De goudblonde paardenstaart van Birgitte zwaaide heen en weer toen ze het hoofd schudde, maar door de binding sijpelde mopperende instemming. Ze gaf beslist een vreemde invulling aan hun binding als Aes Sedai en zwaardhand, maar ze wist inmiddels wanneer Elayne niet viel om te praten. Bij sommige dingen had ze dat geleerd. Niet bij het landgoed en haar titel. En het bevel over de koninginnegarde. En wat andere dingetjes.
Dyelin neeg nauwelijks zichtbaar en misschien maakte ze een kniks. Dat had het kunnen zijn, maar haar gezicht stond spijkerhard. Ze kon maar beter goed voor ogen houden dat veel mensen niet Elayne Trakand op de Leeuwentroon wensten, maar Dyelin Taravin. De vrouw was tot nu toe zeer behulpzaam geweest, maar er waren slechts enkele dagen verstreken en soms fluisterde er een pesterig stemmetje in Elaynes hoofd. Wachtte Dyelin kalm af totdat zij het verknoeide, waarna zijzelf naar voren zou stappen om Andor te ‘redden’? Iemand die redelijk behoedzaam handelde en behoorlijk sluw was, zou dat pad volgen en kunnen slagen.
Elayne wilde met haar hand langs haar slaap wrijven, maar herstelde zich door haar haren te schikken. Er was te veel achterdocht en te weinig vertrouwen. Sinds haar reis naar Tar Valon was Andor verziekt door het Spel der Huizen. Naast haar lessen in geleiden was ze dankbaar voor al het andere dat ze in die maanden bij de Aes Sedai had geleerd. Daes Dae’mar was eten en drinken voor de meeste zusters. Ze was ook dankbaar voor Thoms lessen. Zonder dat alles zou ze de laatste maanden niet hebben overleefd. Het Licht geve dat Thom, Mart en de anderen aan de Seanchanen waren ontkomen en veilig op weg waren naar Caemlin. Na haar vertrek uit Ebo Dar had ze het Licht gesmeekt hen te redden, maar meer dan dat had ze niet kunnen doen.
Ze ging in de koninginnenstoel in het midden van de halve boog zitten en probeerde er koninklijk uit te zien door kaarsrecht te zitten, terwijl haar vrije hand ontspannen op de fraai gesneden armleuning lag. Eruitzien als een koningin, had haar moeder haar vaak gezegd, is niet genoeg; veel belangrijker is een fijnbesnaarde geest. Een ferme greep op allerlei zaken en een dapper hart zijn nutteloos als mensen je niet als koningin erkennen. Birgitte nam haar scherp, bijna achterdochtig op. Soms was die binding wel erg onhandig. Dyelin zette de wijnbeker aan haar lippen.
Elayne haalde diep adem. Ze had deze kwestie van alle kanten bekeken en zag geen andere mogelijkheid. ‘Birgitte, als de lente komt, wil ik dat de garde even groot is als wat tien Huizen in het veld kunnen brengen.’ Waarschijnlijk een onmogelijke opgave, maar zelfs een poging zou inhouden dat de huurlingen die al getekend hadden, bleven en dat er nog meer gevonden konden worden, waarbij men elke man die ook maar een beetje interesse toonde, zover moest zien te krijgen dat hij tekende. Licht, wat een smerige warboel! Dyelin verslikte zich en haar ogen werden groot. De donkerrode wijn spoot uit haar mond. Proestend trok ze een kanten doekje uit haar mouw en depte haar kin.
Een paniekerig gevoel schoot door de binding v an Birgitte. ‘Bloedvuur, Elayne, dat meen je niet...! Ik ben een boogschutter, geen generaal. Dat is het enige dat ik ooit ben geweest, begrijp je dat nou nog niet? Ik deed enkel wat ik moest doen, waar de omstandigheden me toe dwongen. Trouwens, ik ben haar niet meer, ik ben enkel mij, nu en...’ Haar woorden verstierven alsof ze besefte dat ze te veel had gezegd. Niet voor het eerst. Haar wangen werden vuurrood, terwijl Dyelin haar nieuwsgierig opnam.
