* * *
плыў дождж над горадам
цяжкі і нізкі быццам дым
і голле гордае
само хілілася прад ім
так за гадзінаю
гадзіна коціцца ў пакой
гром кропляў рынаю —
курантаў бой
плыў дождж над горадам
звісаў завесаю вады
як мяккім голасам
ахутваў змоўклыя сады
і не ўскалочана
у палісадзе між вяргінь
пад колер воч тваіх
стаяла стынь
* * *
Стрыжоў і ластавак мые
Неба водаварот.
Шыпшыны губы туг ія
Сцялі ружовы рот.
Паволі ноч наступае,
I ў ёй прасвету няма...
За здраду найгорш карае
Жанчына сябе сама.
* * *
Я за цябе старэй — на той спакой,
Які бывае, калі ўсё разгубіш
І не кахаеш, а спакойна любіш,
Не забываючыся выгады сваёй.
Я за цябе старэй — на той спакой.
* * *
Ў акне дзявочай спальні
Гарыць, не міргне свечка.
Кахаць не развучыцца.
А ўнізе — вецер, слота.
Пажоўклых лісцяў плямы.
Няма прытулка сэрцу.
Каханак на гадзіннік
Глядзіць, затым — у цемру.
Кахаць не развучыцца.
Кот мокры і блішчасты
Хаваецца ў пад'ездзе.
Няма прытулка сэрцу.
У сне, прад нараджэннем,
Шаволіцца зародак.
Кахаць не развучыцца.
Штоночы ў адзіноце
Стары чакае смерці.
Няма прытулка сэрцу.
* * *
Скупое сонца п'юць бакамі гмахі,
I смешны снег аблёг зямлю і дахі —
Як семяно: пласт пуху па вярху
I кругленькае, цвёрдае — ў пуху.
I не назваць, што больш было б вясеннім,
Чым гэты снег, падобны на насенне,
I сонца, што, як котка на страсе,
Аж надта годна галаву нясе.
Але ўжо прагрымелі кроплі сцёкам.
I твой пакой — абдымкаў нашых кокан,
Спусцелы кут задушных таямніц —
Асветлен скрозь прарэзы аканіц.
* * *
Ляніва, быццам адэсіты, вып'юць кавы
I пойдуць блындацца па горадзе
без справы —
Два даўганогія, пад сонцам, за руку.
I ветрык,
што ў дрымотных пошуках чагосьці
На даляглядзе, як падушкі, хмары мосціць,
Не пашаволіць разамлелую раку;
Бо на адно дастане сіл —
даткненнем гібкім
Сушыць нагі маленькай мокрыя адбіткі
На шэрым покрыве бетоннай паласы
I спрабаваць спатоліць вялае тамленне,
Яе спадніцай абвіваючы калені.
Яму разбэрсаўшы на вочы валасы.
* * *
Праполка... Двухтыднёвыя дажджы
Дзяляну марнатраўем затапілі.
Паўсюль, не вылучаючы ні град,
Hi баразён,— адною злітнай хваляй
Курчавіцца і бухне зелянота.
Мелісы пах. Мяшаючыся з пахам
Парэчкі і зямлі, ён кліча — жыць!
Ён кліча — жыць! Ён кліча —
шчасным быць,
На дробязі не зварачаць увагі.
Не гледзіш? Што ж. Будзь вольны.
Бог з табой.
Жыві, як можаш. Я жыву — як хочу!
Таму што ведаю цяпер, як трэба,
Таму што падаюцца пад рукамі
Макрыцы ніцістыя карані,
I дыхае слабенькая меліса,
У свет шырокі гледзячы з адвагай,
I між кустоў парэчкі — самасея,
Хоць мокрая, ды гордая паставай
Сарана яркай барваю гарыць.
* * *
Паводле сюжэтаў
«Тысячы і адной ночы»
— Здурнела! Сорам на вачах губляеш!
Пагардліва зірнуўшы спадылба,
Ўсясветнаму цару ты адмаўляеш
I да грудзей штомоцы прыхінаеш
Нахабнага і брыдкага раба!
I цар, адрынуты, абагаўляе
Тваю між смецця знойдзеную рэч,
А раб каравы твар свой прыкрывае
Ад пацалункаў і цябе піхае,
Нібы свінню: «Пайшла, пачвара, прэч!»
— О той, хто загаворвае сурокі,
Дапамажы, бо звяну, як трава:
Самаадданы, юны, яснавокі,
Мне цар не мілы; нічые папрокі
Не дапамогуць: чую толькі крокі
Карослівага чорнага раба.