HAMLETO (al la reĝino.) KioAl vi fariĝis?
REĜINO Kio al vi estas?Vi la okulojn ien forte turnis Kaj kun l’ aer’ senkorpa nun parolis?L’ animo via brilas el l’ okuloj,Kaj viaj haroj sin subite levisSimile al dormanta soldataroVekita per la son’ de bataliloj!Ho, kara mia filo, trankviliguPer pacienc’ la flamon de la sentoj!Sur kion vi rigardas nun?
HAMLETO (al la reĝino.) Sur lin?Sur lin! Sur lin! Rigardu, kiel palaLi staras! Malfeliĉa lia vidoEĉ al la ŝtonoj povus doni sentojn!(Al la spirito)Ne rigardadu al mi tiel plende,—Agadon mian akran ĝi moligus:Anstataŭ sango eble fluus larmoj.
REĜINO Al kiu vi parolas?
HAMLETO Vi ne vidas?
REĜINO Nenion, kvankam ĉio estas luma.
HAMLETO Kaj vi nenion aŭdis?
REĜINO Ne, nenion.
HAMLETO Rigardu tien! Li jam volas iri!La patro mia, kvazaŭ tute viva!Ha, vidu, li foriras tra la pordo! (La spirito foriras.)
REĜINO Ĝi estas frukto de l’ imago via;La cerbo ofte vidas nur delirojn.
HAMLETO Deliroj? Tamen vidu, mia pulsoEn takto batas, tute kiel via,Kaj kantas tiel same tute sane.Ĝi ne deliro estis. Ekzamenu,Kaj mi ripetos ĉion vort’ laŭ vorto,—Ĉu deliranto tion povus fari?Patrino! Pro la savo de l’ animoNe hipokritu, ke deliro miaParolas nun kaj ne la krimo via!La falsa ŝmiro kovros la makulonEkstere, sed interne en la koroDes pli atakos tiam la malbono.Konfesu al ĉielo vian pekon,La faritaĵon pentu kaj evituEstontajn pekojn. La venenan herbonNe sterku, ke ĝi pli ankoraŭ kresku!Pardonu al mi nunan mian virton;Ĉar nun en la malpia nia tempoLa virto devas peti de malvirtoPardonon kaj rampante eĉ petegi,Ke ĝi permesu bonon al ĝi fari.
REĜINO Hamleto! Vi distranĉas mian koron!
HAMLETO Forĵetu ĝian parton makulitanKaj pure vivu kun la dua parto.Adiaŭ! Sed evitu vi la litonDe mia onklo, penu esti virta,Se eĉ la virto estos ne el koro.Kutimo, la demono, pereigasLa lastan senton en la malbonulo,Sed en direkto bona la demonoTurniĝi ofte povas en anĝelon:El la ekzercoj de la bonaj faroj Li povas fari oportunan veston.Sindetenado en l’ unua noktoAlportas facilecon por la dua;La tria estos jam des pli facila;Ĉar ekzercado povas preskaŭ ŝanĝiEĉ la naturon mem; ĝi la diablonAŭ humiligas, aŭ lin plifortigas.Ankoraŭ unu fojon—bonan nokton!Kaj benu min, se vi ankoraŭ memDeziras havi benon de l’ ĉielo.(Montrante sur Polonion). Ha, tiun ĉi sinjoron mi domaĝas.Ĉiel’ decidis puni min per liKaj lin per mi; mi estis por li vipo,—Sed mi servanto ankaŭ por li estos.Por li mi zorgos kaj por lia mortoRespondos mi. Adiaŭ, bonan nokton!La sola amo faris min kruela;Malbona estas la komenco,—posteAnkoraŭ io pli malbona venos...Ankoraŭ unu vorton!
REĜINO Kion fari?
HAMLETO Ne tion, kion mi al vi parolis.La bela reĝo vin denove tenuEn siaj brakoj kaj karese pinĉuAl vi la vangojn, nomu vin kateto;Por kelke da adultaj dolĉaj kisoj,Por ludo per la malbenitaj fingrojEn via nuko vi al li malkovruLa tutan veran staton, ke mi estasFreneza ne en vero, sed nur ŝajne,El ruzo. Estus certe tute bone,Ke vi al li raportu tuj pri ĉio. Ĉar kia do reĝino, bela, ĉastaKaj saĝa volus kaŝi al la bufo,Al la vesperto tiajn gravajn faktojn?Ne, ne! Kovrilon de la korbo levu,Ellasu la birdetojn kaj, simileAl la simio, rampu mem internen,Por fari provojn, kaj en la kaptiloVi poste perdu vian propran kapon.
REĜINO Ne, estu tute certa! Se la vortojPrezentas spiron kaj la spiro vivon,—Mi pli ne havas vivon, por elspiriParolon vian.
HAMLETO Mi Anglujon iras;Ĉu vi jam scias?
REĜINO Ha, jes, mi forgesis.Ĝi estas jam afero decidita.
