Het goud van Kamtsjatka

Zijn blik dwaalde weer door de commandoruimte. Op de gezichten was geen grimmige berusting en evenmin gespannen verwachting te lezen. De volgende zet moesten de piraten doen, en de bemanning wachtte daar koel en beheerst op.

'Vaart minderen tot acht knopen. We moeten een lokaas zijn dat ze niet kunnen negeren. Maar hou de ballastpompen gereed, voor het geval we snel lichter moeten worden om te vluchten.'

'Begrepen.'

'Afstand?'

'Tien mijl,' antwoordde Linda kortaf. Opeens kreeg haar stem een vreemde klank. 'Wat krijgen we nou…?'

'Wat is er?'

'Verdomme! Sonarcontact, recht onder onze kiel. Diepte vijfentwintig meter.' Ze keek op van haar monitor. 'Ze hebben een onderzeeboot.'

Hoofdstuk 5

De mensen in het commandocentrum kregen geen tijd Linda's woorden te laten bezinken. Mark Murphy riep achter zijn monitor: 'Raket gelanceerd vanaf die trawler. Nog zevenenveertig seconden voor inslag! Gatlings zijn paraat!'

De tactische situatie was in enkele seconden totaal veranderd. Cabrillo had maar weinig tijd om daar op te reageren. Hij vertrouwde meer op zijn intuïtie dan op de moderne apparatuur om zich een beeld te vormen en de tegenaanval in te zetten. 'Wacht met vuren, tot ik een teken geef. Conn, pomp de tanks leeg en maak je gereed voor topsnelheid. Wepps, maak alles klaar om terug te schieten en dieptebommen af te werpen. Sonar, wat doet die duikboot?'

'Die ligt stil. Geen voortstuwing, en ook geen aanwijzing dat er gevuurd wordt.'

'Hoelang voor de inslag?'

'Nog eenendertig seconden.'

Cabrillo wachtte. Hij voelde dat de Oregonanders deinde, omdat de ballasttanks leeggepompt werden. Op vol vermogen konden de magnetohydrodynamische motoren het schip elke seconde een paar scheepslengtes voortstuwen. Zelfs als zijn plan niet werkte zou het vrachtschip toch op een andere plek zijn dan de aanstormende raket verwachtte.

'Sonar?'

'Ontsnappende lucht… maar die sub zinkt niet dieper.'

Cabrillo begreep meteen dat de onderzeeboot geen directe bedreiging vormde. Hij wilde de naderende raket zo dicht mogelijk bij de Oregonopblazen, zodat de piraten zouden denken dat ze een voltreffer hadden geplaatst. 'Oké, Wepps, als die raket op tien seconden afstand is, haal je hem uit de lucht met de Gatling. Conn, vul de ballasttanks weer, maar hou je hand aan de gashendels.'

Mark Murphy, ook gekleed in een donkere gevechtsoverall, met daaronder een zwart T-shirt met de tekst 'Never Mind the Bollocks We Are the Sex Pistols' schakelde over naar externe camerabeelden op zijn monitor. In de duisternis was een lichtende stralenkrans te zien, die heel laag boven de golven naar de Oregonraasde. De snelheid was enorm: minstens duizend mijl per uur. De raket was iets schuin gelanceerd, zodat het projectiel de achtersteven van de Oregonzou raken. De piraten wilden de stuurinrichting en voortstuwing van de Oregononklaar maken, zodat het schip op dezelfde plek bleef liggen. Geen slecht plan, als ze het schip wilden plunderen en een opvarende kidnappen.

Nog elf seconden, en Mark verschoof de veiligheidspal van het Gatling-kanon. Het was alsof het wapen uit eigen beweging al in actie wilde komen, als een politiehond die aan de lijn rukt. Het elektronische brein, gekoppeld aan een radarsysteem, lokaliseerde de naderende raket in een microseconde, berekende de juiste baan, de windrichting, luchtvochtigheid en nog wel honderd andere factoren.

De pantserplaat die het kanon beschermde was automatisch neergeklapt zodra de hoofdradar de lancering van de raket had opgemerkt. Het automatische geschut verstelde de schiethoek iets, terwijl elektromotoren de zes roterende kanonslopen ronddraaiden. Zodra de computer en de radar het eens waren dat ze het doelwit in het vizier hadden, werden de dertig centimeter lange 20mm-patronen met een tempo van drieduizend stuks per minuut afgevuurd.

