньне зараз закрытае. Але Хуліё толькі пасьміхнуўся. І працягваў кахаць тую дзяўчынку.
18. Гісторыі бясхмарнага дзяцінства. Пра паўнавартаснасьць і насычанасьць
У нашым горадзе надзелы зямлі вакол дамоў былі не прастакутныя, як усюды, а шасьцікутныя, нібы соты. Рабілася гэта дзеля таго, каб кожная сям'я мела болей суседзяў – ня трох, а пяцёх. Вядома, у гэткіх абставінах узьнікалі пэўныя складанасьці з вуліцамі, але ж вуліцы – ані не галоўнае, ні ў горадабудаўніцтве, ні ў жыцьці. А што галоўнае? Галоўнае – гэта паўнавартаснасьць і насычанасьць, фармулявалі жыхары нашага горада. А хіба можна дасягнуць паўнавартаснасьці й насычанасьці з дапамогай адное толькі шасьцікутнасьці? На жаль, нельга. Таму лічылася карысным і правільным як мага часьцей абменьвацца хатамі й пераяжджаць – і такім чынам набываць яшчэ больш суседзяў.
Наша сям'я пераяжджала ня надта часта, не часьцей за раз на год – таму што тата быў чалавек самавіты і мерны, а мама была пераборлівая і згаджалася толькі на прасторныя хаты, «каб хлопчыкі не патыкаліся адзін аб аднаго». Але шмат хто з гараджанаў, зь невялікімі сем'ямі, ці зусім самотнікі, мяняліся хатамі ледзь ня кожнага месяцу. Транспартныя кампаніі квітнелі; на вуліцах штодня здараліся зацяжныя заторы з-за даўгіх сінебрэзэнтавых фураў, што спрабавалі ўпісацца ў заблытаныя павароты завулкаў. З самае раніцы па ўсім горадзе дымілі дызелі, жыгалі мэнэджэры па нерухомасьці, лаяліся грузчыкі, галасілі гаспадыні трэснутых раяляў...