'Nee, alles ziet er prima uit,' antwoordde Cabrillo, zonder zich om te draaien.
Ze herhaalden het spelletje nog een kwartier lang. Af en toe keek Max op de technische tekeningen die hij bij zich had, maar verder bleven de mannen roerloos staan.
'Is dit echt noodzakelijk, kolonel Hourani?' vroeg Kim met nauwelijks verholen ergernis.
Cabrillo streek met een vinger over zijn aangeplakte snor, om te controleren of die wel goed zat, voor hij zich omdraaide. 'Neem me niet kwalijk, generaal, maar de heer Muhammad en professor Khalidi controleren alles zeer grondig. Maar als de eerste raket helemaal in orde blijkt, dan zal de inspectie van de andere sneller gebeuren.'
Kim keek op zijn horloge. 'Ik kan mijn tijd beter gebruiken, en wat administratie in de kapiteinshut afhandelen. Komt u maar naar boven als u klaar bent. Deze heren blijven bij u, ter assistentie.'
Juan moest een grijns onderdrukken. 'Dat is prima, generaal Kim.'
De drie mannen van de Corporatie liepen tien minuten later naar de tweede raket. De twee bewakers zaten op de trap en keken voor zich uit door het vrachtruim. Een van hen rookte aan een stuk door sigaretten, terwijl de ander de Arabieren scherp in de gaten hield. Allebei hadden ze hun jasje zo ver losgeknoopt dat ze snel hun wapens konden trekken. Kim verveelde zich al spoedig tijdens de langdurige inspectie, maar de twee agenten bleven uiterst waakzaam.
Er was geen tijd afgesproken voor de ontmoeting met Eddie Seng. Als alles volgens plan was verlopen, dan zou de mini- onderzeeboot nu dicht bij de achtersteven van de Starzijn. Zo dichtbij dat de gevoelige sonarapparatuur het geluid van drie mannen die in het water springen werd opgevangen. Juan voelde de tijdsdruk, want hij wilde de Oregonliefst voor het eerste daglicht weer in internationale wateren hebben.
Over drie uur zou het licht worden. Hij berekende hoeveel tijd het zou kosten aan boord van de mini-onderzeeboot te komen, te ontsnappen uit de Yonghing-Manbaai en contact te maken met de Oregon.Daarna hing alles af van de magnetohydrodynamische motoren van het schip, maar daar had Cabrillo alle vertrouwen in. De techniek om vrije elektronen te gebruiken uit zeewater om het schip voor te stuwen was nog in een experimenteel stadium, maar het ingewikkelde systeem met cryogekoelde magneten waarmee het vermogen voor de pompen werd opgewekt werd nu al twee jaar gebruikt en had nog nooit gehaperd.
Het was tijd. Cabrillo voelde zijn maag even ineenkrimpen, niet van angst, maar eerder van spanning omdat hij de Wet van Murphy kende. Dat was bijna een religie voor hem. Hij was een superieure tacticus en strateeg, en ook een behendige planner. Maar hij besefte tegelijk dat het toeval altijd een rol speelt en nooit helemaal uitgesloten kan worden. De operatie was tot nu toe soepel verlopen, en dat vergrootte juist de mogelijkheid dat er nu iets misging.
Hij twijfelde niet dat hun list niet doorzien werd voordat het schip Somalië bereikte, en daar konden ze gemakkelijk wegkomen. Maar als dat gebeurde, dan hadden ze gefaald, en falen was een van Cabrillo's oude tegenstanders, iets wat hij nog meer haatte dan de beroemde stelling van meneer Murphy. Hij wist dal er geen weg terug was. Als de dobbelsteen verkeerd rolde, dan zouden hij, Max en Hali sterven. Eddie Seng had een kans te ontsnappen, al was dat niet waarschijnlijk. Maar als Vrouwe Fortuna hen welgezind bleef, dan zouden over enkele uren tien miljoen dollar van Uncle Sams zwarte kas bijgeschreven worden op de bankrekening van de Corporatie, ergens op de Kaaiman Eilanden.
Cabrillo tikte op zijn horloge, het afgesproken teken, en meteen verdween de spanning. Juan vertrouwde op zijn deskundigheid, eerst geleerd bij de reservisten, later opgedaan in het CIA-trainingskamp in Virginia, en aangevuld met vijftien jaar ervaring in de praktijk.
