Eddie had nog geen dekking gevonden, en aan zijn trage bewegingen zag Cabrillo dat hij geraakt was. Maar hij zag geen bloedspoor, dus Eddies leven was waarschijnlijk gered door de kogelwerende vesten. Juan was ook wel eens getroffen door een patroon op zijn kogelvrije vest en hij wist uit ervaring dat het uren kon duren voordat Eddie weer gewoon kon ademen. Na enkele spannende momenten bereikte Eddie een luik in de bovenbouw, en hij werd door een paar handen in veiligheid getrokken.
Door de slierten kruitdamp, dicht als Engelse mist, ontwaarde Cabrillo zijn tegenstanders en telkens vuurde hij efficiënt en beheerst. Zolang de bemanning nog niet aan de winnende hand was kon hij geen moeite doen om tegenstanders gevangen te nemen.
Bloed liep in trage stroompjes over het dek, en er lagen steeds meer lijken. Het vuren van de mariniers was afgenomen tot af en toe een kort salvo. Cabrillo zag twee piraten hun dekking verlaten en naar voren stormen, in de richting van de dekkraan. Een man haalde iets uit de rugzak die zijn maat droeg. Juan zag het gevaarlijke explosief en hij maaide de twee mannen neer, voordat die de granaat op scherp hadden. Een andere kerel rende naar het dekhuis. Cabrillo legde aan, maar op dat moment werd de rennende gestalte al met een salvo uit de machinegeweren bijna doormidden gekliefd.
Dat scheen de weerstand van de horde piraten te breken. Een tiental overlevenden vluchtte naar de gangway, en op dat moment begon de zware dieselmotor van de Krate brullen. De piraten werden beschoten met een kogelregen van uit het dekhuis. Omdat Eddies mannen zich even rustig hielden dachten de piraten kennelijk dat ze vrije aftocht hadden. Twee kerels vielen op het dek, en de lijken gleden weg in hun eigen bloed.
De Krabegon weg te varen. Cabrillo vuurde salvo's af naar het dek van de trawler, maar daar was geen doelwit. De trossen waarmee de vissersboot aan de gangway was afgemeerd waren niet losgegooid, en daarom werd het ding langzaam losgetrokken van de bevestigingspunten. Twee piraten waren juist halverwege toen de Krain beweging kwam. De gangway strekte zich, als een brug tussen de twee schepen, tot de touwen bezweken onder de trekkracht van de Kra.De 900 kilo zware scheepstrap tordeerde en brak los van de Oregon,zodat de twee piraten in zee tuimelden en ze werden vermorzeld door het neerstortende gevaarte toen ze weer aan de oppervlakte kwamen.
De Kraveranderde iets van koers, zodat de kloof tussen beide schepen kleiner werd en de piraten aan boord van de Oregoneen kans hadden over te springen. Eric Stone was bij de stuurstand in de commandoruimte en hij begreep wat de bedoeling was. Meteen stuurde hij de Oregonverder naar bakboord en hij gaf ook even gas, juist op het moment dat de piraten sprongen. Een van hen stortte op de grote lier van de Kra.Cabrillo hoorde krakende botten en de gevallen man rolde naar het achterdek. Een tweede piraat sloeg tegen de romp van de Kra, om even later onder de golven de verdwijnen. De overige zes belandden in de smalle opening tussen beide schepen.
Juan wist niet of de roerganger van de vissersboot niet zag wat er gebeurde, of dat het hem niets kon schelen. De boot bleef naar de Oregonvaren. Eric Stone liet de boegschroef draaien, in een poging de Kraopzij te duwen, maar de straalbuis was een eind voor de boeg van de trawler, dus de krachtige stuwstroom had geen effect.
De beide scheepsrompen raakten elkaar met een schrapend en knarsend metalig geluid, zodat de mannen die daartussen in het water spartelden werden vermalen tot een roze brei van vlees en botten, die wegspoelde toen de schepen weer weg van elkaar bewogen.
