Alleen Eddie Seng was in burgerkleding, maar onder een groot windjack droeg hij over elkaar ook twee kogelwerende vesten. Hij zou vooraan staan, en het eerst geconfronteerd worden met de piraten als die de ladder langs de scheepsromp beklommen. Eddies taak was heel gevaarlijk. Hij moest zoveel mogelijk piraten aan boord lokken, die dan door zijn mannen, de meesten waren ex-mariniers, uitgeschakeld moesten worden. Zelf droeg Eddie een pistool in een holster onder zijn jas. De kogelwerende vesten moesten hem een paar seconden respijt geven als de aanvallers al schietend aan boord klauterden.
'Wat weten we?' vroeg Seng.
'Die trawler noemt zich Kra IVen komt langszij aan stuurboord, om te helpen blussen,' antwoordde Cabrillo. 'Als ik hen was zou ik met minstens negen man aan boord komen. Twee man voor de brug, twee naar de machinekamer, en nog vier anderen die overal ingezet kunnen worden en een leider.'
'Wij hebben gemeld dat de Oregonvijftig opvarenden heeft,' wierp Eddie tegen. 'Dus ze komen met minstens twaalf kerels.'
'Dat is waar. Heb jij genoeg manschappen?'
'Ja, als een machinegeweer aan dek het kanonnenvoer uitschakelt, dan kunnen wij ons concentreren op het gevangennemen van de officieren.'
'Klinkt goed,' vond Cabrillo. 'Meld je als je ze ziet.' Het team zag op camerabeelden hoe de trawler naderde. De nachtzichtcamera was boven in een dekkraan gemonteerd. De Kra IVvoldeed aan het signalement dat enkele overlevenden van eerdere piratenaanvallen hadden gegeven. Het schip was vijfentwintig meter lang en tamelijk breed, met een stompe boeg en een open achterdek. Daarboven was een grote portaalkraan, en achter het dekhuis was een enkele zeecontainer vastgesjord. De beelden van de nachtzichtcamera waren niet scherp, maar het was duidelijk dat de trawler er haveloos uitzag. De werktuigen aan dek waren even versleten als op de Oregonen Juan begreep dat de piraten dezelfde list gebruikten als de Corporatie om tegenstanders niet te alarmeren.
'Het doelwit is op acht meter afstand aan stuurboord,' meldde Eddie via de radio. 'Ik zie een stuk of tien kerels aan dek. De meesten gekleed in korte broeken of jeans. Enkelen dragen oliegoed. Zo te zien dragen ze gereedschap, maar ik wil wedden dat het wapens zijn.'
'Begrepen.' Cabrillo gaf opdracht aan Max in de machinekamer om het rookgordijn te stoppen. Nu de Oregonamper vooruit voer dreven er dikke rookwolken over het dek en dat maakte het moeilijk voor Seng en de mannen die op afstand het geschut bedienden de vijand te onderscheiden.
Eddie zag dat een van de 'vissers' een megafoon naar zijn mond bracht om de Oregonte praaien. Hij deed een stap naar voren uit de schaduw en ging boven aan de scheepstrap staan. Een zweetdruppel rolde langs zijn ribbenkast. 'Wat zijn we blij jullie te zien!' riep hij met de juiste ondertoon van opluchting en angst. 'We hebben de brand wel onder controle, maar we weten niet hoe groot de schade is.'
'We willen jullie graag helpen,' antwoordde de piraat. Eddie kon de spottende ondertoon horen, ondanks het zware accent.
Toen de twee schepen langszij kwamen maakten dekmatrozen de Kra IVvast bij de trap en twee piraten klauterden omhoog. Als er geschoten werd, dan zou dat nu gebeuren. Eddie verstrakte, hij trok zijn pistool uit de holster maar hield het wapen uit het zicht.
In de volgende seconden gebeurden verschillende dingen. Zoeklichten op de trawler flitsten aan, zodat de zijkant van de Oregonin schel wit licht baadde. Daardoor werden de nachtkijkers overbelicht. De voorste piraat was bijna op het dek en hij richtte zijn automatische pistool op Eddies borst, om twee patronen kort na elkaar af te vuren. De man wenkte de anderen, die meteen de ladder bestormden. Er werd dreigend geschreeuwd en uit het dekhuis van de Krakwamen nog een tiental mannen naar buiten. Eddie leek wel door een voorhamer op zijn borst geraakt. Hij wankelde achteruit, zijn lichaam als verdoofd. Hij hoorde meer dan dat hij voelde hoe zijn wapen uit zijn verlamde vingers viel.
