Ля аўтобуснага прыпынку трапіў яму на вочы Крапак з сумкамі. Пакурылі. Пагаварылі пра падвор'е. Тое-сёе ўспомнілі. Абмяняліся навінамі — хто замуж выйшаў, хто ажаніўся, хто выехаў ці пайшоў да войска. Уладзік старому паабяцаў завезці ў горад сумкі. Запісаў адрас, куды іх скінуць. Але пра бацьку і дзядзька Зміцер нічога сказаць не змог. Аднойчы з горада ехаў, маўляў, са старым у аўтобу-се. Праз тыдзень паабедалі разам у сталоўцы, пакаштавалі смажаных карпаў, і стары тады начаваў у Крапакоў, бо зрабілі «па сто грамаў» — бацька не адважыўся ў такім стане адпраўляцца на ноч у дарогу, ды і Хвядора Змітрукова не захацела яго адпускаць — схавала нават Лаўрэнаву куртку і выдала толькі раніцой. А на світанні паснедалі, яшчэ і пагутарылі пра дзяцей, пра ўраджаі, надоі і жыццё, пахваліліся ўнукамі, папалітыкавалі крыху. Абое Крапакі затым правялі госця да аўтобуснага прыпынку. У касіркі выбралі яму самае лепшае месца, дачакаліся машыны, пасадзілі старога нават у аўтобус ды прасачылі, пакуль машына не знікла на «закрэнце». Болей стары ў вёсцы пе з'яўляўся.
Ну і галаваломка — куды ж бацька мог падзецца?
На ўсялякі выпадак Уладзік адправіўся на могілкі. Там пастаяў, паслухаў, прыгледзеўся, поўнымі грудзьмі ўбіраючы свежае паветра.
Перад ім усё было пакрыта ілыбокім, добра ўжо зляжалым снегам. Трэба было прыкласці не абы-якія намаганні, каб сабе ўявіць, што пад гэтым белым пакрывалам ляжыць зямля, якая праз пару месяцаў буйна зажыве, заквітнее ды напоўніць ваколіцу духмянасцю. Уздоўж і ўпоперак снег перакрэслілі шматлікія ланцужкі птушыных слядочкаў. Могілкі цяпер праглядваліся наскрозь, а ў канцы іх жаўцелі, нібы тоненькія кветачкі, свежыя крыжы і тумбы. Ад лянівага ветрыку слаба калыхаліся галінкі дрэў, а лёгкі шумок наводзіў санлівую тугу і супакойваў. Усё тут было надта звычайнае. Даўно-даўно знаёмае. Усё ў гэтую пару года — вельмі нецікавае. На бацькаву прысутнасць абсалютна нішто не паказвала.
Малады Маркевіч пераступіў агароджу ды выглянуў на свой хутар. Бытта ў чужой мясцовасці паўзіраўся на знаёмую з дзяцінства хату з хлеўчыкамі, калодзежам і прысадамі. Кінулася ў вочы — толькі бацькава хата стаіць па-даўнейшаму: ні рамы вокан, ні сцены, кі платы непамаляваныя. Што ж, старому і так было добра, а новы жыхар яшчэ прыжываецца.
Раўнюткае поле перад Уладзікам пакрываў белы прасцяг. Там-сям цямнеў па ім буры налёт сажы з гродзенскай ЦЭЦ-2, да якой адгэтуль па простай лініі — кіламетраў сорак.
Яшчэ ў адным месцы, каля самага валуна, які выставіў шэрае пуза са снежнай белі, вароны цікавіліся нейкай чорнай кропкай — бы галоўкай ад запалак. Да сажы Уладзік апошнія гады паспеў прызвы-чаіцца. Пузаты валун з пачарнелымі ад моху дзірачкамі памятаў з дзяцінства — казалі, прадзед хацеў з яго яшчэ адзін крыж зрабіць на другую мяжу, але штось яму перашкодзіла. Толькі чорная кропка на момант прыцягнула, бы магнітам, Уладзікаву ўвагу. На ўсё неба недзе весела пракрычала варона, бытта па хвалілася:
Кра-а-а! Кра-а-а!..
Нічога кепскага ён не мог і падумаць, таму, прыгледзеўшыся больш уважліва да валуна, услых сказаў:
— Гэтыя чортавыя груганы занятак знойдуць заўсёды — нават у халадзіну!
На момант Уладзік страціў фізічнае адчуванне свайго цела, бо зноў агарнулі яго шчымлівыя ўспаміны.
Звонкае, марознае паветра. Асаблівы пах дыму з комінаў — шэрага і чорнага ў залежнасці ад таго, паліў гаспадар у печы альбо гаспадыня — у пліце дровамі ці торфам. Іскрыць крыштальна чысты іней на дрэвах. Незразумелая для людзей пераклічка гэтых самых непаседлівых ды крыклівых варон. Прыгінаючыся, Уладзік прабіраецца з санкамі па глыбокім снезе і стараецца, каб, барані божа, не ўбачыла яго з акна ды не ўзняла лямант маці, што сын яе махнуў на Нёман. Уладзік і сам не дурань. Рэчка, напэўна, яшчэ замярзаць і не думала, да яе зараз не падступіцца. Адтуль далятаў сіплаваты прыглушаны і магутны гуд ільдзін: «Псю-у-у-у-у-у-у-ў!..»
Каб Нёман скаваць, трэба, каб дваццаць ці болей градусаў марозу патрывала хоць паўтара-двое сутак,— праверана сваім градуснікам у Гродне.
Уладзік валачэцца спрабаваць акасцянелае ад холаду і ачыш-чанае вятрамі ад снегу бліскучае люстэрка лёду ў іншае месца. Пнецца да свайго поплаву — на старыцу, дзе шумяць на ветрыку паламаныя патычкі сухога трыснягу, хістаюцца ды жаласліва шапочуць аб нечым, бы жывыя істоты, якія трапілі ў бяду і аніяк не могуць з яе ўжо выбрацца.
Ад тужлівых успамінаў у сярэдняга Маркевічавага сына прыемна і доўга шчымела сэрца. Ён ужо гатовы быў стаяць ля могілак да самага вечара. Але ж у Зялёную Даліну прыехаў не для гэтага — трэба было ўрэшце знайсці бацьку.