Het goud van Kamtsjatka

Linda Ross, onlangs gepromoveerd tot de nieuwe adjunctdirecteur Operaties, stapte de hut in. Ze hield een klembord tegen haar borst gedrukt. Linda was ook een marineveteraan: ze had gediend als inlichtingenofficier aan boord van een Aegis- kruiser, gevolgd door een functie in het Pentagon. Slank en atletisch had Linda een zachte uitstraling, maar een vlijmscherpe geest. Toen Richard Truitt, de vorige adjunct-directeur, onverwacht ontslag nam na de Sacred Stone-zaak, wisten Cabrillo en Hanley allebei dat Linda de enige was die hem kon opvolgen.

Ze bleef bij de deuropening staan, als gehypnotiseerd door de aanblik van Juan die zijn prothese verstelde en daarna zijn broekspijp omlaag rolde. Hij stapte in een paar Italiaanse bootschoenen. Linda wist wel dat Cabrillo een kunstbeen had, maar toch was het altijd weer een schok voor haar, omdat Cabrillo het kennelijk niets kon schelen dat hij een onderbeen miste.

Cabrillo sprak zonder op te kijken. 'Aan boord van de Asia Starknalde een Noord-Koreaan mijn been tegen de reling, en het plastic kraakte. Hij was nogal verbaasd dat ik doorvocht, met een kennelijk gebroken scheenbeen.'

'Daarmee heb je bewezen dat de Noord-Koreaanse propaganda toch waar is,' zei Linda met een lachje.

'Wat bedoel je?'

'Nou, dat wij Amerikanen gewoon robots van een imperialistische regering zijn.'

Ze lachten allebei. 'En, wat is er gebeurd sinds wij naar Afghanistan vertrokken?'vroeg hij.

'Herinner jij je Hiroshi Katsui nog?'

Cabrillo moest even nadenken om die naam te plaatsen. 'Hiro? Aan hem heb ik nooit meer gedacht sinds we op de universiteit zaten. Zijn vader was de eerste miljardair die ik ooit ontmoette. Een grote redersfamilie. Hiro was de enige knaap op de campus die een Lamborghini had. Maar ik moet zeggen dat die rijkdom hem nooit naar het hoofd steeg. Hij was heel gewoon en heel vrijgevig.'

'Via enkele tussenpersonen heeft hij ons benaderd namens een aantal scheepseigenaren in dit zeegebied. De afgelopen tien maanden heeft de piraterij zich uitgebreid van de Japanse Zee tot in de Zuid-Chinese Zee.'

'Maar dat probleem beperkt zich toch tot kustwateren van de Straat van Malakka?' onderbrak Cabrillo haar.

'Waar inlanders met kleine bootjes jachten en kustvaarders aanvallen en roven wat ze gemakkelijk mee kunnen nemen,' beaamde Linda. 'Het is inmiddels een miljardenindustrie en elk jaar groeiend. Maar wat bij Maleisië en Indonesië gebeurt is niet meer dan tasjesroof, vergeleken bij wat er verder naar het noorden gebeurt.'

Cabrillo liep naar zijn bureau en pakte een sigaar uit een ingelegd doosje. Hij luisterde naar Ross, terwijl hij de Cubaanse sigaar opstak met een Dunhill-aansteker van goud en onyx.

'Wat jouw vriend Hiro vertelt lijkt eerder op maffiapraktijken van vroeger, toen hele trucks werden gekaapt bij Kennedy Airport. Deze zeerovers zijn zwaarbewapend, goed getraind en zeer gemotiveerd. Ze zijn ook zo wreed als de hel. Vier schepen zijn helemaal verdwenen. Ook geen spoor van de bemanning. Het meest recent is de verdwijning van een tanker, de Toya Maru,eigendom van de onderneming van jouw vriend. Enkele andere schepen zijn getroffen door een aanzienlijk en onnodig verlies aan mensenlevens. Nergens wordt gerapporteerd dat de bemanning zich verzet heeft.'

'En wat nemen die piraten mee?'

'Soms de kas met de gage van de bemanning.' Het is gebruikelijk dat vrachtschepen genoeg contant geld aan boord hebben om de bemanning uit te betalen, voor het geval die aan het einde van een reis willen afmonsteren. Cabrillo vond dit nogal overdreven voor een buit van vijftien- of twintigduizend dollar. 'En soms stelen ze zeecontainers, die ze naar hun eigen schip overladen. Die schepen zijn kennelijk omgebouwde vissersschepen, voorzien van dekkranen. Dat blijkt uit de summiere beschrijvingen die we kregen. En zoals ik al zei, soms verdwijnen die overvallen schepen helemaal.'

