– Gavein, jednak zdążyłeś.
Potem zmierzwiła mu włosy.
– O mało mi nie rozbiłeś okularów – powiedziała i zaczęła się śmiać i płakać jednocześnie. On też. Nie przypuszczałby wcześniej, że to potrafi.
62.
W pewnym momencie już bardziej chcieli rozmawiać, niż się tulić.
– To było dłużej, niż obiecywałeś – powiedziała z wyrzutem.
– Nadużyli mojego zaufania.
– Aleś ty gruby! – roześmiała się.
– Nie gruby, tylko wypchany. Opowiem ci za chwilę. Co z nią? – wskazał na drobną postać, skuloną w kłębek na bruku i szlochającą. Widać było kłąb ogniście rudych włosów. Twarz wtuliła w kolana.
– Zastrzelili jej matkę. Płacze od rana.
– Zastrzelili? Kto to zrobił? – przed oczyma stanął mu oddział sierżanta Kusyja.
– Nie wiem. Wywiozła mnie na spacer. Widziałyśmy tylko z daleka, jak wychodzili z domu. Ośmiu, może dziesięciu gwardzistów. Odjechali gazikiem. Potem rozbili go na latarni i poszli pieszo. Mogli być pijani.
– Nie byli pijani.
– W domu jest jatka. Wszystkich zabili. Przecież nie ciebie szukali, skoro cię wypuścili… Sama nie wiem. Chodziłam tam i to oglądałam. Potem musiałam odciągnąć Lorraine od trupa jej matki. A wiesz przecież, że ledwie chodzę. Częściej jeżdżę na wózku.
– Pójdę zobaczyć.
– Lepiej nie. To zbyt straszne. Eddzie rozbili głowę. Podłoga jest pochlapana jej mózgiem. Mass leży podźgany nożem. Mrynę zastrzelili. Nad Anabel znęcali się szczególnie. Ona jest w naszym mieszkaniu. Przyszła posprzątać. Leży naga z paskiem zaciśniętym na szyi. Wiesz, ona ma ciało jeszcze nie rozwiniętej dziewczyny. Takie małe piersi i za duże dziurki od nosa. Widać je, jak leży. Ja jej nienawidziłam, a teraz mi jej żal. W mundurze wyglądała staro.
– Oni wzięli ją za ciebie. Podsłuchałem ich rozmowę. Sądzę, że wysłał ich Thomp. Zabili człowieka, który przywiózł mnie z UN-u. Przypadkiem nadzialiśmy się na nich. Ja zdążyłem się skryć, a jego zastrzelili. Wiesz, że UN-u już nie ma?
– Mówili dziś rano w telewizji. Okropnie bałam się o ciebie.
Odsunął się i lekko ujął jej twarz w dłonie. Przyjrzał się jej uważnie. Szczupła twarz Ra Mahleine wydawała się chuda. Skóra była napięta na kościach policzkowych. Cerę miała opaloną dzięki częstym spacerom w towarzystwie Lorraine. Oczy wydawały się jeszcze większe niż zwykle i jeszcze bardziej błękitne. Wzrok był bardzo mocny, natarczywy. Może dlatego, że zdjęła szkła, które pomniejszały jej oczy. Za to otoczenie oczu było sinobiałe, chorobliwe, ale może mylił się, może to tylko efekt opalania się w okularach. Włosy zdążyły spłowieć od wiosennego słońca i przyjemnie odcinały się od opalenizny.
– Jesteś piękna jak młoda bogini. Uśmiechnęła się bardzo blado i smutno.
– Kiedy ty wreszcie zobaczysz prawdę?
W odpowiedzi wsunął dłonie w jej włosy. Były sypkie i puszyste.
– Kocham twoje włosy.
– Prawie mi łysaczek prześwieca. Bardzo rzedną.
– To będziesz kochany Łysaczek. Opalisz go sobie na taki sam kolor, jak buziaka.
– Wiesz, ze mną jest już naprawdę źle. Widzę, jak wyglądam. Pod spodem – gestem wskazała na swoją bluzkę.
– Bardzo chudnę. Za to brzuch mi wydyma jak balonik, a piersi to już chyba wiszą do pasa. A przecież jeszcze niedawno nie wisiały.
– Przywiążę cię do wózka, żebyś nie pofrunęła za tym balonikiem.
Lekko ścisnął palcami jej skronie. Lubiła to.
– Teraz pościągamy Kotkowi Manułowi potencjały, żeby łepetka nie bolała… i nie wymyślała głupot.
– To ciało wymyśla, a łepetka tylko rejestruje.
– No to, żeby nie rejestrowała.
– Nie uda się. Wystarczy popatrzeć do lustra i od razu zaczyna. A nie patrzeć się nie da.
– Daj spokój. Problem może być dopiero, kiedy zaczniesz potykać się o nie. Wtedy będziemy musieli coś zaradzić, bo można sobie rozbić głowę, a na razie nie ma sprawy. – Żarty wychodziły marnie.