‘Genoten van je rit in de regen met Cadsuane?’ vroeg Rhand, en hief zijn beker voor een slok wrijn. Min draaide haar hoofd naar hem toe en iets van schuld gleed door de binding, maar haar gezicht drukte pure verontwaardiging uit. Hij verslikte zich bijna. Hoe kon de ontmoeting met Cadsuane achter zijn rug zijn fout zijn? ‘Je hoeft Lan niet zo boos aan te kijken, Nynaeve,’ zei hij toen hij weer kon praten. ‘Verin vertelde het me.’ Nynaeve richtte haar donkere boze ogen op hem en hij schudde zijn hoofd. Hij had vrouwen horen zeggen dat het, wat ‘het’ ook mocht zijn, altijd de fout van mannen was, maar soms leken vrouwen dat echt te geloven! ‘Ik verontschuldig mij voor alles wat je ten behoeve van mij door haar hebt doorstaan,’ ging hij door, ‘maar je hoeft het niet langer te doen. Ik heb haar gevraagd om mijn raadsvrouwe te zijn. Of liever, ik heb Verin gevraagd haar dat namens mij te vragen. Vanavond. Met een beetje geluk zal ze morgen samen met ons vertrekken.’ Hij had uitroepen van verraste opluchting verwacht, maar dat gebeurde niet. ‘Een opmerkelijke vrouw, die Cadsuane,’ zei Alivia terwijl ze haar haren goed schikte. Haar trage, hese tongval klonk alsof ze onder de indruk was. ‘Een strenge lerares, maar ze kan lesgeven.’
‘Soms vind je het bos echt wel, wolkop, als je er aan je neus naartoe wordt getrokken,’ zei Min, en sloeg haar armen over elkaar. De binding bracht instemming over, maar hij dacht niet dat dat door zijn besluit kwam de zoektocht naar de afvalligen op te geven. ‘Bedenk dat ze een verontschuldiging wil voor Cairhien. Denk aan haar als je tante, als iemand die niets van allerlei onzin moet hebben, en je zult het goed bij haar doen.’
‘Cadsuane is niet zo erg als ze lijkt,’ zei Nynaeve nadenkend, en haar hand kroop naar haar vlecht. ‘Dat is ze niet! We zullen... te zijner tijd... onze geschillen oplossen. Dat is alles wat we nodig hebben. Een beetje tijd.’
Rhand wisselde een blik met Lan, die onmerkbaar de schouders ophaalde en nog een slok nam. Rhand liet zijn adem langzaam ontsnappen. Nynaeve had haar geschillen met Cadsuane, die ze mettertijd kon overkomen. Min zag in de vrouw een strenge tante en Alivia vond haar een strenge lerares. Nynaeve kennende zouden de vonken opspatten tot alle geschillen geslecht waren. En op een strenge tante en lerares zat hij al helemaal niet te wachten. Maar hij zat eraan vast. Hij nam nog maar een slok wijn.
De mannen aan de tafels zaten te ver om iets van hun gesprek op te vangen, maar toch liet Nynaeve haar stem dalen en boog zich naar Rhand toe. ‘Cadsuane liet me zien wat twee van mijn ter’angrealen kunnen doen,’ fluisterde ze met een glans van opwinding in haar ogen. ‘Ik durf te wedden dat haar sieraden ook ter’angrealen zijn. Ze herkende de mijne zodra ze die aanraakte.’ Met een glimlach draaide Nynaeve aan een van de drie ringen aan haar rechterhand, de ring met de lichtgroene steen. ‘Ik wist dat ik met deze na enige moeite iemand kan ontdekken die saidar omhelst, al is ze drie span ver, maar ze zegt dat hij ook saidin kan ontdekken. Ze vermoedt zelfs dat hij me de richting kan aanwijzen waar ze zich bevinden, maar we kunnen er niet achter komen hoe dat moet.’ Alivia snoof en keerde zich van de haard af, maar ook zij dempte haar stem. ‘En jij vond het wel fijn, toen ze dat niet kon. Ik zag het aan je gezicht. Hoe kan je zo ingenomen zijn met onwetendheid?’ ik ben alleen maar blij dat zij niet alles weet,’ mompelde Nynaeve, en keek boos opzij, maar even later glimlachte ze weer. ‘Het belangrijkste, Rhand, is dit.’ Ze legde haar handen op de dunne, met juwelen versierde gordel. ‘Ze noemt het een “bron”.’ Hij schrok toen er iets langs zijn gezicht streek en ze giechelde. Nynaeve giechelde zowaar! ‘Het ís een bron,’ lachte ze achter haar vingers voor haar mond, ‘of op zijn minst een vat. Vol saidar. Niet veel, maar ik hoef hem alleen maar opnieuw te vullen en kan weer saidar aanraken, net alsof het een angreaal was. Is dat niet geweldig?’
