Her durumda, bu kurt söz konusu olduğunda aynı fikirdeydiler. Isam bir yandan sevinçliydi; bir avcı olarak, Aybara gibi zor bir avla nadiren karşılaşıyordu. Ama nefreti daha derindi. Aybara’yı mutlaka öldürecekti.
Isam acıdan yüzünü buruşturmamaya çalışarak başını eğdi. Kadın onu yerde diz çöker halde bıraktı ve masaya oturdu. Parmağını birkaç kez teneke kupanın kenarında tıkırdatarak içindeki içkiye baktı, ama konuşmadı.
Isam yerinden kıpırdamadı. Kendine Karanlıkdostu diyen pek çok aptal, bir başkası gücünü onlar üzerinde kullandığı zaman kıvranırdı. İsteksizce de olsa, itiraf etmesi gerekirdi, Luc da onlardan biriydi.
Isam avcıydı. Onun ilgilendiği tek şey buydu. Ne olduğunuzu biliyorsanız, haddinizi bildirmelerine kızmanız için sebebiniz de olmazdı.
Kavrulası, karnı gerçekten sancıyordu.
“Onun ölmesini istiyorum,” dedi kadın. Sesi yumuşak, ama vurguluydu.
Isam yanıt vermedi.
“Onun hayvan gibi boğazlanmasını, bağırsaklarının yere dökülmesini, kanının süt kasesi içinde kuzgunlara içirilmesini, kemiklerinin ağarmaya, sonra grileşmeye bırakılmasını ve sonra güneşin sıcağında çatlamasını istiyorum. Onu ölü istiyorum avcı.”
“Al’Thor.”
“Evet. Geçmişte başarısız oldun.” Kadının sesi buz gibiydi. Isam’ın içi ürperdi. Bu kadın sertti. Moridin kadar sert.
Hizmet ettiği seneler içinde Seçilmişlerin çoğunu küçümsemeyi öğrenmişti. Sahip oldukları onca güce ve sözde bilgeliğe rağmen çocuk gibi didişiyorlardı. Bu kadın ise onu duraksatıyordu. Isam gerçekten de bu kadını daha önce görüp görmediğini merak etti. Bu, farklı görünüyordu.
“Ee?” diye sordu kadın. “Başarısızlıkların için bir açıklaman var mı?”
“Ne zaman diğerlerinden biri bana bu avı emretse,” dedi Isam, “bir başkası geldi, beni işimden aldı ve bir başka göreve yolladı.”
Aslında kurdu avlama işine devam etmeyi tercih ederdi. Ama doğrudan Seçilmişlerden gelen emirlere itaatsizlik edemezdi. Aybara olmasa, onun için bir avın diğerinden farkı yoktu. Gerekirse bu Ejder denen adamı öldürecekti.
“Bu sefer olmayacak,” dedi Seçilmiş, kupaya bakmaya devam ederek. Isam’a bakmamıştı ve ona ayağa kalkma izni de vermemişti, bu yüzden Isam diz çökmeye devam etti. “Diğer herkes senin üzerinde hak iddia etmekten vazgeçti. Yüce Efendi aksini söylemediği sürece –seni bizzat çağırmadığı sürece– bu görevle ilgileneceksin. Al’Thor’u öldür.”
Pencerenin dışındaki bir hareketlilik Isam’ın o yana bakmasına sebep oldu. Bir grup siyah başlıklı şekil pencerenin önünden geçerken Seçilmiş o tarafa dönmedi. Şekillerin pelerinleri rüzgarda dalgalanmıyordu.
Şekillere binek arabalar eşlik ediyordu; Kasaba’da sıradışı bir görüntü. Arabalar ağır ağır hareket ediyordu, ama yine de engebeli sokakta sarsılıp sallanıyorlardı. İçeride on üç kadın ve aynı sayıda Myrddraal olduğunu bilmek için Isam’ın arabaların perdeli pencerelerinin içini görmesi gerekmiyordu. Samma N’Seilerin hiçbiri sokağa dönmemişti. Bu tür kervanlardan kaçınıyorlardı. Açık sebeplerden dolayı, bu tür şeyler hakkında… güçlü duygulan vardı.
Arabalar geçip gitti. Demek öyle. Bir tane daha yakalanmıştı. Isam, leke temizlendikten sonra bu uygulamanın sona ereceğini sanırdı.
Bakışlarını yere indirmeden önce, daha da uygunsuz bir şey takıldı gözüne. Sokağın karşısındaki aralıktan onları izleyen küçük, kirli bir yüz. İri iri açılmış gözler, ama sinsi bir duruş. Moridin’in geçişi ve on üçlülerin geçişi Samma N’Seileri sokaktan uzaklaştırmıştı. Sokak çocukları onların olmadığı yere güvendeydiler. Belki.
Isam çocuğa uzaklaşmasını bağırmak istedi. Afet’ten geçme riski pahasına kaçmasını. Bir Solucan’ın midesinde ölmek, bu Kasaba’da yaşamaktan ve onun size yaptıklarını çekmekten daha iyiydi. Kaç! Git! Öl!