Juan pakte een walkietalkie uit een la in het stuurhuis. 'Wepps? Hier Cabrillo. Zodra je ze in het vizier heb knal je een gat op de waterlijn. Dat weten die schurken dat ze niet wegkomen.'
'Begrepen,' antwoordde Mark Murphy.
De afstand tussen beide schepen werd groter en Cabrillo zag dat een dekknecht aan boord van de Kraeen kabel bevestigde van de portaalkraan aan de lijnen waarmee de zeecontainer achter het dekhuis was vastgesjord. Cabrillo vuurde enkele patronen uit zijn H K, maar een bewegend doelwit raken vanaf een onstabiel platform is bijna onmogelijk. De man keek niet op van zijn werk, terwijl de kogels vlak naast hem afketsten. Een onzichtbare machinist bediende de dekkraan. Omdat het A-vormige portaal over de achtersteven van de trawler hing werd de zeecontainer over de Kragesleept, zodat diepe krassen in de houten dekplanken werden getrokken. De onderkant stuikte tegen een bolder, maar de lier van de kraan bleef draaien. De zeecontainer kantelde opzij met een hol galmende dreun. Toen het gevaarte eindelijk onder de kraan was, werd het opgehesen en zwenkte heen en weer boven de achtersteven. De kraanmachinist liet de rem los en de container plonsde in zee. Even dobberde het metalen gevaarte op de golven, maar toen begon het te zinken.
De hijskabel werd gevierd van de vrij draaiende lier en de afstand tot de Krawerd groter. Cabrillo vermoedde dat eventuele smokkelwaar in die container was geborgen en hij bedacht dat ze met snel handelen misschien de vierende kabel konden vastmaken, voordat de container voorgoed verdween.
Alsof hij zijn gedachten had gelezen vuurde Mark Murphy een korte salvo af met de Gatling die in de boeg van de Oregonverborgen was. Vijftig patronen met verarmd uranium sloegen gaten in de romp van de Kra,ter hoogte van de waterlijn. Murphy richtte op een plek waarachter vermoedelijk geen brandstoftanks waren.
Die tanks waren een eind achter de gaten in de romp, maar de patronen troffen de munitiekamer van de piraten. De eerste explosie was betrekkelijk klein. Een vuurtong lekte uit het gat dat de Gatling had geslagen. De tweede ontploffing scheurde het dek open en sloeg een groot paneel weg. Vuur en rook wolkten op boven de trawler, en het schip maakte slagzij alsof het een salvo kanonschoten had afgevuurd. Cabrillo keek machteloos toe terwijl meer explosies het vissersschip aan flarden scheurden. Het stuurhuis verdween in een verzengende vuurkolom en daarna brak het achterdek open toen de brandstoftanks ontploften. Brokstukken en schroot regenden neer op de Oregon,en Cabrillo dook weg om niet geraakt te worden. De achterste lier van de vissersboot vloog over het achterdek van de Oregon,een kabel meeslepend die glansde in het maanlicht. De kiel van de Kraspleet op de plek waar het staal door de explosies was verzwakt. De rokende boeg zonk in het water, het achterschip verdween onder de golven, zodat de voorkant weer opdook, maar langzaam verdween de Kraonder water. Tussen de eerste voltreffers met de 20mm-kogels en het sissende wegzinken waren negentien seconden verstreken.
Juan kwam weer overeind en veegde bloed van zijn hand, die geraakt was door een stukje gloeiend metaal. Wrakstukken, niet groter dan het deksel van een vuilnisbak, dreven in een grote cirkel op het water. Het vreemde knetteren van brandende olie op de golven was het enige geluid toen de golven weer bedaarden. Er klonken geen kreten van gewonden, geen hulpgeroep van drenkelingen. Niemand had het inferno overleefd.
Juan bleef tien tellen roerloos staan, misschien wel een halve minuut, tot hij besefte dat er nog hoop was na dit debacle. De kabel die aan de zeecontainer van de piraten was bevestigd lag dwars over de Oregon,langzaam uitvierend omdat de container traag naar de zeebodem zonk.