Ze hadden het verhaaltje rondgestrooid dat Birgitte uit Kandor afkomstig was, waar boerenvrouwen dit soort kledij droegen, maar Dyelin doorzag de leugen volkomen. En iedere keer dat Birgitte haar mond voorbijpraatte, kwam Dyelin steeds dichter bij de onthulling van het geheim. Elayne wierp haar een blik toe die later een hartig gesprek beloofde.
Ze had nooit gedacht dat Birgittes wangen nog roder konden worden. Vernedering overstemde al het andere in de binding. Het was zo sterk dat Elayne haar eigen gezicht rood voelde worden. Snel mat ze zich een streng gezicht aan in de hoop dat haar rode wangen voor iets anders konden doorgaan dan haar vurige wens ter plekke te kermen over Birgittes schaamte. Die spiegelingen konden echt heel vervelend zijn!
Dyelin verspilde amper tijd aan Birgitte. Ze stopte het doekje terug en plaatste haar beker zorgvuldig op het dienblad voor ze de handen op haar heup plaatste. Haar gezicht leek een donderwolk. ‘De garde is altijd de kern van Andors leger geweest, Elayne, maar dit...
Bij de genade van het Licht, dit is waanzin! Op die manier krijg je iedereen tegen je, van de Erinin tot de Mistbergen!’ Elayne probeerde zo kalm mogelijk te blijven. Als zij een verkeerde beslissing nam, zou Andor een tweede Cairhien worden, een natie van bloeddoordrenkte chaos. En zij zou natuurlijk sterven, een prijs die de kosten niet zou dekken. Maar niets doen was ondenkbaar en zou voor Andor zeker dezelfde gevolgen hebben als haar falen. Koel, beheerst, dodelijk kalm. Een koningin mocht geen angst tonen, zelfs als ze die voelde. Vooral dan niet. Haar moeder had altijd gezegd dat je beslissingen zo min mogelijk moest uitleggen. Hoe meer je uitlegde, hoe meer verklaringen er nodig waren, tot je je alleen maar daarmee bezighield. Maar Garet Brin zei dat je, wanneer het ook maar enigszins kon, uitleg moest geven. De mensen om je heen deden beter hun best als ze redenen en doel kenden. Vandaag zou ze Brins raad volgen. Er waren veel overwinningen geboekt door hem te volgen.
‘Ik heb drie openlijke uitdagers,’ begon ze. ‘En wellicht één onuitgesproken.’ Ze dwong zich Dyelin recht aan te kijken. Niet boos, enkel ogen die in andere ogen keken. Maar misschien vatte Dyelin haar strakke kaken en rood aangelopen gezicht wel als boosheid op. Het zij zo. in haar eentje is Arymilla van Huis Marne te negeren, maar Nasin Ceren heeft zijn Huis met het hare verbonden, en of hij nou wel of niet bij z’n verstand is, maakt niet uit. Zijn steun betekent dat ik rekening met haar moet houden. Naean Arawn en Elenia Sarand zitten gevangen, maar hun wapenknechten niet. Misschien zullen Naeans mensen dubben en praten tot ze een leider vinden, maar Jarid is Hoogzetel van Sarand en wil best wat wagen om de aanspraken van zijn vrouw te steunen. De Huizen Barijn en Anshar zijn beide Huizen altijd ter wille. Het beste waarop ik kan hopen is dat de een Sarand steunt en de ander Arawn. Negentien Huizen in Andor zijn zo machtig dat de kleinere Huizen hen zullen volgen. Zes hebben zich tegen mij gekeerd. Ik heb er twee.’ Tot dusver waren het er zes en het Licht geve dat zij er inderdaad twee bezat! Ze vermeldde maar niet dat drie grote Huizen zich nadrukkelijk voor Dyelin hadden uitgesproken. Gelukkig hield Egwene die voorlopig in Morland vast. Ze gebaarde naar een stoel naast haar en Dyelin ging zitten, zorgvuldig haar rok schikkend. De onweerswolken waren niet langer op het gezicht van de oudere vrouw te zien. Ze keek Elayne aandachtig aan en verried niets van haar vragen en gedachten. ‘Dat weer ik even goed als jij, Elayne, maar de Huizen van Luan Norwelijn en Ellorien Traemane zullen jou steunen en ik neem aan dat Abelle Pendar dat ook doet.’ Ze sprak beheerst maar haar stem klonk heftiger toen ze verder sprak. ‘Dan zullen ook de andere Huizen verstandig zijn. Zolang je hun maar niet de doodsschrik op het lijf jaagt.
