In plaats daarvan zei ze: ‘Nynaeve, het is misschien beter als je Mart vermijdt tot hij wat is afgekoeld.’ Ze wist niet zeker of Mart zijn dreigement echt zou uitvoeren, maar als iemand hem daartoe kon brengen, dan was het Nynaeve. Daarna hoefden ze zeker niet meer te proberen hem om te praten. ‘Of zorg er tenminste voor dat je alleen met hem praat als er heel wat mensen om je heen staan. Misschien enkele zwaardhanden.’
Nynaeve wilde wat zeggen, maar besloot even later dat niet te doen. Haar wangen waren wat bleker en ze slikte. ‘Ja. Ja, ik denk dat dat het beste is, Moeder.’
Sheriam keek hoe de deur zich sloot. Ze fronste nog licht toen ze zich tot Egwene wendde. ‘Er zijn harde woorden gevallen, Moeder?’
‘Alleen woorden die je mag verwachten wanneer oude vrienden elkaar na lange tijd ontmoeten. Nynaeve herinnert zich Mart als een schelm, maar hij is geen tien meer en hij heeft er een hekel aan.’ Gebonden door de Gelofte tegen liegen, hadden de Aes Sedai de halve waarheid, de kwart waarheid en verborgen betekenissen tot kunst verheven. Een nuttige kunst, dacht Egwene. Vooral bij Aes Sedai. De Drie Geloften deden niemand veel goed, het minst nog de Aes Sedai. ‘Je beseft soms met moeite dat mensen veranderen.’ Sheriam pakte ongevraagd een stoel en schikte haar blauwzijden rok zorgvuldig om haar heen. ‘Ik neem aan dat de onbekende aanvoerder van de draakgezworenen met de jonge Mart een boodschap van Rhand Altor heeft meegegeven? Ik hoop dat u niets hebt gezegd wat als een toezegging uitgelegd kan worden, Moeder. Een leger draakgezworenen op nog geen tien span afstand plaatst ons in een hachelijke toestand. Het helpt weinig indien hun aanvoerder gelooft dat wij onze beloften niet hard kunnen maken.’
Egwene nam de ander even op. Niets bracht Sheriam van haar stuk. Tenminste, niet zichtbaar. Sheriam wist vrij veel van Mart, net als verschillende andere zusters in Salidar. Kon dat gebruikt worden om hem in de juiste richting te duwen, of werd hij dan weerspannig? Mart is van later zorg, dacht ze ferm. Nu eerst Sheriam. ‘Zou je iemand kunnen vragen ons thee te brengen, Sheriam? Ik ben wat dorstig.’ Sheriams gezicht veranderde maar weinig, enkel een verstrakking rond haar schuin staande ogen, zo klein dat het amper haar plechtstatige uiterlijk verstoorde. Egwene kon echter zien hoe de vragen bij haar naar boven sprongen. Wat had ze tegen Mart gezegd? Waarover wilde ze niet praten? Welke beloften had zij gedaan, zodat Sheriam dat zou moeten oplossen zonder terrein aan Romanda of Lelaine te verliezen?
Sheriam zei zacht iets tegen iemand buiten de deur en nadat ze weer had plaatsgenomen, gaf Egwene haar niet de kans wat te zeggen. In plaats daarvan zorgde ze in zekere zin voor een eerste voltreffer. ‘Blijkbaar is Mart de aanvoerder; Sheriam, en mag je zijn leger de boodschap noemen. Rhand wil volgens mij dat we allemaal naar Caemlin komen. Er werd iets gemompeld over eed van trouw.’ Sheriams hoofd schoot met grote ogen omhoog. Er zat echter maar gedeeltelijk iets van woede in. Er was een zekere... bij ieder ander dan een Aes Sedai zou Egwene het angst hebben genoemd. Heel begrijpelijk. Ze kwam uit hetzelfde dorp als Rhand, een van de redenen dat ze tot Amyrlin was verheven. Als ze dat had beloofd, zou dat een bodemloos en onontkoombaar moeras betekenen. Het nieuws zou zich verspreiden, ongeacht wat Sheriam deed. Sommige Gezetenen zouden haar de schuld geven, of het in ieder geval als aanleiding gebruiken. Romanda en Lelaine waren niet de enige leden van de Zaal die Egwene hadden gewaarschuwd over het al te braaf volgen van Sheriams raad zonder de Zaal te raadplegen. Eigenlijk werd Sheriam alleen volledig gesteund door Delana, maar die gaf ook de raad om naar Romanda en Lelaine te luisteren. Alsof het mogelijk was drie kanten tegelijk uit te gaan. Maar zelfs als de Zaal bewerkt kon worden, zou de belofte aan Rhand en die weer intrekken, inhouden dat het tienmaal, nee honderdmaal zo moeilijk zou worden om hem aan te pakken. Egwene wachtte slechts tot Sheriams lippen van elkaar gingen en sprak toen als eerste: ‘Natuurlijk zei ik tegen hem dat het belachelijk was.’
