Набалело што, то і гавары свайму мужыку. Кажы зважліво, талково, а не скачы адразу ў вочы, бы цытра якая. I пра тое, што вокны трэ заклеіць, і пра іншае скажы спакойно, па-людску, альбо нават — ласкаво. Як са сваімі турыстамі, так і з мужыком гавары — ён жа таксамо чалавек ды шчэ і бацько тваіх дзяцей! Іншы раз і сцярпі, карона з галавы ад гэтаго не спадзе, не бойса, а мяккі чарвяк і цвёрдае дзераво точыць!»
Але от бяда, намякні толькі абоім пра гэта, так і акрысяцца ды пападуць дружна на бацьку:
«Не твая справа, ты нічого не разумееш! Ты — стары, лепш сядзі ды маўчы, бо твой час прайшоў!»
«Прамаўчаць, дзеці, прамаўчу — прымусіце. Але ж ладу ў вас так ніколі і не атрымаецца. Бо ва ўсім трэбо мець меру. Што з такого жыцця — каты з сабакамі толькі гэтак бытуюць!»
— Ігар, скажы свайму дзеду, хай таксама сядае снедаць — ён ужо ўстаў! — крыкнула нявестка спецыяльна, каб Лаўрэн чуў.— Твой гэты любімы дзед і сам мог бы здагадацца, што ў мяне часу няма і не адзін ён на маёй галаве — рабочы дзень наперадзе!
I на гэты раз грубасць нявестцы дараваў. Бо ўмеў думаць нават супроць сябе. Правільным у Зялёнай Даліне людзі старыя лічылі спрадвеку зусім не тое, што было лягчэй, і нават не хвілёвую выгоду ды часовую прыемнасць, бо добра ведалі — усё гэта праходзіць без следу, а застаецца галоўнае.- Што з дурніцы возьмеш? Мала таго — сама вутленькай пароды, дак шчэ начыталася нейкіх кніжачак, часопісаў ды не есць масла, не бярэ ў рот салёнага, бульбы і хлеба. Ад тае кавы і булачак засталіся на ёй адныя дуды ды птушыныя костачкі, а ў поясе — пальцамі абнімеш. Мо ад таго і бзыкае гэтак ды пячэцца, бы жэжка.
2
— Здрастуй, бацьку! -- бытта нічога не здарылася, павітаў яго бадзёра Уладзік.
— Дзіндобры, дзеці!
— Кажы і ты дзіндобры, Ігар!
Малы падпарадкаваўся.
— Во, сюды сядай, тату, ля свайго ўнука! Тут і сняданне яна паставіла ўжэ. На і свой відэлец. Бяры нож, кубачак. А во — сальніца. Дабаў, сколькі ты любіш, солі і еш, бо я ўжэ прызвычаены да недасалёнаго — як яна!
Лаўрэн прысеў.
Пахучая бульба са шкваркамі паравала з белай фарфоравай талеркі. Выгляд гэтага посуду заўсёды спараджаў у Лаўрэна адчуванне вінаватай няёмкасці — бытта ў будзень апрануў дарагі і святочны касцюм. Яшчэ выразна ўспомніў: да вайны, будуючы хату, пасылаў хлопчыкаў на сметнік да пана Вішпінга падбіраць з такіх талерак асколкі і дзівіўся — унь з чаго жаруць паны кожны дзень! Ніна замазвала беленькія чаропкі ў падмурак, каб было прыгожа.
— Наднімі бульбы сабе, Уладзік,— мне замного!
Сын запярэчыў голасам шчырага дабрадзея:
— Еш усю-у, папраўля-айса!
Праз момант:
— Ну, бацьку, як твае справы, кажы! Хоць жывём пад адным дахам, а так рэдко бачымса!..
— Ат, якія могуць быць у мяне...
— Не вельмі сумаваў?
— Усяляк было...
— Дарэ-эмно!.. А я во рэйс скончыў раней. I план выкакаў, хоць да канца месяца — унь яшчэ сколькі. Шосы ў нас пасталі цяпер файныя — не горшыя, чым у літоўцаў, якім усе мы раней так зайздросцілі,— і я закругліўса, калі надарыласа магчымасць. Чаму яе не скарыстаць? Вырваўса з аўтабазы і да заўтрашняго дня буду дома — аж на вечар зноў ехаць наступны раз.
— Трэбо табе, сын, і ў сям'і часцей бываць.
Зацятая ў сваёй злосці Кіра не сказала нічога.
— Сам ведаю, думаеш, не?! I дзісь можно было файно падкалы-міць — бензіну наэканоміў да халеры і трохі, але ж сам сабе загадаў — хопіць, б-бляха, бо гэтым заробкам канца і краю нігды не будзе, праўда? Грошай усіх так і гэтак не заграбеш, а дамоў заглянуць мусово!
Хоць жонка і нагаварыла яму крыўднага, сын быў у добрым настроі ад выкананага плана — Уладзік да работы, дзякуй богу, заядлы і цягавіты. Калі за што возьмецца, у руках яго ўсё аж гарыць. Цяпер з радасці збіраўся разважаць доўга. Але Лаўрэну вельмі не цярпелася. I ён сыну аб'явіў: ,
— От што, Уладзік... Тут такая справа... Думаю, ці не з'егдзіць мне дзісь на вёску...
Запанавала маўчанне.
— Здрасце, я ваша цёця! — першай пыхнула нявестка, бразнуў-шы нажом па пліце.
Сын з недаўменнем паўзіраўся на яго перапалоханымі вачыма:
— А то-о, бачу, чобаты набуў!