Vier piraten waren aan dek, toen Eddie en zijn mannen reageerden. Twee tegenstanders werden neergemaaid met het eerste salvo geweervuur uit de onzichtbare posities, maar vijf andere aanvallers namen hun plaats al in. Omdat de piraten tegenstand ondervonden raakte de enterende groep door het dolle heen. Ze klauterden aan boord, als plunderaars die maar al te graag willen vechten. Een paar tellen later waren er wel vijf aanvallers voor elke man van de Corporatie. Rode stralen van de laservizieren sneden door de rook, terwijl het vuurgevecht steeds heviger werd.
Zodra de monitors in de commandoruimte wit verbleekten door het felle licht van de zoeklichten begreep Cabrillo wat de tactiek van de piraten was. Dat werd shock and awegenoemd tijdens de tweede Golfoorlog: probeer de vijand zoveel mogelijk in verwarring te brengen tijdens de eerste minuten van een gevecht. De ongetrainde bemanning van een vrachtschip zou zo verlamd worden door de felle lichten, het geschreeuw en het aantal aanvallers dat hun schip bestormde, dat ze niet eens in staat waren een SOS-bericht uit te zenden.
En hoewel deze tactiek bedoeld was om een ongewapende bemanning te overweldigen, het effect deed de voorsprong van de Corporatie ook teniet. De nachtzichtkijkers waren nutteloos, en er was nog te veel rook boven het dek om gewone kijkers te gebruiken. Het infraroodsysteem kon geen onderscheid maken tussen vriend en vijand, en dus konden de kanonniers op afstand hun geschut voorlopig niet gebruiken.
Cabrillo kwam snel overeind uit zijn stoel, hij griste een nachtkijker en een machinepistool uit het rek aan de wand. Hij was al in de lift voordat iemand had opgemerkt dat hij in beweging kwam.
'Hou die lift beneden vast, als ik op de brug ben,' riep hij terwijl de cabine snel vijf verdiepingen naar boven steeg.
Zelfs hoog boven het dek was het geluid van het vuurgevecht oorverdovend. De ex-mariniers verzetten zich nog hevig, maar dat was een kwestie van tijd. Cabrillo draafde naar de zijbrug, en keek naar beneden. Minstens twintig piraten hadden defensieve posities ingenomen op het voordek. Ze vuurden onophoudelijk met hun wapens. Juan zag een schim langzaam wegkruipen van de ladder. Juan richtte zijn wapen en zijn vinger spande al om de trekker, toen hij opeens het zeiljack van Eddie herkende. Snel keek hij weer naar de piraten en zag een man opduiken achter een lier, om zijn AK-47 op Seng te richten.
Cabrillo zwaaide met zijn wapen en vuurde een kogel af op het gezicht van de zeerover. Een tweede raakte hij met twee kogels in de borst. Meteen dook hij achter de borstwering, omdat patronen zoemend als boze horzels langs hem vlogen. Vonken spatten rond toen de patronen tegen het staal sloegen. Cabrillo verschoof de pal van zijn MP-5 naar automatisch, hield het wapen over de reling en sproeide met vijftien patronen een lang salvo over het dek. Omdat er secondenlang niet gevuurd werd door de tegenstanders kwam hij snel overeind, verschoof de pal van het wapen weer en richtte op de zoeklichten aan boord van de trawler.
Zijn hart bonsde als bezeten, en daardoor misten de eerste twee schoten doel. Hij haalde diep adem, blies kalm uit en vuurde nog twee keer. De twee lampen explodeerden in een regen van scherven, en het werd weer donker. Bijna onmiddellijk daarna hoorde hij het staccato blaffen van de verborgen 30mm-kanonnen en de patroonhulzen vielen rinkelend op het dek. De kanonniers op afstand waren weer actief.
Cabrillo had een reservemagazijn patronen en hij verwisselde dat snel. Daarna zette hij de bril van de nachtkijker op en ging aan het werk. In het naargeestig groene beeld van de nachtkijker leken de lichtflitsen uit de loop op vuurvliegjes en de mannen aan dek op lichtgevende geesten. Cabrillo wilde de beschermengel van Eddie Seng zijn.