* * *
Ўзяўшы рукі твае, датыкацца губамі запясцяў,
Адчуваць, як пульсуюць пад дотыкам
цёплыя жылкі...
Хай мне скажуць, што гэта часовае,
плыткае шчасце,
Што інакшае ёсць,—
я сваёй не прызнаю памылкі.
Хто калі вызначаў,
што часова, а што пастаянна?
Можа, ў тлуме пякельным
ці ў светласці райскага краю
Не малітваў туту,
не цярпення бясконцага ямы —
А вось гэтыя рукі ды цёплыя жылкі згадаю.
* * *
Няўлоўна змыкаліся захад з усходам; плялася
Нябачная сетка, а колер быў шызы і цёплы.
I цёплаю шызаю сеткай акрылася неба;
Адно — дзе-нідзе пагаралі
падоўжных аблокаў
Плас ты; і сціхала гарэнне, і човен заспаны
Сухога, маркотнага белага месяца выплыў.
I ціха ўсё стала,
і плюшч развярнуўся на месяц,
I скруткам распалася ноч...
Я адна была ў хаце.
Святла не паліла, а думала толькі:
мой Божа!
Ты любіш мяне,
дараваўшы вось гэдакі вечар
I думкі аб тым, хто святлейшы
за месяца човен, —
Такі ж беззахісны,
такі ж невяртальна далёкі...
* * *
Снег коле павекі — адліжны:
ільдзісты і рэдкі.
У мружных вачах ліхтары расцвітаюць,
як кветкі.
А сэрца — пустое. Куды жа,
ў што сябе ўкласці.
Каб гэта было — да астанняга поз ірку —
шчасце?
* * *
Наймільшая з дзяўчат —
Велікавокасць, шчупласць і пяшчота —
Чытае ўголас вершы пра змаганне,
Пра шыбеніцы, пра зямлю і волю.
Граняцца слёзы на яе вачах.
Няздольная кахаць
Спявае пра любоў; няздольны плакаць
Вядзе за ёй пагляд сухі і востры,
Як лазера прамень; а той, хто здатны
I плакаць, і кахаць,— спяваць не можа.
Ён у куце; здушыў далонню рот,
Каб сцяць пакуту, што з яго ірвецца,
Не могучы быць выказанай словам,
А толькі гукам; ды грымас ягоных
Ніхто не разумее:
Усе вакол занятыя сабой.
* * *
Вецер вакол мяне,
Вецер.
I я,
Стоячы на раздарожжы,
Спрабую злавіць яго
Плас тыкавым пакетам.
Рукі ледзь могуць трымаць
Празрыс тую абалонку —
Нечым напоўненую,
Не пус тую.
Але ці вецер у ёй,
Ці паветра?
Так рэчаіснасць
Пакутліва ловіцца ў вершы:
Жыцце там б'ецца
Пад пластыкам блытаных словаў
Ці толькі адбітак ягоны
На гэта імгненне?
* * *
Маці сына й выправаджала,
А месяцам падперазала,
А зораю засцібнула,
А доляю агарнула...
Вясельная песня
Як цяжка спалучаць
Пачуцці маці — і любоў жанчыны.
Як цяжка — але толькі не з табой:
Ты і ў каханні застанешся сынам.
Не маці — я цябе падперажу
Халодным срэбным месяцам; і зору,
Як фібулу, замкну пад падбароддзем
(От хораша пяецца ў даўніх песнях!);
I доляй агарну, нібы плашчом:
Нясі старожка чару — не пралі —
Да той, танюткай і доўгавалосай,
Якую згадваў, толькі адступала
Абдымкаў нашых злітнае шаленства.
Дзе хочаш будзь. 3 кім хочаш будзь. А я
Парадуюся за цябе здалёку —
Бы тая, з песні, што на раздарожжы
Стаіць, страчаючы вясельны поезд.
3 іконаю — і з чаркай у руцэ.
* * *
Гэта вясна —
Сонечная, як тваё «здрастуй»,
Зменлівая, як твае вочы —
Шараватыя з іскрай;
Нязграбна-юначая,
Як велікаваты рот.
Пруткая і моцная.
Як худыя хлапечыя плечы
Ў расхлістаным пінжаку.
Ты нагадваеш кожнага з тых.
3 кім вярталіся да мяне
Маіх асабістых семнаццаць.
I ў мройнай свядомасці
Сплюшчаных вей
Блытаюся: ці то вецер
Перабірае старыя травы
Колеру тваіх валасоў,
Ці ўздымае твае валасы
Колеру леташніх траваў...