Hali nam een andere positie in, zodat de bewakers Hanley niet konden zien. Max morrelde aan twee verborgen sloten in zijn koffertje. Juan keerde zich af van de raket en keek naar de bewaker die aan nicotine verslaafd was. Hij wenkte met het universele gebaar dat hij een sigaret wilde bietsen. Hij liep door het ruim en de Noord-Koreaan haalde een bijna leeg pakje sigaretten uit zijn jaszak.
Buiten het zicht van de afgeleide bewakers haalde Max de bom uit het geheime vak in zijn koffertje. Het explosief was kleiner dan een cd-hoesje, een wonder van miniaturisering, maar met de vernietigende kracht van een landmijn.
De roker bij de trap kwam overeind en daalde af naar het ruim. Juan had er op gerekend dat de man naast zijn collega zou blijven zitten. Altijd weer Murphy. Hij pakte de aangeboden sigaret aan en hield die bij het vlammetje van de Zippo van de bewaker. Juan inhaleerde diep, hield de rook even in en explodeerde toen in een vreselijke hoestbui, alsof de tabak veel scherper was dan hij verwacht had. De bewaker grinnikte om Cabrillo en hij keerde zich naar zijn collega om een opmerking te maken.
De bewaker zag niet dat Cabrillo de hoestaanval gebruikte om zijn lichaam te spannen als een veer, dus toen Juan met zijn vuist uithaalde naar de bewaker deed hij dat met alle kracht in zijn gespierde lijf. De bewaker werd geraakt op zijn kaak, zodat de man tollend op het dek viel, alsof hij neergeschoten was. Juan werd verrast door de reflexen van de andere bewaker. Hij had verwacht dat de man zich minstens twee seconden moest herstellen, voordat hij besefte wat er gebeurde.
Maar de man stond al boven aan de trap en tastte naar zijn schouderholster. Cabrillo dook naar hem, graaiend naar zijn enkels. De loop van het automatische pistool was al uit de holster toen Cabrillo's handen zich sloten om de schenen van de Noord-Koreaan. Cabrillo sloeg met zijn kin hard tegen de scherpe rand van de stalen trede, maar door de beweging verloor de Noord-Koreaan zijn evenwicht en hij tuimelde achterover. Het wapen viel kletterend op het bovendek.
Cabrillo krabbelde overeind, bloed droop langs zijn kin en de adrenaline kolkte door zijn aderen. Zelfs al kon de Koreaan niet richten, een enkel schot zou Kim alarmeren en een legertje beveiligers zou naar het ruim stormen. Achter de drie schermutselende mannen was Max Hanley naar de raket gerend die bestemd was om in de heilige stad Mekka te exploderen. Hij moest de bom dicht bij de explosieve lading aanbrengen, zodat die ook zou ontploffen. Hali Kasim haalde een stiletto tevoorschijn die verstopt was in de band van zijn Koran. Hij snelde uit voorzorg naar de trap, wetend dat de strijd al beslist zou zijn voordat hij zijn chef bereikte.
Juan probeerde met zijn elleboog in het kruis van de Koreaan te beuken, en tegelijk de trap op te klauteren. Maar de klap miste doel, omdat de tengere bewaker hem ontweek. Juan merkte dat zijn rechterarm vanaf de elleboog gevoelloos werd toen die hard tegen het dek sloeg. Hij vloekte en slaagde erin de rechterpols van de Koreaan te grijpen, juist voordat diens vingers zich om het wapen konden sluiten. Hoewel veel groter en sterker was Cabrillo in een ongunstige positie en hij voelde dat de Koreaan dichterbij het wapen kwam.
Hali was drie meter voor de trap, toen de bewaker een uitval deed naar het pistool. Juan liet zich meesleuren met de wanhopige poging, terwijl zijn verdoofde arm als een slinger tegen de zijkant van het hoofd van de Koreaan sloeg. Daardoor was de man even verdwaasd. De bewaker herstelde zich en trapte naar Juans been, zodat het tegen de leuning werd gebeukt. Een geluid als van krakend bot echode boven de hijgend worstelende mannen. De bewaker was ervan overtuigd dat de
Syriër uitgeschakeld was en probeerde zijn wapen weer te grijpen. Maar Cabrillo was niet verslagen. Toen de Koreaan de loop van zijn pistool pakte, greep Cabrillo zijn pols en sloeg die herhaaldelijk tegen de vloer. Bij de eerste klap vloog het wapen uit zijn hand en viel ratelend langs de treden naar beneden. Hali raapte het op, stormde met drie treden tegelijk de trap op, en sloeg met de kolf tegen het hoofd van de bewaker. De Koreaan knipperde even met zijn ogen en raakte bewusteloos.