Licht, Elayne, dit is geen Opvolging of Derde Oorlog om de Andoraanse Opvolging zoals ze het in Kandor noemen.’ Ze wierp een blik op Birgitte. ‘Trakand volgt Trakand op, niet een ander Huis. Zelfs een Opvolging is zelden uitgelopen op openlijke strijd. Als je van de garde een leger maakt, zet je alles op het spel.’ Elayne lachte luid met het hoofd in de nek maar er klonk geen vermaak in door. Het paste goed bij de donderslagen buiten, ik heb alles op het spel gezet op de dag dat ik thuiskwam, Dyelin. Jij zegt dus dat Norwelijn, Traemane en Pendar zich bij mij zullen aansluiten? Goed, dan heb ik er vijf om zes te verslaan. Ik denk niet dat de andere Huizen verstandig zijn, zoals jij het noemt. Als een van hen optrekt voor overduidelijk is dat de Rozenkroon mij toebehoort, zal het tegen mij zijn, niet voor mij.’ Als ze geluk had, zouden die vrouwen en heren zich verre houden van Gaebrils trawanten, maar ze wilde het niet van geluk af laten hangen. Ze was geen Mart Cauton. Licht, de meeste mensen waren ervan overtuigd dat Rhand haar moeder had gedood en slechts weinigen geloofden dat heer Gaebril een Verzaker was. Het herstellen van de schade die Rahvin in Andor had aangericht, zou haar hele leven in beslag nemen, zelfs als het haar lukte even lang te leven als de vrouwen van de Kinne! Sommige Huizen zouden zich afzijdig houden vanwege de verschrikkingen die Gaebril in naam van Morgase had aangericht en andere omdat Rhand had gezegd dat hij van plan was haar de troon te ‘geven’. Ze hield met hart en ziel van die man, maar bloedvuur, waarom was hij daarover begonnen? Zelfs al werd Dyelin daarmee kort gehouden. De kleinste keuterboer in Andor zou de zeis aan de schouder zetten om een speelpop van de Leeuwentroon te sleuren. ‘Als het kan wil ik voorkomen dat Andoranen elkaar naar het leven staan, Dyelin, maar Opvolging of niet, Jarid is klaar voor de strijd, zelfs nu Elenia opgesloten zit. Naean wil ook vechten.’ Het was het beste beide vrouwen zo snel mogelijk naar Caemlin te brengen. Ze konden veel te gemakkelijk berichten of bevelen uit Aringil smokkelen. ‘Arymilla houdt zich gereed en heeft Nasins mannen achter zich. Voor hen is dit een Opvolgingsoorlog en de enige manier waarop ik hen kan tegenhouden, is zo sterk worden dat ze geen gevecht aandurven. Als Birgitte de garde tegen de lente tot een leger weet te maken is dat des te beter, want tegen die tijd zal ik hard een leger nodig hebben. En als dat je niet voldoende reden lijkt, denk dan aan de Seanchanen. Ze zullen zich niet tevreden stellen met Tanchico en Ebo Dar, ze willen alles. Ik gun ze Andor voor geen span, Dyelin, en ik gun het Arymilla evenmin.’ Boven hen bliksemde en donderde het.