De Gatling maakte een geluid als van een cirkelzaag, toen het eerste salvo gedurende vijf seconden werd gelost. Veertig meter voor de Oregonknalde de raket tegen een muur van afgevuurde patronen. De explosie veroorzaakte een regen van vuur boven de zee, zodat de zijkant van de Oregonwerd verlicht alsof daar een miniatuurzonsopgang was. Brokstukken van de raket vlogen in het rond en verdwenen in de golven, en kleinere fragmenten regenden tegen de scheepsromp.

'Conn, alles stoppen! Koers 97. Hali, wacht een paar seconden, en zend dan een SOS-bericht uit op de noodfrequenties, maar gebruik weinig zendvermogen, zodat alleen onze vrienden die oproep horen.' Cabrillo telefoneerde naar de machinekamer. 'Max, maak een klein rookgordijn, zodat ze denken dat we geraakt zijn.'

'Ze zullen geloven dat ze ons geraakt hebben en dat het schip onbestuurbaar is,' zei Eric Stone vol bewondering. 'Jij lokt die boeven mooi in de val.'

'Dat is inderdaad de bedoeling,' beaamde Juan. 'Sonar, nog nieuws van die onderzeeboot?'

'Nee. Die sub is een mijl achter ons. Ik hoor geen machine of andere geluiden. Alleen ontsnappende lucht.'

'Weet je de afmetingen?'

'Ja, die zijn vreemd. Het ding is meer dan veertig meter lang en tien meter breed. Dat is nogal plomp, vergeleken bij normale onderzeeboten.'

Juan dacht even na. 'Zou het een Noord-Koreaanse onderzeeboot zijn die ons hierheen gevolgd is?'

'De computer kon geen signalement vinden, maar het is niet waarschijnlijk. Wij zijn vierhonderd mijl verwijderd van Korea, en ik krijg de indruk dat deze onderzeeboot hier al een tijdje is. Ze hadden ons nooit kunnen bijhouden.'

Cabrillo twijfelde niet aan Linda's veronderstelling. 'Oké, hou dat ding in de gaten. Eerst aandacht voor die piratentrawler. We zullen dit later wel onderzoeken.' Aan de andere kant van de commandoruimte riep Hali Kasim heel overtuigend een SOS-bericht in de microfoon.

'Motorschip Oregon, dit is trawler Kra IV.Wat is er aan de hand?' De stem uit de marifoon klonk blikkerig en zwak, alsof de piraat zijn zender met weinig vermogen gebruikte. Niemand kon het accent van de stem plaatsen.

'Kra IV,hier de Oregon.Er was een explosie bij onze achtersteven. We zijn stuurloos.'

'Oregon, hier Kra.Wij varen op zes mijl afstand met volle snelheid naar jullie.'

'Dat zal best,' mompelde Hali binnensmonds, voordat hij de zendknop weer indrukte. 'Allah zij geprezen dat jullie hier zijn. We laten een gangway neer aan stuurboord. Neem alsjeblieft zoveel mogelijk brandblussers mee.'

'Begrepen. Uit.'

Juan veranderde de frequentie naar de walkietalkies die Seng en zijn team bij zich droegen. 'Eddie, hoor je mij?'

'Ja, we horen je allemaal.' Eddie wachtte met vijf mannen in een gang van het verlaten dekhuis. De strijders droegen een kevlar kogelwerend vest over hun zwarte overalls, en allemaal waren ze uitgerust met de modernste nachtkijkers. Elke man was bewapend met een MP-5 machinegeweer voorzien van een geluiddemper en een SIG Sauer automatisch pistool. De patronen waren in de wapenkamer gevuld met een kleine hoeveelheid kruit: krachtig genoeg om een tegenstander uit te schakelen, maar met minder doordringend vermogen, om de kans op slachtoffers door eigen vuur te verkleinen. Dat gevaar was groot in de verwarring aan boord. Aan de vesten bungelden granaten en voldoende reservemagazijnen voor een tien minuten durend vuurgevecht.