“Persi!” siblis Ron, tirante Hari malantaǔ egan ŝtonan grifon.
Tamen, kaŝrigardante preter ĝi, ili vidis ne Persi, sed Snejp. Li transiris la koridoron kaj malaperis el vido.
“Kion li faras?” Hari flustris, “Kial li ne estas sube en la karceroj kun la ceteraj instruistoj?”
“Mi tute ne scias.”
Kiel eble plej kviete ili ŝteliris laǔ la apuda koridoro post la forirantaj paŝoj de Snejp.
“Li celas la trian etaĝon,” Hari diris, sed Ron haltis lin per manlevo.
“Ĉu vi flaras ion?”
Hari snufis kaj aĉa haladzo atingis liajn naztruojn, ia miksaĵo de uzitaj ŝtrumpoj kaj la speco de publika necesejo, kiun oni ŝajne neniam purigas.
Kaj tiam ili aǔdis ĝin – basan grunton, kaj la trenantajn pezpaŝojn de grandegaj piedoj. Ron indikis – je la fino de la pasejo maldekstre, iu grandega afero moviĝis kontraǔ ili. Ili kaǔris en la ombroj, kaj rigardis dum ĝi aperis en faskon de lunlumo.
Estis terura vidaĵo. Alta je kvar metroj, kun haǔto ia malbrila, granitsimile griza, ĝia ega, amasa korpo similis ŝtonegon kun malgranda kalva kapo sidante ĉe la supro kiel kokoso. Ĝi havis mallongajn krurojn je larĝo de arbotrunkoj, kaj platajn, kornecajn piedojn. La haladzo eliĝanta el ĝi estis neeltenebla. Enmane ĝi havis grandegan lignan klabon, kiu treniĝis kontraǔ la planko, ĉar ĝiaj brakoj estis tiel longaj.
La trolo haltis apud pordejo, kaj strabrigardis internen. Ĝi levis siajn longajn orelojn cerbumante per sia eta cerbo, kaj tiam rampis malrapide en la ĉambron.
“La ŝlosilo restas en la seruro,” Hari murmuris. “Ni povas ĝin enŝlosi.”
“Bonan ideon,” Ron diris nervoze.
Ili movetiĝis kontraǔ la malfermita pordo kun sekaj buŝoj, preĝante ke la trolo ne ekaperos el ĝi. Per longa salto Hari atingis la ŝlosilon, plaǔdfermis la pordon, kaj ŝlosis ĝin.
“Golo!”
Ekzaltite pro ilia venko, ili komencis forkuri laǔ la pasejo, sed kiam ili atingis la angulon ili aǔdis ion, kiu kvazaǔ ĉesigus iliajn korojn – akre teruritan krion – kaj ĝi devenis el la ĉambro kiun ili ĵus ŝlosis.
“Ho, ne,” diris Ron, pala kiel la Sanga Barono.
“Estas la knabina necesejo!” Hari anhelis.
“Hermiona!” ili kriis kune.
Estis la plej malprefera ago, kiun oni volus fari, sed kion alian ili povus? Girante reen, ili ekkuris al la pordo kaj turnis la ŝlosilon, fuŝpalpante pro paniko. Hari tire malfermis la pordon, kaj ili kuris internen.
Hermiona Granĝer velkis kontraǔ la fora muro, evidente eksvenonta. La trolo antaǔis al ŝi, frapante la lavkuvojn de la muroj dum ĝi paŝis.
“Distru ĝin!” Hari diris urĝe al Ron, kaj prenante iun kranon, li ĵetis ĝin tiel forte, kiel li kapablis, kontraǔ la muro.
La trolo ekhaltis kelkmetrojn de Hermiona. Ĝi pezmoviĝis ĉirkaǔe, stulte palpebrumante, por malkovri tion, kio faris la bruon. Ĝiaj kruelaj okuletoj trafis Hari. Ĝi hezitis, kaj tiam celis al li anstataǔ al Hermiona, levante sian klabon dum ĝi iris.
“Hoj, etcerba!” kriis Ron de la kontraǔa flanko de la ĉambro, kaj li ĵetis feran tubon kontraǔ ĝi. La trolo eĉ ne rimarkis la tubon kiu trafis al ĝi la ŝultron, sed aǔdante la krion ĝi paǔzis kaj turnis sian malbelan muzelon kontraǔ Ron, lasante al Hari la tempon por kuri preter ĝi.
“Venu, kuru, kuru!” Hari kriis al Hermiona, provante tiri ŝin kontraǔ la pordo, sed ŝi ne kapablis moviĝi, ŝi ankoraǔ glatigis sin kontraǔ la muro, ŝian buŝon gapantan pro teruro.
La krioj kaj eĥoj ŝajne pelis la trolon al furiozo. Ĝi muĝis laŭte kaj ekiris kontraǔ Ron, kiu estis la plej proksima, kaj sen eskapvojo.
