Раіса Баравікова
Каханне
Кніга лірыкі
Падрыхтаванае на падставе: Баравікова Р. Каханне: Кн. лірыкі/Маст. В. Тарасаў.— Мн.: Маст. літ., 1987,— 174 с.: іл.
Copyright © 2013 by Kamunikat.org
...Нас маладосць адорвае каханнем,
каханне нас вяртае ў маладосць.
* * *
Усё забыць — імгненна і адразу.
— Дзень добры, асцярожна...
Там газон,—
і высмеяць заблытаную фразу,
падняць на смех не модны парасон.
Адвесці вочы ў гаманкім партэры,
між іншым, пры размове пазяхнуць,
прайсці —
на ўздых —
ад Вашае кватэры,
але на вокны так і не зірнуць...
Калі ж гарачым шалам успаміну
абдасць шыпшыны трапятлівай пах,
не важным стане, хто каго пакінуў,
з гаркотай ці з надзеяй на губах.
Дазвольце мне вярнуцца з лістападу,
з завеі ці з дажджу ў будзённы час,
каб доўг аддаць у глыбіню пагляду,—-
замоўчанае:
«Я КАХАЮ ВАС...»
РАБІНАВАЯ ГРОНКА
Рабіна гронкай распаліла
світанак там, дзе лес радзее,
я сёння зноўку паўтарыла
урок няспраўджанай надзеі.
Ты не адзін, а я зірнула
так, як глядзяць на закаханых,
нібыта ўпершыню адчула
ласкавасць рук, навек адданых.
Паўночны вецер быў лагодным,
і турбавала толькі тое,
што мой світэрак старамодны
залішне змрочным быў са строяў.
Шчаслівы міг чакаць кагосьці,
хацела засмяяцца звонка,
а ты не ўспомніў маладосці...
Бывай, рабінавая гронка!
* * *
Нічагусенькі не зменіцца...
Глеба будзе адтаваць.
Будзе месячык над Сенніцай
шклінкай зыркаю ўставаць.
Не віхор з-за небакраю
грозна голас падае,
то з мяне мяне вымаюць
вочы чорныя твае.
Гаварыла: «Не пільную...
А забудзеш — не бяда...»
Думала, цябе шкадую,
выйшла, што сябе шкада.
* * *
У спёку чэзнуць ля дарог кусты.
У год скупы — год сніцца ураджайны..
Зімовы бераг голы і пусты,
як чалавек, які пражыў без тайны.
Былі ў яго работа і сям'я,
ён быў руплівым і аддана-шчырым,
але не чуў ніколі салаўя,
які заве душу ў таемны вырай.
Дзе нечакана выбухне аднойчы
і захлісне віхура пачуцця...
I ўсё жыццё пасля чытаюць вочы
ў чужым паглядзе лепшы дар быцця.
* * *
Ні славай, ні бясслаўем не дарыў,
спякотных руж улетку не прыносіў,
пакінуў у акне святло зары,
якою пахваліцца можа восень.
I ўсё чамусьці думаў,— абакраў,
і ўжо не раз спраўляў па мне хаўтуры,
ды весела жыло ў маёй натуры
святло, што паварочвала да спраў;
да дзён, дзе вольна ў небе жаўруку,
дзе матылькі над лугам карагодзяць...
Бывай... Мне падае сваю руку
наступнае трывожпае стагоддзе.
Цяхцінскі бэз, дзяцей і ўнукаў смех,
пяшчоту мужа і цяпло матулі,
у родным лесе галасок зязюлі,
а ў родным полі белы-белы снег,
і мары, што з надзённага ляплю,
і брэсцкую калючую шыпшыну,—
усё вазьму, чым жыва, што люблю,
ў той новы век,— толькі цябе пакіну...
А тонкія маршчынкі на ілбе,
што ўжо ніякай радасцю не сцерці,
як знак адтуль, што мне там без цябе
ужо не страшна будзе і памерці.
* * *
Не абяцаюць, калі ўсё — цацанка.
Таксама я... Што даць табе магла?
Шчыруе ў днях гарэзлівых каханка,
а я табе каханаю была.
Няхай мне доля мужнасць выкладае,
жанчыне слёзы дадаюць гадоў...
Стаю на раздарожжы маладая,
а ў маладое — шмат заўжды шляхоў.
Пражытае на дне вачэй хаваю,
жыву з цяпельца даўняга святла...
Забытая! Няхай. Затое знаю,
што я табе каханаю была.
* * *
Дзіўлюся, нібы рэдкай навіне,
зноў голас твой
~ 1 ~