* * *
Такая ноч, што салаўі — крычаць
Адз ін адному праз глухую цьму.
Такая ноч, што хочацца сказаць:
«Жыццё маё» — усё адно каму.
Спыніся, міг! Хай у табе ізноў
Склубіцца час, мінуласць, успамін —
Каб зноў глушылі крыкі салаўёў
I ў цёплай цемрадзі цялесна млеў язмін.
Анёлы
Мордачкі, на якіх адбіта
персікавага колеру нахабства
і дапытлівасць колеру чорнай вішні,
што гняздуе ў бяздонных вачах
пад бясконцымі веямі.
* * *
…вечар без цябе...
…раніца без цябе...
…дзень без цябе...
нібыта цаглінкі
кладуцца ў сцяну
паміж мной і табой
з майго боку сцяны
вось-вось зацвіце алыча
нібы малаком
апырскана лёгкае голле
дыванамі
кладзецца пад ног і трава
і смяюцца вясёлыя людзі
з бутэлькамі піва
з твайго боку сцяны
я не ведаю што
а неўзабаве
магчыма
і не захочацца ведаць
...дзень без цябе...
...ноч без цябе...
* * *
Анёл, у лёце над зямлёю
Згубіўшы галаву,
Упаў, абняўшыся са мною,
У мокрую траву.
Вышыні горняга спакою
Сабой разбіў як шкло, —
I ўпаў, абняўшыся са мною,
Каб мне мякчэй было.
Але і зрынуты з нябёсаў,
Расплюснуты аб дол
Звычайным чалавечым лёсам,
Усё адно — анёл.
* * *
У хваляў сваё жыццё
і сваё ў травы,
У ціхіх каменняў
і гарадскіх галубоў.
I недзе ўглыбі нарастае бунт,
бо жыву
Жыццём чалавека —
а хочацца іх жыцця.
* * *
Бязмоўны вечар. Жоўты далягляд.
Як дрэмлюць на вяроўцы апранахі.
Крывыя вулкі нізкіх шэрых хат.
Высокія сады — вышэй за дахі.
Што віравала — сціхла, прылягло.
Здаецца нават: просіцца у раму
Пры браме куст язміну, і над брамай —
Адз інай зоркі вострае святло.
* * *
Зямля, дзе мяжуюць глыжы і будылле
3 крыжамі;
Дзе ржавыя косткі змяшаны з жалезам
Іржавым;
I ўсё гэта сплёты здзічэлых малінаў
Хаваюць ад свету...
Калі Бог і праўда зляпіў мяне з гліны —
То з гэтай.
* * *
Ліпнёвы поўдзень збіў над вербамі
Аблокаў чараду;
I вербы — да адной — абернены
Каскадамі ў ваду.
Празрыс таю галля заслонаю
Шаволяць плыні ўслед...
Зялёная вада, зялёная,
Аблокаў дзіўны квет.
У засені вярбы, пад выгінам,
Чакаўшы, ты стаіш.
А вочы — як у неба выемы,
Як хтось прыдумаў іх:
Глыбокія яны, бяздонныя —
Перакуліўся свет...
Зялёная вада, зялёная,
Аблокаў дзіўны квет.
* * *
А ты мне паклаў на плячо галаву
I стаў гаварыць, што не бачыш жыцця;
Адно бачыш — дымныя вейкі Яе
Ды лёгкія пасмы над гладкім ілбом.
А ўчора ты ружу за шторай схаваў,
Яна ж не звярнула увагі — ані;
А ён Яе мучыць... Ды хто такі ён,
Каб смеў тваю панну
Хоць пальцам крануць?!
А ён... А Яна...
Гавары, гавары.
Я слухаю моўчкі — аб Ёй, аб табе
Ды нават аб ім. Бо галоўнае — што?
~ 9 ~