Þeir hrukku nú ofan af skipinu Köttr ok Kisi. En er þeir kómu í sitt skip, þá lagði at þeim Oddr skrauti ok Gaukr ok Haukr, ok varð þar hörð sókn með þeim. En með því at Valr var upp gefinn, þá flýðu þeir einskipa, en Oddr lagði eptir þeim ok elti þá til lands, þar sem á mikil fell af björgum ofan ok fram í sjó. Valr var í ferð með þeim. Hann greip upp gullkistur tvær. Þær váru svá þungar, at tveir menn höfðu nóg at bera þær. Oddr hljóp eptir honum, en er þeir kómu at fossinum, steypti Valr sér ofan í hann, ok skildi svá með þeim.
Þá kómu þeir at Köttr ok Kisi, Gaukr ok Haukr, ok sem þeir kómu at fossinum, þá greip Köttr Hauk, en Kisi Gauk, ok steyptust með þá ofan í fossinn ok drápu þá báða. Hellir stórr var undir fossinum, ok köfuðu þeir feðgar þangat ok lögðust á gullit ok urðu at flugdrekum ok höfðu hjálma á höfðum, en sverð undir bægslum, ok lágu þeir þar, til þess at Gull-Þórir vann fossinn.
Sneri Oddr þá aptr einn saman. Þeir Hálfdan ok Sigmundr höfðu þá drepit alla víkinga, en Agnarr flýði einskipa. Hann kom til Hálogalands ok var inn mesti spellvirki. Hann dró saman fé mikit, ok at síðustu gerði hann sér haug mikinn ok gekk þar í kvikr, sem faðir hans hafði gert, með alla skipshöfn sína ok trylldist á fénu.
27. Sögulok
Þeir Hálfdan ok Sigmundr fóru nú heim til Bjarmalands, ok settist Sigmundr þar at ríki sínu, en Hálfdan fór til Noregs, ok er mikil saga frá honum. Hann varð ellidauðr ok svá Ingigerðr drottning, ok er margt stórmenni frá þeim komit í Noregi ok Orkneyjum.
Ok lúkum vér þar þessi frásögu, ok sitið í frið.