Juan liet dat bezinken, kijkend naar de rookslierten die opstegen naar het met teak betimmerde plafond. 'En Hiro en zijn consortium willen dat wij daar een eind aan maken?'

Linda keek naar haar klembord. 'Hij zei letterlijk: "Laat ze boeten als een quarterback die aangevallen wordt door de verdediging van de Raiders".'

Cabrillo glimlachte bij de herinnering aan Hiro's enthousiasme voor rugby en vooral voor de Raiders, toen die in Los Angeles speelden. Maar zijn glimlach verdween weer. De organisatie van de Corporatie was zodanig dat elk lid voor een deel eigenaar was met een percentage afhankelijk van de rang en het aantal dienstjaren. Het onverwachte vertrek van Dick Truitt had een gat geslagen in de financiële reserves van de Corporatie. Dat gebeurde op een heel ongelukkig moment, want de Corporatie investeerde juist veel geld in een transactie met onroerend goed in Rio de Janeiro. En die zaak zou pas over twee maanden winst opleveren. Hij kon de koop afblazen, maar de verwachte winst was te groot om te negeren. De onlangs voltooide klus voor Langston Overholt leverde genoeg op om Dick uit te betalen, maar dan bleef er nauwelijks genoeg over om de kosten voor de Oregon,de verzekeringspremie voor zijn mensen en alle andere maandelijkse uitgaven te dekken. Hoewel ze buiten de wet opereerden kon hij toch niet de financiële werkelijkheid van de kapitalistische wereld ontwijken.

'En wat bieden ze?'

Linda keek weer naar haar aantekeningen. 'Honderdduizend per week, minimaal acht weken, maximaal zestien weken. Plus een miljoen dollar voor elk piratenschip dat wij vernietigen.'

De frons van Cabrillo werd dieper. De betalingen zouden de lopende kosten amper dekken. Wat hem meer dwarszat was dat ze twee maanden bezet waren, zonder dat hij dat kon afbreken als zich een lucratiever karwei aandiende. Maar hij kreeg dan wel de tijd die nodig was tot de investering in Brazilië geld opleverde. En als dat eenmaal gebeurde, dan stond de Corporatie weer goed in de zwarte cijfers. Bovendien had Juan, zoals elke zeeman, een grondige afkeer van piraterij, en wilde hij niets liever dan helpen een eind te maken aan die misdaden.

In rapporten had hij gelezen dat de moderne zeerovers in niets meer leken op de legendarische piraten uit het verleden. Er waren geen bebaarde kapiteins meer met een ooglap over hun gezicht en een papegaai op hun schouder. Moderne piraten, althans de lieden die opereerden in de Straat van Malakka, waren meestal arme vissers en bewapend met wat ze maar aan wapens konden vinden. Ze vielen 's nachts aan en verdwenen weer even snel naar hun schuilplaatsen met alles wat ze aan buit konden dragen. Er werden ook wel moorden gepleegd, maar niet op de schaal die Linda had beschreven.

Juan was altijd bezorgd dat op een dag een leider zou opstaan die de piraten organiseerde, zoals Lucky Luciano ooit Murder Inc. had opgericht. Daardoor was een losse verzameling misdadigers veranderd in een goed geoliede machine. Was die dag nu gekomen? Was er een meesterbrein op het toneel verschenen die anderen wist te overtuigen dat ze de buit konden verdubbelen of verdrievoudigen door zich te organiseren, en door zeeroverij te verheffen tot iets met evenveel invloed als terrorisme? Dat was zeker niet ondenkbaar. Terwijl hij achter zijn bureau zat vroeg Cabrillo zich af of die twee geen verband met elkaar hielden. In de jaren na 11 september waren de geldstromen naar terroristen in veel delen van de wereld opgedroogd. Het was mogelijk, nee, het was zelf waarschijnlijk dat groeperingen als Al-Qaeda zich tot zeeroverij en andere illegale ondernemingen zouden wenden om hun oorlogskas weer te vullen.

Dat gaf de doorslag voor Cabrillo. Hij en zijn mensen deden veel geheim werk voor de Amerikaanse regering. Deze particuliere opdracht was iets waarmee de Amerikaanse belangen ook gediend werden, zonder dat de regering het initiatief moest nemen. Hij keek Linda weer aan. 'Heeft hij ook gezegd hoeveel van die piratenschepen daar vermoedelijk actief zijn?'