Антак ачомаўся ў той момант, калі таксоўка прытармозіла збоч дарогі. Аказваецца, Перуновіч, думаючы пра сваё, машынальна лавіў машыну, каб усё ж дабрацца дамоў. Ва ўтульнасці салона, на заднім сядзенні, праз некалькі хвілін пачалі паколваць пальцы рук. Бо ён, выйшаўшы ад Светкі Літоўкі, у сваім паўзабыцці не нацягнуў пальчаткі.
— Разатры, — пачуўся голас.
Антак няспешна і нязмушана павярнуў галаву ўлева. Побач з ім сядзела Г анэлька ў летняй, нязвычнай яго воку, сукенцы.
— Балюча? — спачувальна спытала.
— Не так, каб вельмі.
— Пацярпі, зараз пройдзе.
— Ведаю.
— Калі хочаш, давай я сагрэю.
Хлопец недаверліва працягнуў ёй адну руку і адразу ж адчуў, як ад пазногцяў, з самых кончыкаў пальцаў пабегла цеплыня: лёгкая і прыемная.
— Ну што, лепей?
— Ага.
— Вось бачыш, — паненка ўсміхнулася. — А ты, недарэка, думаў, калі мы ў нашым горадзе бяскроўныя, то ледзяшамі жывём... — яна крышку памаўчала, не выпускаючы далонь хлопца са сваіх рук. — Чаму так спалохаўся, калі пачуў ад Светкі пра краіну Продкаў? Кінуўся, нібы ачмурэлы, з гасціннай кватэры? Дзівак ты, Антак. Здаецца, пара табе да ўсяго прызвычаіцца. Вось жа не дзівішся, што побач з табою еду. А то пачуў ад іншага пра наш горад і запанікаваў, быццам жарабя перад землятрусам. Некаторыя пытанні не вымагаюць адказаў. Многае варта ўспрымаць як дадзенасць. Ва ўсім тваім душэўным раздраі добра адно: урэшце, Антак, ты пачаў задумвацца: хто ты (мы ўсе разам), адкуль і дзеля чаго? Навошта існуе горад у нябёсах? Згадзіся, без яго жылося б табе значна прасцей. Сам жа думаў пра гэта.
— Не перабольшвай, — хлопец выслабаніў руку з далоняў Г анэлькі.
— Я не перабольшваю, проста — ведаю.
— Дазволь спытаць... — Антак прамовіў і ў тую ж хвіліну падумаў, а ці варта?
— Смялей, Перуновіч, — падбадзёрыла дзяўчына.
— Адкуль пра горад у нябёсах ведае Светка?
— Усё вельмі банальна: яна нарадзілася з гэтым веданнем.
— Як?
— Калі маеш магутную, не збачэнскую генетычную памяць, то нікуды не падзенешся, а будзеш жыць у цесненькай сувязі з краінай Продкаў.
— Чаму ж тады я так позна пабачыў Горад? І то, даруй Божа, у найцяжэйшую хвіліну, калі страціў роднага чалавека, сваю бабулю. Яна адзіная разумела і любіла мяне.
— Вось-вось, яна і паказала табе горад, краіну Продкаў. Каб не зрабіўся аблудай на сваёй зямлі, не страціў назаўсёды Радзіму. Цяпер жа людзі нараджаюцца са слабой пупавінай.
— І мая бабуля ведала пра краіну Продкаў? — у Антака перахапіла дыханне.
— Так, заўсёды.
— І бачыла горад у нябёсах?
— Яна ў ім жыла, не пакідаючы хаты.
— Чаму ж раней нічога мне не гаварыла?
— Ты быў не гатовы для ўспрымання. Усяму свой час, дарагі хлопчык, — Г анэлька ўсміхнулася. Перуновіч заўважыў гэта крайком вока. Ці, як гаворыцца, бакавым зрокам.
— Дарэчы, — Г анэлька цясней прытулілася да хлопца і асцярожна паклала галаву на яго плячо, — як толькі прыедзеш дамоў, уключы камп’ютэр — на тваёй электроннай пошце вісіць ліст ад Светкі. Не забудзься.
— Не люблю Інтэрнет. Сусветная сметніца...
— Навошта хлусіць і мне, і сабе? Часам ад манітора цябе хоць за вушы цягні, а не адарвеш.
— Бывае, — нехацькі пагадзіўся Антак.
— І яшчэ: не хвалюйся за Таццяну, яна народзіць здаровенькае немаўля. Яно ад першых сваіх дзён будзе ведаць пра краіну Продкаў, наш горад у нябёсах.
