Bayrd, Jarid’e yaklaştı. Bir su tulumunu Jarid’in kolunun üzerine sıkıştırdı. “Fazla çabalama, yoksa bunu düşürürsün Lordum. Ağzındaki tıkacı çıkarabilirsin –o kadar sıkı görünmüyor– ve ondan sonra kolunu kaldırıp su içebilirsin. Al, su tulumunun mantarını da çıkardım.”
Jarid fırtına gibi bir yüz ifadesiyle Bayrd’a baktı.
“Bunun seninle ilgisi yok Lordum,” dedi Bayrd. “Sen aileme her zaman iyi davrandın. Ama peşimizden gelip hayatımızı güçleştirmene izin veremeyiz. Yapmamız gereken bir iş var ve sen de herkesin bu işi yapmasını engelliyorsun. Belki biri bunu daha önceden söylemeliydi. Eh, bunu da yaptık işte. Bazen eti askıda fazla bırakırsın ve koca bir but bozulur gider.”
Diğer adamlara başını salladı ve adamlar koşarak gidip şiltelerini toparladılar. Bayrd, Rosse’ye yakındaki arduvaz kayasını gösterdi ve ona iyi bir mızrak başı için ne araması gerektiğini söyledi.
Bayrd çabalamaya başlamış olan Lord Jarid’e döndü. “Bu cadıların işi değil Lordum. Bu Elayne’in işi değil… ona Kraliçe demem gerek sanırım. Ne tuhaf, öyle güzel, genç bir şeyi kraliçe olarak düşünmek. Önünde eğilmektense bir handa dizimle hoplatmayı tercih ederdim, ama Andor’un Son Savaş’a giderken bir lidere ihtiyacı var ve o kişi senin karın değil. Üzgünüm.”
Jarid bağlan içinde çöktü. Öfkesi akıp gitmiş gibiydi. Şimdi ağlıyordu. Bunu görmek çok garipti.
“Yolda karşılaştığımız insanlara –eğer biriyle karşılaşırsak– seni nerede bulabileceklerini söyleyeceğim,” diye söz verdi Bayrd. “Muhtemelen üzerinde mücevher de olduğunu söyleyeceğim. Seni bulmak için gelebilirler. Belki.” Duraksadı. “Bizi engellememeliydin. Senin dışında herkes neyin yaklaştığını biliyor gibi. Ejder yeniden doğdu, eski bağlar kırıldı, eski yeminler bozuldu… ve Andor’un Son Savaş’a bensiz yürümesine izin vermektense asılırım daha iyi.”
Bayrd oradan ayrıldı; yeni mızrağını omzuna dayayarak gecenin içine yürüdü. Zaten ailene ettiğimiz yeminden daha eski bir yemin etmiştik. Yenidendoğan Ejder’in bile bozamayacağı bir yemin. Bu, diyara ettikleri bir yemindi. Taşlar onun kanına işlemişti ve kanı da Andor’un taşlarına işlemişti.
Bayrd diğerlerini toparladı ve kuzeye doğru yola çıktılar. Arkalarında, gecenin içinde, hayaletler kampın içinde dolanmaya başlarken, lordları yapayalnız inliyordu.
Talmanes, Selfar’ın dizginlerini çekerek atın dans etmesine ve başını sallamasına sebep oldu. Demir kın at hevesli görünüyordu. Belki de Selfar efendisinin kaygısını hissetmişti.
Gece havası dumanla yoğunlaşmıştı. Duman ve çığlıklar. Talmanes Birlik’i kurum kaplı mültecilerle dolu yolun kenarında yürütüyordu. Mülteciler, çamurlu bir ırmaktaki döküntüler gibi ilerliyorlardı.
Birlik’in adamları mültecileri endişeyle süzüyordu. “Sakin olun!” diye bağırdı Talmanes onlara. “Caemlyn’e kadar koşamayız. Sakin olun!” Adamları cesaret edebildiğince hızlı, koşar adım yürütüyordu. Zırhları tangırdıyordu. Elayne Birlik’in yarısını yanında Merrilor Meydanı’na götürmüştü ve Estean’le süvarilerin büyük kısmı da onunla birlikte gitmişti. Belki de hızla geri çekilmelerinin gerekebileceğini düşünüyorlardı.
Eh, Talmanes sokaklarda süvarileri kullanamayacaktı zaten. Orası da bu yol kadar tıkanmış olmalıydı. Selfar kişnedi ve başını salladı. Yaklaşmışlardı; şehir duvarları hemen ilerideydi –gecenin içinde– öfkeli bir ışık altında görünüyordu. Şehir bir ateş çukuruna düşmüş gibiydi.
İnayet ve düşmüş bayraklar adına, diye düşündü Talmanes ürpererek. Şehrin üzerinde devasa duman bulutları kabarıyordu. Bu fenaydı. Aiellerin Cairhien’i ele geçirdiği zamandan çok daha fena.
