De geluiddemping deed zijn werk, maar toch galmde een dreunende slag door de Discovery 1000, alsof het schip een kerkklok was. De hele romp sidderde toen de schokgolf voorbij trok en de kleine onderzeeboot schoot eerst snel naar voren, om dan meteen weer teruggerukt te worden, zodat de mannen strak in de veiligheidsriemen werden getrokken. Alles wat loszat vloog door het interieur. De dreun teisterde de trommelvliezen, en zonder de geavanceerde geluiddempingsapparatuur zouden de vier mannen voorgoed doof zijn geworden.
Cabrillo schreeuwde zo hard hij kon vragend naar de anderen. Eddie en Hali waren ongedeerd, maar Max had een grote buil op zijn hoofd, waar hij door een rondvliegende batterij was geraakt. Maar hij bloedde niet en raakte ook niet buiten bewustzijn. Hij zou een tijd lang hoofdpijn hebben, en het zou dagen duren voordat de buil weer minder groot werd.
'Oké, Eddie, breng ons naar huis.'
De miniduikboot glipte onopgemerkt uit de havenkom en op twee mijl buiten de kust hoorden ze het geluid van helikopters die naar Wonsan koersten. De toestellen vlogen te hoog en te snel om op onderzeeboten te jagen. Waarschijnlijk waren het reddingshelikopters, met medisch personeel en hulpgoederen op weg naar de verwoeste marinebasis.
Zoals alle landen aan zee had ook Noord-Korea een strook zeegebied van twaalf mijl als territoriale wateren. Voor de zekerheid had Juan Cabrillo een rendez-vous afgesproken op twintig mijl uit de kust. Dat betekende een lange tocht in de bedompte Discovery: drie uur langer dan gepland. De Discovery moest onder water blijven, omdat het al bijna licht werd en de kans bestond dat de Koreanen met luchtverkenning jacht op haar maakten.
Eindelijk kwamen ze op de afgesproken plek in de oceaan, en Eddie liet het vaartuig opstijgen van tachtig voet diepte. De onderkant van de romp van de Oregonwas geschilderd met rode anti-fouling. Het grote schip rees hoog op boven de kleine onderzeeboot. Juan zag tevreden dat het onderwaterschip nog nergens aangroei had en er even nieuw uitzag als toen hij het schip aanschafte. Om goed gebruik te maken van de enorme stuwkracht die met de revolutionaire motoren werd opgewekt, had de Oregoneen MDV-vorm, zoals de snelle Europese veerboten. De romp had een scherpe Y-vorm, waardoor het schip met grote vaart door de golven kon klieven. De stabiliteit werd verzekerd door draagvleugels en intrekbare, verstelbare vinnen. Zo planerend kon het schip veertig mijl per uur afleggen. Als de snelheid nog verder werd opgevoerd, dan veroorzaakte dat te veel weerstand. Dan werden de draagvleugels ingetrokken. De bemanning moest zich dan stevig vastsnoeren, alsof ze aan een snelle racebootwedstrijd meededen.
Eddie pakte een apparaat zo groot als een afstandsbediening, wees ermee naar de Oregonen drukte op een knop.
Een dubbele deur, wel vijfentwintig meter breed, scharnierde langzaam open in de scheepsromp. Helder licht uit het ruim straalde door het water, zodat het onderschip in een groen schijnsel baadde. Eddie manoeuvreerde met de straaljets en hij veranderde de ballast, zodat de Discovery recht voor de opening kwam. Twee mannen in duikerpakken sprongen uit het ruim in het water en maakten hijskabels voor en achter aan de duikboot vast. De miniduikboot en haar grotere zuster, een Nomad 1000 die ook aan boord van de Oregonwas, konden ook zelfstandig het ruim invaren, maar dat was een riskante manoeuvre die alleen in noodgevallen gedaan werd.
De kikvorsman zwom voor de cockpit en wuifde naar Eddie en Juan. Hij maakte een snijdende beweging voor zijn nek. liddie stopte de motoren. Een seconde later was er een ruk aan de Discovery en het vaartuig steeg langzaam omhoog. Zodra het aan de oppervlakte in het ruim kwam, opende Seng de afsluiters van de ballasttanks om die leeg te laten lopen.