Hari tiam faris ion, kiu estis samtempe ege kuraĝa kaj ege stulta: kurante li saltis kaj suksecis ĉirkaǔbraki la kolon de la trolo de malantaǔe. La trolo ne sentis, ke Hari pendis tie, sed eĉ trolo rimarkus se oni puŝus longan pecon da ligno profunde en la nazon, kaj la vergo de Hari ankoraǔ estis en lia mano, kiam li saltis – ĝi trafis rekte en unu naztruon de la trolo.
Hurlante pro doloro, la trolo tordis kaj svingis sian klabon, dum Hari alkroĉis sin pro mortotimo; ene de sekunda daǔro la trolo evidente sukcesus fortiri lin, aǔ trafi lin per terura bato de la klabo.
Hermiona estis falinta al la planko pro timo; Ron eltiris sian propran vergon – ne sciante kion li intencis fari, li aǔdis sin krii la unuan sorĉon, kiu eniris lian kapon: “Vingardium Leviosa!”
La klabo flugis subite el la mano de la trolo, altiĝis supren, turniĝis malrapide – kaj falis, kun naǔziga krako sur la kapon de sia posedanto. La haltanta trolo ŝancelis, kaj tiam falis plaǔdante sur sian vizaĝon kun bruego kiu tremigis la tutan ĉambron.
Hari surpiediĝis. Li skuiĝis kaj anhelis. Ron staradis tie kun sia vergo ankoraǔ levata, gapante al tio, kion li ĵus faris.
Estis Hermiona kiu unue parolis.
“Ĉu ĝi estas – morta?”
“Mi supozas ke ne,” respondis Hari. “Mi dirus, ke ĝi nur estas svenigita.”
Li kliniĝis suben kaj eltiris sian vergon el la trola nazo.
Ĝi tute ŝmiriĝis per io, kio similis al grumelplena, griza gluo.
“Aĥ, trola mukaĉo.”
Li viŝis ĝin per la pantolono de la trolo.
Subita bruo de la pordo kaj laǔtaj paŝoj kaǔzis, ke la tri geknaboj rigardis supren. Ili ĝis nun ne konsciis kiom da bruego ili faradis, tamen kompreneble iuj malsupre en la karceroj devis aǔdi la krakadon kaj la trolajn muĝojn. Post momento prof. MakGongal ekŝtormis en la ĉambron, tuj sekvis Snejp, kaj Ciuro malantaǔis. Ciuro ekrigardis la trolon, elspiris feblan ĝemon, kaj rapide sidiĝis sur necesejan pelvon, premante sian koron.
Snejp kliniĝis por ekzameni la trolon. Profesorino MakGongal rigardadis Hari kaj Ron. Hari neniam antaǔe vidis ŝin tiom koleri. Ŝiaj lipoj estis blankpalaj. Espero pri gajno de kvindek poentojn por Oragrifo, forvaporiĝis rapide el la pensoj de Hari.
“Kion sub la ĉielo vi pensis?” diris prof. MakGongal per frostece furioza voĉo. Hari rigardis je Ron, kiu ankoraǔ staris kun sia vergo levita. “Bonŝance, ke vi ne mortis. Kial vi ne estis en via dormejo?”
Snejp pafis al Hari rapidan pikantan rigardon. Hari rigardis la plankon. Li volis, ke Ron mallevu la vergon.
Tiam voĉeto sonis el la ombroj.
“Bonvolu, profesorino MakGongal – ili serĉis min.”
“Sinjorino Granĝer!”
Hermiona finfine sukcesis grimpi surpiede.
“Mi iris por serĉi la trolon, ĉar mi – mi supozis ke mi povas trakti ĝin sole – komprenu, ĉar mi tiom legis pri ili.”
Ron faligis sian vergon. Hermiona Granĝer, mensoganta senrezerve al instruisto?
“Se ili ne estus trovintaj min, mi jam estus morta. Hari puŝis sian vergon en ĝian nazon, kaj Ron batis ĝin senkonscia per ĝia propra klabo. Ili ne havis la tempon por iri kaj alvenigi iun. Ĝi estis finonta min, kiam ili alvenis.”
Hari kaj Ron klopodis sinteni, kvazaǔ ĉi tiu rakonto ne estus novaĵo por ili.
“Nu – tiuokaze…” diris prof. MakGongal, fiksrigardante al ĉiu el ili, “Sinjorino Granĝer, naiva knabino, kiel vi pripensis batali sole kun monta trolo?”
Hermiona mallevis la kapon. Hari estis mirfrapita. Hermiona estus la lasta persono, kiun oni suspektus pri rompo de regulo, sed tie ŝi staris, pretendante ke ŝi faris tion, por savi ilin de puno. Tio verŝajnis kiel Snejp donacanta dolĉaĵojn al la studentoj.
“Sinjorino Granĝer, pro tio Oragrifo perdos kvin poentojn,” diris prof. MakGongal, “Vi ege seniluziigis min. Se vi ne estas iel vundita, vi prefere ekiru al la oragrifa turo. Studentoj plenumas la feston en siaj Domoj.”