O an çabucak geçti ve sokak çocuğu gölgelerin içine çekildi. Isam o çocuk gibi yaşadığı zamanları hatırlayabiliyordu. O zamanlar çok şey öğrenmişti. Hemen hemen güvenebileceğin yemek bulmak, içinde ne olduğunu öğrendikten sonra kusmamak. Hançer kullanarak dövüşmek. Görülmekten ve fark edilmekten kaçınmak.
Ve, elbette, adam öldürmek. Kasaba’da yeterince uzun süre hayatta kalan herkes bu dersi öğrenirdi.
Seçilmiş hâlâ Isam’ın kupasına bakıyordu. Isam onun kendi yansımasına baktığını fark etti. Orada ne görüyordu?
“Yardıma ihtiyacım olacak,” dedi Isam sonunda. “Yenidendoğan Ejder’in korumaları var ve düşlere nadiren giriyor.”
“Yardım ayarlandı,” dedi kadın usulca. “Ama onu bulacaksın avcı. Önceden oynadığı oyunları oynamayacaksın, onu kendine çekmeye çalışmayacaksın. Lews Therin böyle bir tuzağı sezer. Dahası, artık hedefinden de şaşmaz. Zaman dar.”
İki Nehir’deki, sonu felaket olan operasyondan bahsediyordu. O sırada kontrol Luc’daydı. Isam gerçek kasabalardan, gerçek insanlardan ne anlardı ki? Bu tür şeylere karşı bir özlem hissediyordu neredeyse, ama bunun aslında Luc’un özlemi olduğunu tahmin ediyordu. Isam yalnızca bir avcıydı. Yüreğe saplanması için okunu nereye yöneltmesi gerektiği dışında, insanlar onu ilgilendirmiyordu.
Ama o İki Nehir operasyonu… çürümeye bırakılmış leş gibi kokuyordu. Hâlâ bilmiyordu. Amaç gerçekten de al’Thor’u oraya çekmek miydi, yoksa Isam’ı önemli olaylardan uzak tutmak mı? Yeteneklerinin Seçilmişleri büyülediğini biliyordu; onların yapamadığı bir şeyi yapabiliyordu. Ah, düşe girmesini taklit edebiliyorlardı, ama bunun için yönlendirmeye, kapıyollara, zamana ihtiyaçları oluyordu.
Isam onların oyunlarında piyon olmaktan bıkmıştı. O avlanmak istiyordu; her hafta avı değiştirmeyi bırakmalarını diliyordu.
İnsan, Seçilmişlerden birine bunu söylemezdi. Isam itirazlarını kendine sakladı.
Han kapısı gölgelerle karardı ve hizmetkar kadın arka tarafa çekilerek ortada yok oldu. Odada Isam ve Seçilmiş’ten başka kimse kalmamıştı.
“Ayağa kalkabilirsin,” dedi kadın.
Isam telaşla ayağa kalkarken odaya iki adam girdi. Uzun boylu, kaslı ve kızıl peçeli adamlar. Aieller gibi kahverengi giysiler içindeydiler, ama mızrak ya da yay taşımıyorlardı. Bu yaratıklar çok daha ölümcül silahlarla öldürüyorlardı.
Duygularını yüzüne yansıtmasa da, Isam’ın içinde bir duygu kabardı. Acı, açlık ve ölümle geçen bir çocukluk. Buna benzer adamların bakışlarından kaçınarak geçen bir ömür. Adamlar, doğal avcıların zarafetiyle masaya yürürken, titrememek için elinden geleni yaptı.
Adamlar peçelerini indirdiler ve dişlerini çıkardılar. Kavrulayım. Dişleri eğelenmişti. Bunlar Dönüşmüşlerdi. Gözlerinde görebiliyordunuz – tam olarak doğru olmayan, tam olarak insan olmayan gözler.
Isam o anda neredeyse düşe kaçacaktı. Bu adamların ikisini birden öldüremezdi. Birini öldürmeden önce küle dönüşmüş olurdu. Samma N’Seilerin nasıl öldürdüğünü görmüştü; genellikle, sırf güçlerini kullanmanın yeni yollarını keşfetmek için öldürüyorlardı.
Ama saldırmadılar. Bu kadının Seçilmiş olduğunu biliyorlar mıydı? O zaman neden peçelerini indirmişlerdi? Samma N’Seiler, öldürdükleri zamanlar dışında asla peçelerini indirmezlerdi – ve yalnızca hevesle bekledikleri bir av için indirirlerdi.
“Bunlar sana eşlik edecekler,” dedi Seçilmiş. “Al’Thor’un korumaları konusunda yardım etmek için birkaç da Yetisiz olacak.” Ona döndü ve ilk defa Isam’la göz göze geldi. Kadın… tiksinmiş görünüyordu. Onun yardımına ihtiyaç duymaktan iğrenir gibi.