‘Natuurlijk.’ Sheriams stem was niet zo vast als die was geweest. Heel goed.
‘Maar je hebt volkomen gelijk. De toestand is heel kwetsbaar. Dat is zo jammer. Jouw raad over mijn aanpak van Romanda en Lelaine was goed, maar ik denk niet dat we nu nog kunnen volstaan met het opvoeren van de voorbereidingen voor de verhuizing.’ Romanda had haar in een hoek gedreven en grimmig een lezing gegeven dat overijld handelen altijd tot rampen leidde. Garet Brins leger moest groter worden, zo groot dat het nieuws van de grootte veel indruk zou maken op Elaida. Romanda wilde bovendien heel sterk benadrukken dat de gezantschappen naar de vorsten móésten worden teruggeroepen. Afgezien van de Aes Sedai zelf hoefde niemand méér te weten van de moeilijkheden binnen de Toren dan al bekend was. Lelaine gaf niets om Brins leger of om de vorsten. Beide zaken waren van weinig belang, hoewel ze aanraadde om op te passen en af te wachten. De juiste benadering van de Aes Sedai in de Witte Toren zou zeker veel profijt opleveren. Elaida kon dan van de Amyrlin Zetel worden verwijderd. Daarna kon Egwene zodanig worden verheven, dat behalve enkele zusters niemand ooit goed zou weten wat er feitelijk was gebeurd. Na verloop van tijd zou het feit van de verdeelde Toren worden opgevat als iets uit een speelmansverhaal. Het zou misschien nog lukken ook als ze genoeg tijd hadden. Als hun afwachten Elaida niet alle kansen bood de zusters in Salidar te bewerken. Nog een verschil was dat Lelaine alles had gezegd met een glimlach, die de oudere vrouw bij een lievelingetje zou tonen of bij een Aanvaarde op wie ze trots was. Ze kreeg al vele glimlachjes van de zusters omdat ze het reizen opnieuw had ontdekt, al waren er maar weinigen zo sterk dat ze een poort konden maken die groter was dan een armsgat en de meesten dat zelfs niet eens. Romanda wilde een poort gebruiken om de Eedstaf en bepaalde andere voorwerpen uit de Toren weg te halen. Ze had Egwene niet verteld welke dingen, maar daarmee konden ze in Salidar echte Aes Sedai worden terwijl ze tegelijk Elaida van die mogelijkheid beroofden. En Egwene wilde toch een echte Aes Sedai zijn? Lelaine was het met het laatste eens, maar niet over het gebruik van een poort. De kans was te groot dat die ontdekt zou worden en als de zusters in de Toren leerden reizen, zou er te veel voordeel verloren gaan. Deze punten hadden bij de Zaal veel gewicht in de schaal gelegd, wat Romanda helemaal niet beviel. Sheriam had ook geglimlacht over Lelaines instemming, maar nu was er geen glimlach te zien. ‘Moeder, ik weet niet zeker of ik het begrijp,’ zei ze veel te welwillend. ‘De voorbereidingen volstaan om de Zaal te tonen dat u zich niets laat welgevallen. In beweging komen voor alles op de juiste plek is, zou rampzalig zijn.’