— Ты ўпэўненая?
— Абсалютна. Ага, ледзь не забылася. Не крыўдуй задужа на Юрку. Ён, па вялікім рахунку, ні ў чым не вінаваты. Ты разумееш, пра што кажу... Ды і адмерана яму няшмат, — Ганэлька ўтаропілася ў лабавое шкло таксоўкі.
— Чаму прымоўкла? — лёгенька таргануў плечуком Антак. — Гаворыш пра ўсё так, быццам развітваешся са мною.
— Развітваюся, даражэнькі, развітваюся, — дзяўчына выпрасталася, крышку пасунулася ад Перуновіча.
— Не жартуй, а то спалохаюся.
— Я сур’ёзная, як ніколі. І гэта не выбух эмоцый.
— Патлумач.
— Дужа доўга давядзецца гаварыць. Ды і наўрад ці будзе цікава табе. А калі некалькімі словамі, то калі ласка. З’явіўся новы чалавек тут, у вашым горадзе, які, як і ты некалі — стаў відушчым. Яму я патрэбная больш як табе. Ён разгублены і на мяжы самагубства.
— А як жа твае словы пра каханне? — у грудзях Антака зараджаліся злосць і адчай. — Ты ж упэўнівала, што мы — адно цэлае. Ты — маё няспраўджанае каханне.
— Не будзь эгаістам. Існуюць моманты, калі агульнае неабходна ставіць вышэй за асабістае. Я не гавару, што развітваемся назаўсёды, але ж і будучыні ў нас нямашака.
— Не разумею...
— Навошта прыкідвацца лупавокім ягняткам? Усё выдатна разумееш.
Перуновіч схапіўся за апошні, як яму здавалася, моцны і важны аргумент:
— Ты ж абяцала сустрэчу з бабуляй. Не аспрэчвай, я помню.
— Антачак, ну не гуляйся ў дзяцінства. Табе гэта ні на кропельку не пасуе. Будзь жа ва ўсім дарослы і сур’ёзны. А то яшчэ незнарок зарумзаеш ды слёзы па шчоках размажаш. Няма ў мяне насоўкі, а сам жа не маеш у кішэні.
— Пра ўсё ты ведаеш, — буркнуў пад нос хлопец.
— Хто ж, калі не я, — пагадзілася Ганэлька. — Наконт бабулі не перажывай. Яна кожны дзень з табою і над табою. Кожную часінку. Ты яе непераўзыдзены гонар і надзея. Яна слушна лічыць, што недарэмна пражыла на зямлі свой век, бо дапамагла табе стацца патрыётам. Чалавекам, якому дадзена шмат што бачыць, а яшчэ больш зрабіць.
— Гануль! — Антак аж прыўзняўся на сядзенні, — а пазнаём мяне з чалавекам, які стаў відушчым. І табе не трэба будзе пакідаць мяне. Слухай, гэта ж геніяльны варыянт, га? Я дапамагу чалавеку зразумець і пабачыць, што падуладнае мне.— Каб жа гэтак проста ўсё вырашалася...
Перуновіч пачуў, як цяжка і працягла выдыхнула Г анэлька. Яму ніякавата зрабілася за сябе, такога напорлівага няўцяміцу. Ажно наважыўся папрасіць прабачэння за сваю настырнасць, ды не паспеў. Ганэлька павярнулася да яго ўсім целам, каленькамі дакранулася ягонай нагі.
— Антак, ніколі не прыспешвай падзеі. Тое, што павінна здарыцца, абавязкова будзе. Бо гэта не залежыць ад нас. Наконт жа чалавека, што стаў відушчым, скажу наступнае: раздарожжа ён абавязаны прайсці сам, пры ненадакучлівай маёй помачы. Ты ж яго напалохаеш. Толькі напалохаеш! І згубіцца ў чалавечым сухастойніку зазелянелы парастак.
— А мо ты ўсё ўскладняеш?
— Дарагі мой, не забывай: я з дня ўчарашняга бачу сёння ды зазіраю ўжо ў дзень заўтрашні.
— Божа мой, паўсюль несусветныя складанасці. Каму гэта трэба? Дзеля чаго? Патлумач мне цёмнаму, калі ласка. Незразумела, як жыць і дзеля чаго жыць?.. — Перуновіч зірнуў у Анэліны вочы і ўгледзеў у іх бяздонне, у якім нельга было за штосьці зачапіцца.