* * *
Дзень паўпрылёг на горад і раку
Празрыс тым, цёплым,
быццам летнім, целам.
Павольна падаўшы, не шамацела
Лісціна, абмінаючы руку.
I на ваду, схіліўшыся, з маста
Дзівіўся нехта — хворы ці то п'яны...
Згасаў палын, разліты ў донцы шклянак
Вачэй пад колер мокрага ліста.
* * *
Сцежкаю да прыпынку
Праз зарослы язмінам двор
Хлопец нясе дзяўчынку...
I думае — што да зор.
Лёгка, нібы націнку,
Праз хвіліны — як праз гады,
Хлопец узняў дзяўчынку.
I думае — назаўжды...
* * *
Дымам на веі — клеіцца стома.
Чуць, як гаворыць з ветрам салома.
3 ветрам — салома, з кроплямі — голле,
3 сэрцам нявольным — вольная воля.
— Йдзі сюды, сэрца, — дам табе крылы:
Лётай, кружыся, дзе табе міла.
Будзе халодна, будзе й галодна,
Але ж затое — шчасна, свабодна!
— Позна мне, цяжка, — сэрца казала. —
Чорнае лоззе вены працяла.
Чорнае лоззе, мокрае лісце —
Не адарвацца. Вось бы калісьці...
* * *
Ноч пяе дыханнем тваім.
Я яго чую — і ноч пяе.
Ноч пяе золатам кончыкаў вей.
Я іх бачу — і ноч пяе.
Ноч пяе дакрананнем рукі,
Далонню ў далоні, крокам у крок.
Паветра згушчаецца — не ўдыхнуць,
I з сэрца капае цёплы сок.
* * *
Ліпнёвы надвячорак прыкідваецца днём.
Няма куды спяшацца.
Ўсе дома. Маскі здзеты.
Каханы хлопчык мой, нібыта кацянё.
Аблізвае вяршкі з малочнага пакета.
* * *
Вечар пахне лісцём і пылам.
Котка злезла з акна пад'езда,
Валюхаючыся, пайшла.
Душна, быццам між сценак вазы:
Атачае дамы, здаецца,
Тонкі пласт залатога шкла.
* * *
У любой цеплыні
на хвіліну здарыцца змрочна,
Цверазеўшы, спіной адчуць
пад шпалерамі — мур.
Маленькі лемур, у цябе вялізныя вочы;
Прыпадз і да маіх грудзей, маленькі лемур.
Плён
Мята, мята пры балоце,
Рута пры рацэ.
Як пук жыта — жмут мелодый
Пры адной руцэ
Прыхінёны; а другая —
Жоўтае, як звон,
Сэрца спелае трымае;
Белы мёд з яго сцякае
Проста на далонь.
* * *
Студня на выспе пяску
Белым прысыпана снегам.
Памяць аб тонкім, гарачым
Целе тваім.
Памяць аб веях —
Шорсткіх, як снег,
што зрываецца з даху пад ветрам,
Лёгкіх, як снег,
што сядае на твары і кроны.
Дымчаты снег.
Памяць аб вуснах —
Вабных, як познія вішні
ў лістоце калянай,
Праг ных, як быццам пчала,
што аблізвае спелы
Вішанны сок.
* * *
Ты багатай зрабіў мяне.
Дараваў мне срэбра і злота,
Перлы, лалы і дыяменты.
Тыя скарбы заўжды са мной:
Срэбра ў пасмах вакол чала;
Злота зор — скрозь мокрыя веі;
Лалы сораму, жалю, гневу,
Дыяменты слёз развітальных
I ў халодны дзень прад змярканнем
Перлы кропель на сумным шкле.
* * *
Паблякла неба, звітае смутой.
Бязважкімі гуляе прыпаламі
Ліпнёвы вецер: каля губ Яго
Сівы матыль трапечацца крыламі.
Як горача! Паволі нікне дзень.
I пазіраюць з моста дзве дзяўчыны
На мнос тва белых кропак па вадзе —
Як быццам бы па ягадзе рабіны.