HAMLETO Jam la leteroj estas sigelitaj;Amikoj du, al kiuj mi konfidasPrecize tiel, kiel la lacertoj,Ricevis komision kunveturi,Kiel heroldoj, por al mi la vojonAl la kaptilo ebenigi. Bone!Amuzo estos, kiam la ministoPer forto de la propra sia pulvoEn la aeron flugos; kontraŭ minojMi faras minojn iom pli profundajn,Mi eksplodigos ilin ĝis la luno.Ho, estas tre amuze vidi, kielDu ruzoj reciproke sin renkontas.(Levante la korpon de Polonio.)Kaj vi, sinjor’, al mi klopodon faras; Mi trenos vin en plej proksiman ĉambron.Patrin’, adiaŭ! Bonan al vi nokton!La kortegano tie ĉi nun estasSilenta kaj sekreta serioze,Li, kiu tiom amis babiladi!Nu, venu do, mi kaŝos vin, amiko,Patrino, bonan nokton!
(Ili disiras. Hamleto trenas kun si la korpon de Polonio.)
AKTO IV
SCENO I
Ĉambro en la palaco. La Reĝo, la Reĝino, Rosenkranz kaj Güldenstern.
REĜO (al la reĝino). En viaj ĝemoj estas ia senco;Kaj mi ĝin devas scii; kie estasLa filo via?
REĜINO (al Rosenkranz kaj Güldenstern). Mi vin petas, lasuNin solajn por momento. (Ambaŭ foriras) Ha, sinjoro!Teruran nokton devis mi travivi!
REĜO Per kio? kio estas kun Hamleto?
REĜINO Li furiozas, kiel mar’ kaj ventoEn reciproka veta batalado.En sovaĝeco sia li ekaŭdis,Post la tapiŝo bruon, kaj rapideLi sian glavon tiris, kriis: «rato!»Kaj en la flamo de l’ frenezo siaMortigis la maljunan Polonion.
REĜO Terura faro! Tio nin atingus,Se tie starus ni. Danĝere estasLin lasi plu en tia libereco.Al vi, al mi, al ĉiuj ĝi minacas.Ho ve, sur kiu kuŝas respondecoPor tiu sanga faro? Jes, sur mi:Mi el singardo devis lin enŝlosiKaj teni malproksime de la homoj;Sed mia amo estis tiel granda,Ke mi ne volis agi laŭ prudento.Kaj kiel posedanto de malsano,Kaŝinda por la mondo, mi ĝin lasisKonsumi en sekreto mian vivon.Kie li estas?
REĜINO La malvivan korponLi ien trenis for; kaj, kvazaŭ granoDa pura oro en amaso kota,La saĝo kaj la koro por momentoEn li ekbrilis: pente li ekploris.
REĜO Gertrudo, venu! Antaŭ ol la sunoSin kaŝos post la montoj, li jam estosSur ŝipo; kaj teruran lian faronPer ĉiuj artoj kaj aŭtoritatoNi penos senkulpigi.—Güldenstern!(Rosenkranz kaj Güldenstern venas.)Vi ambaŭ iru kaj helpantojn prenu!Hamleto en atako de frenezoMortigis Polonion kaj fortrenisKun si la korpon de la mortigito.Nun iru, serĉu lin, kun li parolu,La korpon do venigu en preĝejon.Mi petas vin, rapidu!(Rosenkranz kaj Güldenstern foriras.) Nun, Gertrudo,Ni vokos ĉiujn saĝajn konsilistojn,Rakontos ni al ili la aferon:Kio fariĝis, kion ni intencas.Per tio la serpento-kalumnio,Portanta sian langon la venenanRapide de poluso al polusoKiel la pafo de la pafilego,Indulgos eble nian puran nomonKaj malaperos sendanĝere. Venu!Teruro kaj interna bataladoTurmentas mian koron kaj animon.
(Ambaŭ foriras.)
SCENO II
Alia ĉambro en la palaco. Hamleto venas.
HAMLETO
Bone kaŝita!
ROSENKRANZ kaj GÜLDENSTERN (post la sceno).
Hamleto! Princo Hamleto!
HAMLETO
Silentu! Kia bruo? Kiu vokas Hamleton? Ha, jen ili venas. (Rosenkranz kaj Güldenstern eniras.)
ROSENKRANZ
Kion vi, princo, faris kun la korpo de Polonio?
HAMLETO
Aligis lin al la tero, al kiu li estas parenca.
ROSENKRANZ
Montru al ni la lokon, por ke ni povu ĝin preni kaj porti en la preĝejon.
HAMLETO
Ne kredu!
ROSENKRANZ
Kion ne kredi?
HAMLETO
Ke mi vian sekreton povas gardi kaj mian ne. Cetere lasi sin eldemandi de spongo! Kion povas tiam respondi filo de reĝo?
ROSENKRANZ
Ĉu vi pensas, ke mi estas spongo, princo?
HAMLETO
Jes, sinjoro, spongo, kiu ensuĉas la mienon, la favorojn kaj la ordonojn de la reĝo. Sed tiaj servantoj faras al la reĝo la plej bonan servon en la fino. Li konservas ilin, kiel simio la bongustan pecon en la angulo de sia buŝo: plej antaŭe en la buŝon, por plej poste esti englutita. Kiam li bezonos tion, kion vi kolektis, tiam li povas vin nur ekpremi, kaj tiam vi, spongo, estos denove seka.
ROSENKRANZ
Mi vin ne komprenas, princo.
HAMLETO
Estas al mi tre agrable: en malsaĝaj oreloj aluda parolo dormas.
ROSENKRANZ