Juan zag Julia Huxley, de scheepsarts van de Oregon.Ze stond met een paar ziekenbroeders aan de rand van het bassin. Hij stak zijn duim omhoog naar haar, en haar bezorgde blik veranderde in een glimlach. Ze was bij de Corporatie gaan werken na een carrière bij de marine, waar ze de laatste vier jaar leidinggevend arts op de marinebasis van San Diego was. Onder haar laboratoriumjas was Julia welgevormd en stevig, maar niet echt dik. Juan zag maar zelden dat haar donkere haren niet in een paardenstaart waren gebonden, en ze gebruikte alleen wat make-up om haar donkere zachte ogen wat te accentueren.
De kraan liet de miniduikboot zakken op de steunen en een matroos klauterde op het vaartuig om het dekluik te openen. Toen het luik openzwaaide hoorden de mannen in de cockpit hem kreunen van afschuw.
'Ik zat hier twee weken hermetisch opgesloten,' riep Eddie, overeind komend uit zijn stoel. Hij had de rits van zijn overall al opengetrokken als voorbereiding op de eerste douche sinds vijftien dagen. Zijn borst en buik waren zo mager dat de spieren goed zichtbaar waren. Eddie had het postuur van Bruce Lee en evenals Lee beheerste hij verschillende oosterse vechtsporten.
Juan liet zijn mannen eerst uitstappen, maar zodra hij zelf door het luik was en een paar keer diep ademhaalde riep hij een matroos in de buurt. 'Sluit die deuren en zeg tegen Eric op de brug dat hij pal naar het oosten moet koersen, met twintig knopen snelheid. Zolang er geen gevaar dreigt moeten we ook niet de aandacht trekken.' Eric Stone was de beste navigator aan boord, en de enige die Juan aan het roer wilde hebben tijdens riskante missies.
'Begrepen,' antwoordde de matroos.
Zodra de deuren in de scheepsromp weer gesloten waren werd het bassin leeggepompt en er werden roosters over de bovenkant gelegd. Monteurs waren al bezig de schade op te nemen, veroorzaakt door de aanvaring van de Discovery met de patrouilleboot, en andere matrozen kwamen met grote flacons schoonmaakmiddel om het interieur te ontsmetten.
Julia kwam naar Juan toe toen hij de ladder afdaalde. 'We hoorden die explosie hier, dus ik hoef niet te vragen of het gelukt is.'
'Je klinkt niet erg blij, zo te horen,' zei Juan terwijl hij zijn kolonel Hourani-uniformjas uittrok.
'Alleen verveeld. Afgezien van wat verrekte spieren behandelen had ik hier niets te doen.'
Juan glimlachte. 'Ik dacht dat een arts daar juist blij om zou zijn?'
'Een arts wel, maar voor een werknemer is het saai.'
'Ach, Julia, je kent ons toch. Over een paar dagen, hoogstens een week, komen we wel weer in de problemen.'
Cabrillo zou al spoedig spijt krijgen van die opmerking. Over vier etmalen zou dr. Julia Huxley letterlijk tot haar ellebogen in het werk zitten.
Hoofdstuk 4
'Binnen!' riep Cabrillo, toen er kort op de deur van zijn hut werd geklopt.
De Oregonwas veilig buiten het bereik van de Noord-Koreanen, afgezien van hun beste straaljagers, maar het leek onwaarschijnlijk dat die het schip zouden bereiken voordat het ook buiten hun bereik was. Cabrillo had zichzelf getrakteerd op een uur in de koperen jacuzzi, en hij was bijna klaar met zich weer aankleden. Hij hield niet van formaliteiten aan boord en droeg een katoenen broek en een poloshirt.
Anders dan in zijn vermomming als kolonel Hourani, en ondanks zijn Spaanse naam en achtergrond, waren de ogen van Juan Cabrillo blauw, zijn piekerige haar was helblond, een herinnering aan de jeugd die hij in de zon en de branding had doorgebracht. Zijn gelaatstrekken waren ook meer Engels dan Latijns, met zijn aristocratische neus en een mond die altijd leek te glimlachen om een grap die hij alleen kende. Maar er was ook een harde kant aan Cabrillo, gevormd door de jaren van gevaar onder ogen zien. Hoewel hij die eigenschap maskeerde voelden mensen die hem voor het eerst ontmoetten toch iets wat onmiddellijk respect afdwong.