‘Geweldig,’ zei hij zonder veel geestdrift. Dus Cadsuane liep rond met ter’angrealen in haar haren, waar dan hoogstwaarschijnlijk zo’n ‘bron’ tussen zat, anders had ze hem niet kunnen herkennen. Licht, en dan te bedenken dat niemand ooit twee ter’angrealen had gevonden die hetzelfde deden. Die ontmoeting van vanavond was al erg genoeg zonder de wetenschap dat ze in Far Madding toch kon geleiden.
Hij wilde juist vragen om samen naar boven te gaan, toen vrouw Keene haastig kwam aanlopen. De witte knot op haar hoofd zat zo strak dat het leek of de huid van haar gezicht werd getrokken. Ze wierp een achterdochtige en afkeurende blik op Rhand en Lan en kneep haar lippen opeen, alsof ze overwoog wat ze fout hadden gedaan. Hij had haar op dezelfde manier naar kooplieden in de herberg zien kijken. Naar de mannen, althans. Als de voorzieningen en het voedsel niet zo goed waren, zou ze misschien helemaal geen klanten hebben.
‘Dit is vanmorgen voor uw echtgenoot afgeleverd, meesteres Farsen,’ zei ze, en overhandigde Min een brief die verzegeld was met een slordige klodder rode was. De puntige kin van de herbergierster ging de hoogte in. ‘En een vrouw heeft naar hem gevraagd.’
‘Verin,’ zei Rhand snel, om vragen te voorkomen en van de vrouw af te zijn. Wie kon hem hier een brief sturen? Cadsuane? Een Asha’man bij haar? Misschien een andere zuster? Hij keek nadenkend naar het opgevouwen stuk papier in Mins hand en wenste ongeduldig dat de herbergierster weg zou gaan.
Mins lippen krulden en ze vermeed uit alle macht hem aan te kijken, waardoor hij wist dat hij de glimlach veroorzaakte. Haar vermaak druppelde door de binding. ‘Dank je, vrouw Keene. Verin is een vriendin.’
Die scherpe kin kwam nog wat hoger. ‘Als u het mij vraagt, meesteres Farsen, kijk uit voor uw vriendinnen als u een aardige echtgenoot heeft.’
Min keek de vrouw na, die naar de rode boog beende; haar ogen glinsterden van plezier en ze had moeite om niet in lachen uit te barsten. In plaats van Rhand de boodschap te geven, verbrak ze met haar duim het zegel en vouwde de brief open. Op iedereen zou ze de indruk maken dat ze een burgeres van deze krankzinnige stad was. Er verschenen rimpels in haar voorhoofd toen ze las, maar een kleine vlam in de binding was de enige waarschuwing die hij kreeg. Ze verfrommelde de brief en draaide zich om naar de haard. Hij sprong van de bank op en wist de brief uit haar hand te grissen voor ze hem in de vlammen kon gooien.
‘Wees geen dwaas,’ zei ze, en greep zijn pols. Ze staarde naar hem op en haar grote donkere ogen stonden dodelijk ernstig. Door de binding stroomde slechts grimmige heftigheid. ‘Wees alsjeblieft geen dwaas.’
‘Ik heb Verin beloofd dat ik dat niet zou zijn,’ zei hij, maar Min glimlachte niet.
Hij streek het papier op zijn borst glad. Hij herkende het kriebelige handschrift niet, en er was geen ondertekening.
Ik weet wie je bent en ik wens je bet beste toe, maar ik wens ook dat je Far Madding verlaat. De Herrezen Draak laat dood en verwoesting achter, waar hij gaat. Ik weet nu ook waarom je hier bent. Je hebt Rochaid gedood, en ook Kisman is dood. Torval en Gedwyn bewonen de bovenste verdieping boven een laarzenmaker die Zeram heet, aan de Blauwkarperstraat, vlakbij de Illiaanse Poort. Dood hen en vertrek, en laat Far Madding in vrede.
De klok in de vrouwenkamer sloeg het uur. Hij had nog uren daglicht over voor hij Cadsuane zou ontmoeten.
33
Blauwkarperstraat
Min zat in kleermakerszit op het bed, wat in een rijrok minder lekker zat dan in een broek, en rolde een mes over de bovenkant van haar vingers op en neer. Het was een volmaakt onbruikbaar handigheidje, had Thom haar eens verteld, dat echter heel eenvoudig de aandacht van de mensen wist trekken. Rhand stond midden in hun kamer en hield zijn zwaard in de schede op om nauwkeurig de zorgvuldig doorgesneden draden van de vredesband te bekijken. Hij sloeg helemaal geen acht op haar. Het metalig rood en goud van de draken op zijn armen glinsterden. ‘Je geeft toe dat het een val moet zijn,’ gromde ze. ‘Lan geeft het toe. Zelfs een half blinde geit in Seleisin heeft nog het verstand om er niet in te trappen. “Alleen dwazen zoenen horzels of happen in vuur”,’ haalde ze aan.