Talmanes sonunda Selfar’ın dizginlerini gevşetti. Kır at bir süre yol kenarında dörtnala koştu. Sonra Talmanes, yardım dilenenleri duymazdan gelerek gönülsüzce kalabalığı yarıp diğer yana geçti. Mat’le geçirdiği zamanların ardından, bu insanlara sunabileceği daha fazla şey olduğunu diliyordu. Matrim Cauthon’un insanı nasıl etkilediği apaçık tuhaftı. Talmanes artık sıradan insanlara çok farklı bir ışık altında bakıyordu. Belki de Mat’i bir lord olarak düşünüp düşünmemeye hâlâ karar verememiş olması yüzündendi.
Yolun diğer yanında, adamlarının yetişmesini bekleyerek, yanan şehri inceledi. Hepsini ata bindirebilirdi – süvari olarak eğitim almamış olsalar da, Birlik’teki tüm adamların uzun mesafeli yolculuklarda kullanabilecekleri atları vardı. Bu gece buna cesaret edemezdi. Trolloclar ve Myrddraaller sokaklarda kol gezerken, Talmanes’in adamlarının savaşmaya hazır olması gerekiyordu. Kargılı asker sıralarının ortasında, arbaletçiler silahlarını kurmuş, hazır tutarak yürüyorlardı. Görevleri ne kadar acil olursa olsun, askerlerini Trolloc saldırılarına açık bırakmayacaktı.
Ama o ejderleri kaybederlerse…
Işık bizi aydınlatsın, diye düşündü Talmanes. Üzerinde çalkalanan onca dumanla, şehir kaynıyor gibi görünüyordu. Ama tepenin üzerinde yükselen ve duvarların üzerinden görülebilen İç Şehir’in bazı yerleri henüz alevlerle kaplanmamıştı. Saray yanmıyordu. Oradaki askerler saldırıya dayanmayı başarabiliyor muydu acaba?
Kraliçe’den haber yoktu ve Talmanes’in görebildiği kadarıyla, şehre yardım gelmemişti. Kraliçe durumun farkında değil gibiydi ve bu kötüydü.
Çok, çok kötü.
İleride, Talmanes Birlik izcilerinden bazılarıyla birlikte duran Sandip’i gördü. Zayıf adam bir grup mülteciden sıyrılmaya çalışıyordu.
“Lütfen iyi efendimiz,” diye ağlıyordu genç bir kadın. “Çocuğum, kızım, kuzey otlağının yükseklerinde…”
“Dükkanıma ulaşmam lazım!” diye bağırdı tıknaz bir adam. “Züccaciyem…”
“Benim iyi halkım,” dedi Talmanes, atını zorlayıp aralarından geçirmeye çalışarak, “yardım etmemizi istiyorsanız geri çekilip, kahrolası şehre ulaşmamıza izin vermeniz gerekir bana sorarsanız.”
Mülteciler gönülsüzce geriledi ve Sandip, Talmanes’e bakarak başını sallayıp teşekkür etti. Güneş yanığı tenli, siyah saçlı Sandip, Birlik’in kumandanlarından biriydi ve başarılı bir şifacıydı. Cana yakın bir adam olsa da, bugün yüzünde haşin bir ifade vardı.
“Sandip,” dedi Talmanes, işaret ederek, “orada.”
Biraz ötede, bir grup savaşçı adam toplaşmış, şehre bakıyordu.
“Paralı askerler,” dedi Sandip homurdanarak. “Onlardan çok gördük. Teki bile parmağını oynatmaya hazır görünmüyor.”
“Onu göreceğiz,” dedi Talmanes. İnsanlar öksürerek, ufak tefek eşyalarını göğüslerine bastırarak, ağlayan çocukları sürükleyerek şehir kapılarından dışarı akın ediyordu hâlâ. Yakında insan seli seyrelecekti. Caemlyn pazar günü bir handan beklenebileceği kadar doluydu; kaçabilecek kadar şanslı olanlar, içeride kalanlara kıyasla küçük bir azınlık olarak kalacaktı.
“Talmanes,” dedi Sandip sessizce, “o şehir yakında bir ölüm tuzağına dönüşecek. Yeterince çıkış yolu yok. Birlik’in içeride kısılı kalmasına izin verirsek…”
“Biliyorum. Ama…”
Kapıda mülteciler bir duygu dalgasına kapılıyordu. Neredeyse fiziksel bir şeydi, bir ürperti. Çığlıklar yoğunlaştı. Talmanes hızla döndü; kapıların arkasındaki gölgelerde iriyarı şekiller saklanıyordu.
“Işık!” dedi Sandip. “Nedir bu?”
“Trolloclar,” dedi Talmanes, Selfar’ı çevirerek. “Işık! Kapıyı ele geçirip mültecileri durdurmaya çalışacaklar.” Şehrin beş kapısı vardı. Trolloclar hepsini ele geçirirse…
Bu iş zaten katliama dönüşmüştü. Trolloclar korkmuş insanların kaçmasını engellemeyi başarırsa, durum çok daha kötü olurdu.